Δε θα ήτανε αυθαίρετο, αν υποστήριζα ότι κάθε κοινωνική θεωρία είτε είναι επαναστατική είτε απλώς διατυπώνει μια οποιαδήποτε ουτοπική πρόταση, εμπλουτισμένη με στοιχεία ανθρωπολογίας, θεμελιώνεται σε «δομικά δίδυμα», η σύγκρουση ή η απλή αντιπαράθεση των οποίων συνιστά συγκεκριμένη κοινωνική συνθήκη. Συνιστά, δηλαδή, με άλλα λόγια, ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον, στο πλαίσιο του οποίου αναπτύσσονται οικονομικές, ανταγωνιστικές σχέσεις, αλλά και πολιτικές και ιδεολογικές. Κι αυτό σημαίνει, πως, αν θέλαμε να αναλύσουμε τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι σχέσεις λειτουργούν, και, φυσικά, τις αιτίες για τις οποίες η ανάπτυξή τους δεν οδηγεί στη διαμόρφωση ενός θετικού αποτελέσματος, θα πρέπει να ορίσουμε με ακρίβεια αυτό το «δομικό δίδυμο». Να εξετάσουμε τον κοινωνικό του χαρακτήρα, το ρόλο που παίζει στην ανάπτυξη των κοινωνικών σχέσεων και, τέλος, τις δυνατότητές του να λειτουργήσει στη διαμόρφωση του ενός ή του άλλου αποτελέσματος.

Μια τέτοια άποψη θα ήθελα να τη χρησιμοποιήσω στο σημερινό μου σημείωμα και να διατυπώσω τη θεωρητική πρότασή μου, όσον αφορά στη συζήτηση τη σχετική με τον τρόπο, με τον οποίο η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση του «Λαϊκού Μετώπου» γίνεται αποδεκτή ή όχι και σε ποιο βαθμό από την κοινωνία και την προσπάθεια εντοπισμού των αιτίων που δεν ευνοούν μια τέτοια αποδοχή.

Η ερώτηση, λοιπόν, που θα μπορούσε να ανοίξει την άποψη που υπαινίσσομαι είναι: ποιο είναι το «δομικό δίδυμο» που παίρνει μέρος στην ανάπτυξη των τρόπων, με τη βοήθεια των οποίων προωθείται και γίνεται δεκτή ή όχι η πρόταση του «Λαϊκού Μετώπου»; Η απάντηση είναι μάλλον εύκολη: δύο είναι τα στοιχεία που συνιστούν το «δίδυμο». Το Υποκείμενο, που είναι το Κόμμα, και το Αντικείμενο που είναι οι εργαζόμενοι. Επομένως, η ερώτηση που αναζητά τις αιτίες για τις οποίες γίνεται δεκτή ή όχι η πρόταση του «Μετώπου» δε θα πρέπει να περιορίζεται στις θετικές ή αρνητικές τακτικές, με τις οποίες το Κόμμα, άρα το «υποκείμενο», προωθεί την πρόταση. Πρέπει να επεκτείνεται και με διεισδυτικό τρόπο, μάλιστα, να αναζητά και να αναλύει τη διάθεση και την πλατιά ενημέρωση με τις οποίες οι Εργαζόμενοι, άρα το «αντικείμενο» αντιμετωπίζει την πρόταση αυτή και αποφασίζει να τη συσχετίσει με τα δικά του προβλήματα.

Με δοσμένη αυτή την παρατήρηση δε θα πρέπει να τονίζεται μόνο η ανάγκη της αυτοκριτικής, που πολλές φορές προκύπτει από την ομολογία ανύπαρκτων αδυναμιών. Πρέπει ιδιαίτερα να αναζητιέται η έκταση και ο χαρακτήρας που έχει η έλλειψη της διάθεσης και η απουσία της πλατιάς ενημέρωσης που αποκαλύπτει η συμπεριφορά των εργαζομένων. Και με βάση τα «ευρήματα» αυτής της αναζήτησης να επιχειρείται η αναστροφή της διάθεσης, όταν διαπιστωθεί ότι είναι αρνητική και η οικοδόμηση της ενημέρωσης, όταν αυτή είναι απούσα. Και μια τέτοια επιχείρηση δεν είναι απλή ούτε μονολιθική. Και δεν είναι έτσι, γιατί τόσο το «υποκείμενο» όσο και το «αντικείμενο» μιας τέτοιας σχέσης, που θεμελιώνεται πάνω σε ένα κοινωνικό και πολιτικοϊδεολογικό επίπεδο είναι πολυπρόσωπα. Χαρακτηρίζονται από διαφορετικές επιμέρους διαθέσεις και λογής ενημερώσεις. Διαθέτουν για κάθε περίπτωση διαφορετική ευαισθησία και διαφορετικές δυνατότητες. Διαθέτουν, επίσης, σε κάθε περίπτωση διαφορετική γνώση και συνειδητοποίηση της «Πρότασης» και του στρατηγικού της χαρακτήρα. Και όταν όλα αυτά εντοπιστούν και αποκαλυφθούν οι διαφοροποιήσεις σε όλη τους την έκταση, τότε θα χρειαστούμε «δυο χιλιάδες κίνητρα», όπως τα «ονειρεύτηκε» ο Χρήστος ο Κόφας, χωρίς να τα ονοματίσει, βέβαια. Μονοκόμματα και μονόπαντα δεν προωθούνται οι πολιτικές προτάσεις. Χρειάζεται πρώτ' απ' όλα ευελιξία. Αυτό που λένε τον τελευταίο καιρό «Επικοινωνιακή Κουλτούρα»!