Το προϊόν που θα πουληθεί περισσότερο, στις μέρες των γιορτών, είναι το δάκρυ. Εχουμε να δούμε κλάμα στην τηλεόραση που θα ξεπεράσει κι εκείνο που έριξε η Μάρθα Βούρτση στην κινηματογραφική ταινία «Περιφρόνα με γλυκιά μου», στην οποία, τυφλωμένη από έκρηξη στην γκαζιέρα, εκλιπαρούσε, ματαίως, τη συμπόνια του καλού της. Είναι σίγουρο ότι οι τρομεροί σκηνοθέτες του γιορτινού τηλεοπτικού κλάματος - οι Τεγόπουλος και Φώσκολος δεν «πιάνουν μία» μπροστά στον Ευαγγελάτο, στον Λιάγγα, στην Παναγιωταρέα, στον Μικρούτσικο, στη Λιαροπούλου και ΣΙΑ - έχουν, ήδη, βρει τα «θύματα» που θα χρησιμοποιηθούν στη δραματική παραγωγή συγκίνησης. Και οι «συνήθεις ύποπτοι» της φιλευσπλαχνίας και του σαμαρειτισμού καιροφυλαχτούν να παρουσιάσουν «θεάρεστο έργο».

Αλλά γιατί, αυτές τις μέρες, η τηλεόραση θα μοιάζει περισσότερο με δημόσιο εξομολογητήριο αδικημένων ψυχών και πονεμένων σωμάτων και με δημοπρατήριο συμπαράστασης κι ελεημοσύνης; Μα, επειδή, αυτές τις «άγιες» μέρες, το δάκρυ πουλάει περισσότερο ακόμα κι από το αίμα και το σπέρμα που πουλιούνται, καθημερινά, όλο τον υπόλοιπο χρονικό διάστημα, αλλά κι επειδή από τη διαφήμιση της φιλευσπλαχνίας, εκτός από τους ελεήμονες, κερδίζουν και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Οι «έμποροι των δακρύων» γνωρίζουν ότι τις μέρες των γιορτών - ειδικά των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς - πολλοί άνθρωποι βιώνουν πιο έντονα τα θρησκευτικά συναισθήματα κι επομένως είναι πιο ευάλωτοι σαν τηλεοπτικοί καταναλωτές του συγκινησιακού προϊόντος.

Το κυνήγι του κέρδους, λοιπόν, είναι που οδηγεί και κατευθύνει την τηλεόραση στην παραγωγή σκηνικού των δακρύων. Εν πρώτοις, κερδοσκοπούν οι ιδιοκτήτες της, καθώς η τηλεοπτική προβολή ανθρωπίνων δραμάτων, εξασφαλίζει υψηλή τηλεθέαση κι επομένως περισσότερες διαφημίσεις κι αυξημένα έσοδα. Κερδισμένοι είναι και οι φιλεύσπλαχνοι, καθώς διαφημίζονται στην τηλεόραση, χωρίς να δώσουν ούτε ένα ευρώ. Ταυτόχρονα, επιτυγχάνεται και ο γενικότερος στόχος τον οποίο είναι ταγμένα να υπηρετούν αυτά τα ΜΜΕ και αφορά στη χειραγώγηση των συνειδήσεων και στον αποπροσανατολισμό της «κοινής γνώμης». Διότι το μήνυμα που εκπέμπεται από αυτού του είδους τις εκπομπές είναι ότι «για την ανθρώπινη δυστυχία φταίει η μοίρα κι ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι καλοί άνθρωποι που βοηθούν».

Αλλά, το μήνυμα είναι ψευδές, αποβλακωτικό, αντιδραστικό κι επικίνδυνο. Φουντώνοντας τα συναισθήματα και κεντρίζοντας το θυμικό, οι «μηνυτές» στοχεύουν στην εμπόδιση της σκέψης και στην παράλυση κάθε ατομικής και συλλογικής προσπάθειας για αντίσταση στην αδικία και την εκμετάλλευση. Η αλήθεια είναι ότι για την ανθρώπινη δυστυχία φταίνε άνθρωποι. Οπως η αλήθεια είναι ότι το προσωπικό και το συλλογικό πρόβλημα δε λύνεται με την προσευχή και την ελεημοσύνη, αλλά με τη δράση και τον αγώνα. Εκτός από τους «καλούς» που βοηθούν - και, προσοχή, όποιοι εμφανίζονται «καλοί» δεν είναι πάντα ανιδιοτελείς - υπάρχουν και οι «κακοί» που βλάπτουν και δεν πρέπει να μένουν ατιμώρητοι...