Τρία χρόνια μετά τις ιστορικές εκλογές του 1999, που επέτρεψαν στο ακροδεξιό Κόμμα των Ελευθέρων του Γιεργκ Χάιντερ να γίνει η δεύτερη πολιτική δύναμη της χώρας (με 27% των ψήφων) και συνεταίρος του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος στην κυβέρνηση, οι Αυστριακοί πολίτες καλούνται σήμερα να προσέλθουν στις κάλπες για να εκλέξουν τη νέα σύνθεση της Ομοσπονδιακής Βουλής και κατά πώς φαίνεται το κλίμα στη χώρα δείχνει να έχει αλλάξει.

Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, οι μετατοπίσεις των ψηφοφόρων θα είναι οι πιο μαζικές στην ιστορία της Αυστρίας και ως τελικό αποτέλεσμα θα έχουν την επιστροφή στην «προ-Χάιντερ εποχή». Αν τελικά επαληθευτούν, το Λαϊκό Κόμμα θα αυξήσει το ποσοστό του από 27% στις προηγούμενες εκλογές σε περίπου 36%, ενώ το άλλο παραδοσιακό κόμμα της χώρας οι Σοσιαλδημοκράτες θα σκαρφαλώσουν από το 33,2% του 1999 σε ποσοστό κοντά στο 35-36%. Το θεαματικότερο στοιχείο όμως αναμένεται να είναι η θεαματική πτώση του Κόμματος των Ελευθέρων σε ποσοστό κοντά στο 10%, ενώ οι Πράσινοι από το 7,4% πριν 3 χρόνια αναμένεται να ανέβουν στο 12%. Η μάχη αναμένεται «στήθος με στήθος» και όλοι οι κυβερνητικοί συνδυασμοί μεταξύ των αστικών κομμάτων είναι πιθανοί, αλλά κατά πάσα πιθανότητα όλα θα κριθούν από το αν το συνολικό ποσοστό των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων θα ξεπεράσει αυτό του Λαϊκού Κόμματος και του Κόμματος των Ελευθέρων.

Τελικά, έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια συμμετοχής στην κυβέρνηση το «θαύμα» της ακροδεξιάς δείχνει να ξεφουσκώνει. Το κόμμα του Χάιντερ, που κατά κάποιο τρόπο έδωσε ώθηση και στα υπόλοιπα εθνικιστικά και ρατσιστικά κινήματα που απασχόλησαν (και απασχολούν) την Ευρώπη, κατά πάσα πιθανότητα θα πληρώσει το τίμημα για την εξαπάτηση του αυστριακού λαού. Το Κόμμα των Ελευθέρων απέδειξε με την κυβερνητική του πρακτική ότι ποτέ δε θα αντιπροσώπευε τον απλό Αυστριακό ή τα συμφέροντα του Αυστριακού εργάτη που πλήττεται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η αντιδραστικότερη κυβέρνηση της μεταπολεμικής περιόδου της Αυστρίας δεν απέκλινε στο ελάχιστο των νεοφιλελεύθερων και αντιλαϊκών προσταγών του μεγάλου εγχώριου και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ενώ παράλληλα οι εσωτερικές έριδες του Κόμματος των Ελευθέρων ανάμεσα στους υπουργούς του και τη «βάση» (δηλαδή το Χάιντερ) έφεραν τη φθορά της εικόνας του ενωμένου και δήθεν «αντισυστεμικού κόμματος».

Τελικά, η παρακαταθήκη του «ξεπετάγματος» του Κόμματος των Ελευθέρων φαίνεται ότι είναι η υιοθέτηση της αντιμεταναστευτικής πρακτικής και ρητορείας από το «μετριοπαθές» Λαϊκό Κόμμα...