Οι πετρελαϊκές εταιρίες της Γαλλίας, η «Ελφ» και η «Τοτάλ», καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 και αμέσως μετά τον πόλεμο του Κόλπου, βρίσκονταν σε διαρκή επαφή με κυβερνητικούς παράγοντες του Ιράκ.

Την ίδια περίοδο, επίσημη ιρακινή αντιπροσωπεία που επισκέφτηκε το Παρίσι και απαρτιζόταν από αξιωματούχους - χειριστές θεμάτων πετρελαίου, συνομολόγησε συμφωνία με τη Γαλλία (το καλοκαίρι του 1994), σύμφωνα με την οποία ανατιθόταν στο Παρίσι ο έλεγχος σημαντικού αριθμού κοιτασμάτων στο Νότιο Ιράκ (δηλαδή, στη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων). Βάσει της συμφωνίας, οι εργασίες στην περιοχή θα άρχιζαν μετά την άρση του εμπάργκο του ΟΗΕ και βεβαίως η Γαλλία και οι πετρελαϊκές της εταιρίες θα είχαν το «πάνω χέρι» στην εκμετάλλευση του «μαύρου χρυσού».

Τα σημειώνουμε αυτά για δύο λόγους:

Πρώτον, γιατί καθιστούν σαφείς τις αιτίες που οι Αμερικανοί θέλουν να καταλάβουν το Ιράκ, αφού διά αυτού του τρόπου ο πόλεμος του πετρελαίου θα λήξει υπέρ των δικών τους πετρελαϊκών εταιριών, θέτοντας σε αχρηστία τα συμβόλαια των ευρωπαϊκών και δη των γαλλικών πετρελαϊκών εταιριών με το καθεστώς Σαντάμ.

Δεύτερον, γιατί με τα παραπάνω καθίσταται επίσης σαφές ότι το μόνο που δεν έχει πιάσει τη Γαλλία (και γενικότερα τον λεγόμενο γαλλο-γερμανικό άξονα), που «αντιδρά» στον επικείμενο πόλεμο, είναι ο ...«ανθρωπιστικός» πόνος.