Τέσσερις μέρες ακόμη και μπαίνουμε στο 2003, στον τρίτο χρόνο του 21ου αιώνα. Και ίσως οι μέρες αυτές είναι οι πλέον κατάλληλες, για να θυμηθούμε τι έλεγαν πολλοί και διάφοροι, μόλις τρία χρόνια πριν, καθώς ο προηγούμενος αιώνας περνούσε στην Iστορία. Να θυμηθούμε, επίσης, τα ανάλογα, που έλεγαν - λίγο-πολύ οι ίδιοι πάλι - πριν δώδεκα χρόνια, όταν ανατρέπονταν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα της Ευρώπης.

Παρά τα όσα προέβλεπαν και διακήρυσσαν οι κύριοι αυτοί, ούτε το τέλος της εποχής του «ψυχρού πολέμου», ούτε η είσοδος του 21ου αιώνα αποδείχτηκαν ικανές και αναγκαίες συνθήκες για να οδηγήσουν το σύγχρονο κόσμο στην ειρήνη, στη δημιουργία, στη δικαιοσύνη και όσα άλλα παρόμοια υπόσχονταν. Ισα ίσα, το αντίθετο συμβαίνει. Πληθαίνουν οι πολεμικές συρράξεις, μεγαλώνουν οι ανισότητες και οι αδικίες, γίνονται πολυπληθέστερες οι στρατιές των ανέργων, των πεινασμένων και εξαθλιωμένων. Ο πλανήτης Γη μετατρέπεται γοργά σε μια απέραντη θάλασσα ατέλειωτης φτώχειας και πόνου, με κάποιες μικρές νησίδες απροσμέτρητου πλούτου. Κι όλ' αυτά, παρά το αδιαμφισβήτητο γεγονός, πως ο παγκόσμιος πλούτος είναι περισσότερος από ποτέ. Παρά το γεγονός, πως η επιστήμη και η τεχνική έχουν κάνει πραγματικά θαύματα, θέτοντας στην υπηρεσία του ανθρώπου τεράστιες και πρωτόγνωρες δυνατότητες.

«Η καπιταλιστική βαρβαρότητα και επιθετικότητα δεν είναι μόνον απόδειξη δύναμης. Είναι και ένδειξη αδυναμίας να αντιμετωπίσει την απότομη όξυνση του συνόλου των αντιθέσεων, των αντιφάσεων, που είναι σύμφυτες με την εξέλιξη του ιμπεριαλιστικού συστήματος», εκτιμούσε το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ και δικαιώνεται πέρα για πέρα.