Η «ανεπίσημη» συμμαχία των ΝΑΤΟ - ΕΕ του χτες, σήμερα με υπογραφές και βούλες, μετατρέπεται στη νέα «Ιερά Συμμαχία» του 21ου αιώνα. Το τέλος του 20ού, βρήκε μια χώρα, ρημαγμένη από τους βομβαρδισμούς, από την κοινή δράση αυτής της συμμαχίας. Η Γιουγκοσλαβία αποτέλεσε την πρόβα «τζενεράλε». Στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Πράγα, οι πρωταγωνιστές της τραγωδίας αποφάσισαν την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης και συγχρόνως επισημοποίησαν τη συμμαχία ΕΕ - ΝΑΤΟ, η οποία θα συνεχίσει να επιτελεί το δολοφονικό τους έργο εναντίον των λαών. Το ΝΑΤΟ, λοιπόν, διευρύνεται, ανοίγει τα «φτερά του», εντάσσει νέες χώρες στους στρατηγικούς του σχεδιασμούς. Δημιουργεί μονάδα ταχείας επέμβασης, για τις ανάγκες της περιβόητης «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας και ένα νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα παίρνει «σάρκα και οστά». Ενα εξοπλιστικό πρόγραμμα, μέσα από το οποίο θα θησαυρίσουν οι πολεμικές βιομηχανίες και οι λαοί θα κληθούν να το πληρώσουν αδρά. Χρήματα από τα κρατικά ταμεία των μελών - χωρών της συμμαχίας θα δαπανηθούν για την εφαρμογή «προληπτικών χτυπημάτων» για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας...

Η συμμαχία, λοιπόν ισχυροποιείται, παίρνει «προληπτικά» μέτρα εναντίον των λαών. Μέσα απ' αυτές τις διεργασίες όμως, έρχονται στην επιφάνεια και οι εντάσεις που υπάρχουν μέσα στη συμμαχία. Εντάσεις, που, ίσως, να μη γίνονται εύκολα αντιληπτές, αλλά εκφράζονται σχεδόν σ' όλες τις αποφάσεις και τις κινήσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι αντιθέσεις τους φάνηκαν και κατά τη διάρκεια των εργασιών της Συνόδου Κορυφής. Οι εφτά χώρες, που θα ενταχθούν στους κόλπους του ΝΑΤΟ, είναι οι χώρες που θα αποτελέσουν και το πρώτο «κύμα» της διεύρυνσης της ΕΕ. Ουσιαστικά, ΗΠΑ και ΕΕ βρίσκονται σ' ένα διαρκή ανταγωνισμό. Για την ακρίβεια, οι ΗΠΑ απέναντι σε Γαλλία και Γερμανία. Νέες αγορές, νέες στρατιωτικές βάσεις, οι δρόμοι του πετρελαίου, νέα κέντρα ελέγχου κομβικών σημείων της Ευρώπης, είναι η «λεία» των ανταγωνιστών, η πηγή των αντιθέσεων.

Οι ανταγωνισμοί των μονοπωλιακών μεγαθηρίων εκφράζονται με τον καλύτερο τρόπο, διά στόματος των ηγετών των κρατών μέσα στις Συνόδους Κορυφής. Βέβαια, ο οικονομικός έλεγχος δεν είναι πλέον αρκετός. Εξάλλου, τα συμφέροντα του κεφαλαίου πρέπει να διασφαλιστούν. Οι σύγχρονοι στρατοί αναλαμβάνουν το έργο αυτό. Ετσι, την ίδια ώρα που το ΝΑΤΟ προωθεί τη δημιουργία της «δύναμης ταχείας επέμβασης», ο «ευρωστρατός» έρχεται να σταθεί απέναντί του. Η ίδια λογική υπάρχει και απέναντι σε ανερχόμενες καπιταλιστικές χώρες, όπως στην προκειμένη περίπτωση η Ρωσία, την οποία, τόσο η ΗΠΑ, όσο και η ΕΕ θέλουν να ελέγχουν. Τα σύνορα της Ρωσίας «γειτονεύουν» πλέον μ' αυτά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Οι εντεινόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, στα αμέσως επόμενα χρόνια, είναι σίγουρο ότι θα κλιμακωθούν και τις συνέπειες αυτής της έντασης είναι ακόμα πιο σίγουρο ότι θα τις βιώσουν στο πετσί τους οι λαοί. Μέσα, όμως, απ' αυτές τις αντιθέσεις, μπορούν να προκύψουν και συνθήκες, που, αν αξιοποιηθούν με σαφή αντιιμπεριαλιστικό και αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, από τα λαϊκά κινήματα, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις σύγκρουσης και, τελικά, ανατροπής αυτής της βάρβαρης ιμπεριαλιστικής πραγματικότητας.