Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν μέτριο συγγραφέα. Και τη λογοτεχνία βλάπτει και την πατρίδα του γενικότερα. Αυτή είναι η μικρή ιστορία ενός ατάλαντου που αγάπησε εκείνη (τη λογοτεχνία) η οποία δεν ανταποκρίθηκε στην αγάπη του, που γνώρισε τη στοργή και την αφοσίωση από εκείνη που δεν μπόρεσε ν' αγαπήσει (η πατρίδα του), κι έπειτα ήρθε ο έρωτας (η Αμερική).

Πρώτη φάση: Ο ίδιος υπήρξε η σημαία της λεγόμενης απελευθέρωσης - ανανέωσης για πολλούς, και στην πατρίδα μας από τους Συνασπισμένους. Οι τελευταίοι τις τελευταίες μέρες αλληθωρίζουν μπροστά στην εικόνα του πρώην μάρτυρα που έγινε μέτριος συγγραφέας και τώρα Πρόεδρος.

Δεύτερη φάση: Ο ήρωας Χάβελ, δίχως να το νιώσει, γλιστρούσε στο χαβαλέ. Ως Πρόεδρος συναντιόταν με τους τεχνικούς της Αμερικής, που τον στηρίζουν, κι ως συγγραφέας με καλλιτέχνες απ' όλον τον κόσμο που μετέφεραν το μήνυμα του, έκαστος στην πατρίδα του. Στη δική μας περίπτωση, το μήνυμα ανέλαβε να μεταφέρει η κορυφαία «τραγωδός» Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα Μιμή Ντενίση. Ο ήρωας Χάβελ έκρινε ότι είχε κοινά στοιχεία με τη Μιμή. Ο,τι είχε κάνει αυτός στην πατρίδα του τα ίδια και χειρότερα είχε κάνει η Μιμή στο ελληνικό θέατρο.

Τρίτη φάση: Ο Πρόεδρος βρισκόταν σε αναζήτηση δράματος. Τι λείπει από έναν συγγραφέα; Ο πόλεμος, σκέφτηκε. Αυτός κάνει τους Τολστόι και Ουγκό. Πλησίασε τον παγκόσμιο χάρτη, έκλεισε τα μάτια και έδειξε με το δάχτυλο στην τύχη. Και άγγιξε το Ιράκ... Αντε να πιστέψουν οι εταίροι στην Ευρωπαϊκή Ενωση ότι αυτό έγινε από δικό του δάχτυλο κι όχι από «αμερικανικό δάκτυλο»...