Η αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη. Πανεπιστημιακοί: Παρόντες. Καλλιτέχνες: Παρόντες. Δημοσιογράφοι: Παρόντες. Συνδικαλιστές, εργάτες, πολιτικοί, άνθρωποι ανήσυχοι, αγωνιστές σε διαφορετικά πεδία δράσης, όλοι παρόντες, στο Ζάππειο Μέγαρο, την περασμένη Τετάρτη. Και οι λέξεις «διεύρυνση» - «συσπείρωση» μετουσιώθηκαν σε πραγματικότητα.

«Σκέφτηκα, τι θα γινόταν αν δεν υπήρχατε έστω εσείς». Μία φράση από τη δήλωση του πανεπιστημιακού Γ. Ρούση. Κι όποιος είδε τον εαυτό του σ' αυτό το «εσείς», κατάλαβε τα μάτια του αυθόρμητα να βουρκώνουν, όχι από συγκίνηση, πιότερο από ικανοποίηση, και έτσι υγρά να κάνουν το γύρο της αίθουσας και να βλέπουν πολλούς, πάμπολλους, ακόμα αποφασισμένους, να μη μιλάνε πια στο δεύτερο πρόσωπο του πληθυντικού, μα στο πρώτο: «Εμείς». Κάθε μέρα και περισσότεροι.

Πολύτιμοι εθελοντές στην προσφορά, στην υπόθεση της αντεπίθεσης, στην υπόθεση της συγκρότησης του Μετώπου. Εθελοντές χωρίς πληρωμή. Χωρίς υλικές απολαβές. Με βαθιά γνώση ότι η απόφασή τους δεν είναι μία ακόμα απόφαση. Είναι Η Απόφαση. Απόφαση ζωής που πάρθηκε «με αίσθημα ευθύνης, ευαισθησίας και χρέους», όπως σημείωσαν οι προσωπικότητες της δημόσιας ζωής που απαρτίζουν την Επιτροπή Στήριξης του ΚΚΕ. Μια απόφαση που όσοι την πήραν είχαν βαθιά γνώση πως δε θα 'ναι χωρίς θυσίες, χωρίς εμπόδια. Μα και βαθιά γνώση πως το αντάλλαγμα αξίζει τον κόπο. Αξίζει τον κόπο η απερίγραπτη, κάθε φορά πρωτόγνωρη, ικανοποίηση που σου δίνει η αντίσταση, ο αγώνας, η υψωμένη γροθιά. Αυτή η ικανοποίηση που εξυψώνει το ηθικό και την ψυχή, όλο σου το «είναι». Αξίζει τον κόπο η αισιοδοξία που απορρέει από το ότι όλοι μαζί μπορούμε να σπάσουμε τις αλυσίδες που δένουν το ίδιο όλους μας.

Ολοι όσοι ήταν εκεί στο Ζάππειο Μέγαρο, μα και οι υπόλοιποι σε όλη την Ελλάδα, ξέρανε πως τώρα είναι η ώρα! Οχι, αύριο, όχι άλλοι δισταγμοί, όχι άλλες χρονοτριβές. Αλλωστε «δεν πάει άλλο έτσι», όπως πολύ σωστά σημείωσαν στην κοινή τους δήλωση τρεις κορυφαίοι καλλιτέχνες μας, οι Θ. Μικρούτσικος, Β. Παπακωνσταντίνου και Δ. Τσακνής. Τώρα, σ' αυτές τις εκλογές. Οχι για μικροκομματικούς ψηφοθηρικούς λόγους, όχι γιατί προσβλέπουν σε θώκους βουλευτικούς ή άλλους, μα γιατί η κοινή δράση όλων μπορεί να δώσει ώθηση στην κοινή υπόθεση. Στην αντεπίθεση. Στη συγκρότηση του Μετώπου. Να δώσει χαστούκι στις εικόνες που πληγώνουν. Να αντιτάξει στην απανθρωπιά ενός βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος την προοπτική ενός αύριο για τους ανθρώπους, για το λαό, για τον εργάτη, όπου κι αν συναντάται αυτός, στη φάμπρικα, στο πανεπιστήμιο, στο ατελιέ, στη ράμπα του θεάτρου... Να αντιτάξει στην ηττοπάθεια, στη μοιρολατρία, στο συμβιβασμό, το μεγαλείο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το μεγαλείο της αντίστασης, της ανυπότακτης στάσης ζωής.

Ολοι όσοι βρέθηκαν στο Ζάππειο Μέγαρο, την Τετάρτη 1η Μάρτη, όλοι εκείνοι που αποφάσισαν οι συναντήσεις τους με τους κομμουνιστές να μην είναι πια ευκαιριακές, αλλά και όλοι όσοι θα τους συντροφέψουν από δω και πέρα, διαλέγουν το δύσκολο δρόμο, μα τον μοναδικό. Διάλεξαν να μη συμβιβαστούν, να μην εγκλωβίσουν την αντίσταση στα αδιέξοδα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Διάλεξαν από το απόθεμα της ψυχής τους να κάνουν κατάθεση στο «λογαριασμό» της αντεπίθεσης και στο «χτίσιμο» του Μετώπου.