«Ας γίνει, επιτέλους, ο πόλεμος να τελειώνουμε. Οι αγορές, η οικονομία δεν αντέχουν την αβεβαιότητα». Βάλθηκαν ορισμένοι να μας κάνουν να βλέπουμε μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς των γιάπηδων, των διαχειριστών κεφαλαίου, των κερδοσκοπούντων με τις συμφορές των λαών. Βολεμένοι στα αναπαυτικά πολυτελή γραφεία τους, μακριά από τα θέρετρα του πολέμου, εκπέμπουν την εικόνα ότι ο πόλεμος είναι μακριά, ένα εργαλείο στο γεωστρατηγικό παιχνίδι, κάτι σαν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι στο κομπιούτερ... Οπωσδήποτε αναγκαίος για την «ανάπτυξη» της οικονομίας, αλλά η φρίκη του δεν (πρέπει να) φτάνει στην «πολιτισμένη» Δύση, οι λαοί της οποίας πρέπει να «βλέπουν» έναν εικονικό... όμορφο πόλεμο...

«Ο πόλεμος θα πλήξει την οικονομία - Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για θυσίες για να μην οπισθοχωρήσει (...η οικονομία)». Παρεμφερής θεωρία, της οποίας οι διακινητές, ανάμεσά τους το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και η ηγεσία του ΣΕΒ, επιχειρούν να επωφεληθούν από τον πόλεμο και να τον χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι για το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων. Μέτρα τα οποία ήδη έχουν δρομολογήσει, αλλά εκμεταλλεύονται τον «επικείμενο» πόλεμο, υπερπροβάλλοντας και κινδυνολογώντας για τις «επιπτώσεις», προκειμένου να δικαιολογήσουν την «αναγκαιότητα» της αντιλαϊκής επέλασης. Ταυτόχρονα, όμως, πρόθυμα και αγόγγυστα σηκώνουν τις δαπάνες του πολέμου και καταβάλλουν «μετρητοίς» και σε «είδος» το φόρο υποτέλειας στις ΗΠΑ.

Ενας ιμπεριαλιστικός πόλεμος ενάντια σε έναν συγκεκριμένο λαό, δεν είναι ένα «μεμονωμένο» γεγονός, περιορισμένης έκτασης και σημασίας. Είναι κήρυξη πολέμου ενάντια σε όλους τους λαούς. Μια ενιαία επιδρομή του πολυεθνικού κεφαλαίου, που αλλάζει μορφές και ένταση. Δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό ή «ηθικό» φραγμό. Ακόμα και πυρηνικά σχεδιάζουν να ρίξουν, προκαλώντας νέα ολοκαυτώματα... Οι αγοραίοι κράχτες δεν μπορούν να «εξωραΐσουν» τον πόλεμο, την απόλυτη φρίκη, τον ορισμό της θηριωδίας.