Ομως, είναι πληθώρα τα παραδείγματα όπου η εργατική τάξη, οι αγώνες και οι διεκδικήσεις της, η συνδικαλιστική δράση γενικότερα, «καταδικάστηκαν» από τα δικαστήρια.
Παράλληλα, υπάρχει η συνεχής ατιμωρησία των εργοδοτών που προβαίνουν σε παράνομες απολύσεις ή καταπατούν τις νόμιμες συλλογικές συμβάσεις και τα ωράρια εργασίας και η σκανδαλώδης δικαίωσή τους, μέσα από τις χρονοβόρες διαδικασίες του δικαστικού συστήματος, που στοιχίζει στον αδικημένο εργαζόμενο χρόνο και χρήμα από τη μια, ενώ από την άλλη, όταν προσφεύγει ο εργοδότης, η απόφαση σε βάρος των εργαζομένων εκδίδεται την ίδια μέρα. Ολα αυτά αποτελούν μόνιμο μοτίβο της επίθεσης που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια, με στόχο τα στοιχειώδη εργασιακά και κοινωνικά της δικαιώματα.
Η Δικαιοσύνη σαν βασικό εργαλείο του ταξικού κράτους δεν μπορεί να είναι έξω ή πάνω από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής. Οπως δηλαδή το κράτος είναι όργανο της ταξικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της κυρίαρχης τάξης, της αστικής (που κατέχει τα μέσα παραγωγής και εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη), έτσι και η Δικαιοσύνη, που είναι στοιχείο αυτού του ταξικού κράτους, είναι και αυτή ταξική γιατί υπηρετεί, στα πλαίσια του κράτους, το ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το καπιταλιστικό σύστημα.
Η Δικαιοσύνη, λοιπόν, δεν είναι τυφλή! Βλέπει μάλιστα και πάρα πολύ καλά, αλλά αλληθωρίζει μόνιμα προς την αστική τάξη, γιατί έτσι γεννήθηκε, για να υπερασπίζει το δίκαιο της κυρίαρχης τάξης και όλο το εκμεταλλευτικό της σύστημα σε βάρος της εργατικής τάξης.
Ετσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε σωστά τα γεγονότα και να εξηγήσουμε, γιατί αυστηροποιείται σήμερα η λειτουργία της Δικαιοσύνης ακόμη περισσότερο, σε βάρος των εργαζομένων και του λαού γενικότερα.
Τα τελευταία χρόνια, με τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου οξύνεται ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων και μεγαλώνει η ανάγκη για την αύξηση των κερδών τους. Οσο αυξάνεται η ανάγκη για περισσότερα κέρδη, τόσο πιο επιθετικό γίνεται το κεφάλαιο, τόσο πιο επιθετική σε βάρος των εργαζομένων γίνεται η πολιτική που το υπηρετεί (βλέπε νόμους για τις εργασιακές σχέσεις, Ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, «τρομονόμους», λιτότητα, ανεργία, φτώχεια, αυταρχισμό κλπ.), τόσο πιο επιθετική γίνεται η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της ΟΝΕ, του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ, των εγχώριων καπιταλιστών - ΣΕΒ, εφοπλιστές - και βέβαια των κυβερνήσεων κάθε απόχρωσης που ακολουθούν νεοφιλελεύθερη διαχείριση είτε αυτές είναι παραδοσιακές συντηρητικές ή σοσιαλδημοκρατικές (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ).
Στην κατεύθυνση αυτή οι κομμουνιστές είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης για την άνοδο του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, σαν βασικής προϋπόθεσης για την υλοποίηση του στόχου της προετοιμασίας της εργατικής τάξης για τη μεγάλη ανατροπή.