ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (Του ανταποκριτή μας Βησ. ΓΚΙΝΙΑ).-

Οι ΗΠΑ εκβιάζουν από χτες και στο ΝΑΤΟ τη Γαλλία, τη Γερμανία και το Βέλγιο, να υποκύψουν πολιτικά στη «λογική του πολέμου» κατά του Ιράκ, με ΝΑΤΟικό «προληπτικό σχεδιασμό διευκολύνσεων» προς τις ΗΠΑ και «προστασία» της Τουρκίας, αλλά οι τρεις ευρωπαϊκές χώρες αντέδρασαν στο έκτακτο ΝΑΤΟικό Συμβούλιο (NAC) σε επίπεδο πρέσβεων μονίμων αντιπροσώπων, με προεξέχουσα τη Γαλλία, και η απόφαση αναβλήθηκε για την ερχόμενη Δευτέρα, με τη λεγόμενη «διαδικασία σιωπηλής αποδοχής».

Ο ΓΓ του ΝΑΤΟ λόρδος Ρόμπερτσον δήλωσε χτες το απόγευμα ότι κατά την έκτακτη σύγκληση του NAC δεν υπήρξε «συνολική συμφωνία» στο σχετικό αμερικανικό αίτημα, που έχει υποβληθεί από την 16η Γενάρη 2003. Πρόκειται για την τρίτη φορά που το αμερικανικό «αίτημα» δεν κρίνεται στο Ατλαντικό Συμβούλιο, γεγονός που έχει δημιουργήσει πολιτική κρίση στην έδρα του ΝΑΤΟ. Αν μέχρι την 11η πρωινή της Δευτέρας δεν υπάρξει συμφωνία διά επιστολών («σιωπηλή αποδοχή»), τότε το NAC θα συγκληθεί εκ νέου. Ο αμερικανικός εκβιασμός έγκειται στο γεγονός ότι ενδεχόμενο γραπτό «όχι», απ' όπου και αν προέλθει, θα πρέπει να «δικαιολογηθεί». Κατά συνέπεια, στην περίπτωση ενός γαλλικού «όχι» μέχρι τη Δευτέρα, το Παρίσι εκτίθεται και γραπτώς γεγονός το οποίο θα δυσχεράνει τη γαλλική διπλωματία στην προσπάθεια μεγιστοποίησης των μεταπολεμικών ανταλλαγμάτων, στην οποία έχει επιδοθεί εδώ και καιρό. Εντύπωση προκαλεί η στάση της ελληνικής πλευράς, η οποία, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, όχι μόνο υπερασπίστηκε τον αμερικανικό εκβιασμό, αλλά εξέφρασε, δήθεν, και έκπληξη για το γεγονός ότι «ένα τεχνικό θέμα έλαβε τέτοια πολιτική διάσταση» (!!!) Η Αθήνα, στο ΝΑΤΟ, χαρακτηρίζει «τεχνικό θέμα» τις «διευκολύνσεις» προς τις ΗΠΑ και την Τουρκία, αποδεχόμενη πλήρως τη «λογική του πολέμου», όταν στις δημόσιες δηλώσεις και, εν μέρει, στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), εμφανίζεται «υπέρμαχος της ειρήνης».

Οι ΗΠΑ έχουν απαιτήσει, από τις 10/1/2003, τη σύμπλευση όλων των ΝΑΤΟικών «συμμάχων» στη «λογιστική υποστήριξη» και στην προετοιμασία των ΝΑΤΟικών μηχανισμών «ενόψει πολέμου κατά του Ιράκ». Η αμερικανική πλευρά παρουσίασε στο ΝΑΤΟ «προς έγκριση» ένα «πακέτο αιτημάτων» που αφορά τη χρήση των στρατιωτικών βάσεων, χρήση του εναερίου χώρου, διευκολύνσεις στον ανεφοδιασμό και μια σειρά «προληπτικών» μέτρων για την «προστασία» της Τουρκίας ενόψει πολέμου. Πρόκειται για άσκηση πίεσης εκ μέρους των ΗΠΑ, αφού έτσι και αλλιώς μπορεί να «διευκολύνει» τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στα πλαίσια των διμερών συμφωνιών. Αλλά οι ΗΠΑ απαιτώντας εκ των προτέρων τη «σύμπραξη» του ΝΑΤΟ, προσπάθησαν να εξουδετερώσουν προκαταβολικά οποιεσδήποτε διπλωματικές «αναδιπλώσεις» των Ευρωπαίων «συμμάχων» που στα πλαίσια της πολεμικής προετοιμασίας προσπαθούν να ανταλλάξουν τη συμμετοχή στον πόλεμο με μεταπολεμικά «αντισταθμίσματα». Γίνεται φανερό ότι οποτεδήποτε το ΝΑΤΟ λάμβανε τη συνολική απόφαση «υποστήριξης» προς τις ΗΠΑ, θα σήμαινε αυτόματα και την πολιτική αποδοχή άνευ όρων της «προετοιμασίας» του Αμερικανού ηγεμόνα. Οπως δήλωσε χτες ο ΥΠΕΞ του Βελγίου Λ. Μισέλ, προσερχόμενος προς την έκτακτη ΝΑΤΟική σύνοδο, «είναι πρόωρο να εκφραστούμε σήμερα για το ζήτημα ενδεχόμενης εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην ιρακινή κρίση». Πρόκειται για δήλωση αποκαλυπτική των αμερικανικών πιέσεων, και δεν είναι σύμπτωση ότι το χτεσινό NAC συγκαλείται «εκτάκτως» την επομένη της τραγελαφικής «κατάθεσης» του Αμερικανού ΥΠΕΞ Κ. Πάουελ στον ΟΗΕ. Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, στο χτεσινό NAC, το Λουξεμβούργο ήρε τις «επιφυλάξεις» που είχε διατυπώσει στο αμερικανικό «αίτημα» μετά τις 16/1/2003, η Γαλλία πρόβαλε εκ νέου «όχι», ενώ η Γερμανία και το Βέλγιο, καλυπτόμενοι πίσω από το γαλλικό «όχι», εξέφρασαν «επιφύλαξη επί του παρόντος». Πρόκειται για μια ακόμη ένδειξη, ότι οι «αντιρρήσεις» των τριών ευρωπαϊκών κρατών - μελών δεν αποτελούν ένα σθεναρό αντι-αμερικανικό «μέτωπο», αλλά, μάλλον, μια ύστατη προσπάθεια να διατηρήσουν μια ελάχιστη πολιτική διαπραγματευτική ισχύ, για μεταπολεμικά ανταλλάγματα στον τωρινό πόλεμο κατά του Ιράκ και κυρίως, να διασώσουν ό,τι έχει απομείνει από το «γόητρό» τους, όχι τόσο εντός της παγκόσμιας αμερικανικής «αυτοκρατορίας», όσο κυρίως στη διαφύλαξη της κυριαρχίας τους στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα. Με δεδομένο ότι ο πόλεμος έχει προαποφασιστεί, Γαλλία και Γερμανία «διαμαρτύρονται», αλλά δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε και μεταξύ τους, για το ποιος θα αποσπάσει την περισσότερη λεία από το αμερικανικό «αφεντικό». Οπωσδήποτε, το «πώς» θα υποκύψουν στην αμερικανική εντολή, θα καθορίσει και τις μετέπειτα εξελίξεις εντός της πολυδιασπασμένης ΕΕ. Υποτίθεται ότι «εκκρεμεί» και μια έκτακτη, ευρωπαϊκή σύνοδος κορυφής σχετικά με τον πόλεμο κατά του Ιράκ (...) Για το επόμενο τριήμερο, πάντως, η Γαλλία φαίνεται «να κερδίζει τις εντυπώσεις». Γιατί, βέβαια, δεν πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά γίνονται «περί δικαίου».