Διαβάζουμε σε άρθρο του Γ. Δραγασάκη στη χτεσινή «Αυγή»: «Οι έως τώρα εξελίξεις βεβαιώνουν ήδη πως η σχεδόν ομόθυμη αποδοχή του σχεδίου Ανάν από τους Ελληνοκυπρίους ως βάση διαπραγματεύσεων ήταν μια σωστή, από τακτική άποψη, επιλογή, αφού αφαιρεί κάθε επιχείρημα σε όσους θα ήθελαν να θέσουν προσκόμματα στην ενταξιακή πορεία της Κύπρου». Με άλλα λόγια, δηλαδή, η ενταξιακή πορεία χρησιμοποιήθηκε ως μοχλός εκβιασμού, ώστε να αποσπαστεί το «ναι» των ελληνοκυπριακών κομμάτων. Και, βέβαια, εγκλωβισμένος ο αρθρογράφος στη λογική των «ευρω-μονόδρομων», στέκεται θετικά απέναντι στο απαράδεκτο αυτό γεγονός.

Δε γράφει μόνον αυτά, όμως, ο Γ. Δραγασάκης. Παρακάτω, εκτιμά ότι «το σχέδιο Ανάν υπηρετεί δυο ψυχές. Από τη μια, θέλει την Κύπρο ενιαία, θέλει ένα ενιαίο κράτος, βασισμένο στην αρχή της πολιτικής ισοτιμίας των δυο "συστατικών κρατών". Από την άλλη όμως, δε θέλει να δυσκολέψει ένα μελλοντικό διαζύγιο, αν η συμβίωση αποδειχθεί ανέφικτη. Φροντίζει επιμελώς ένα τέτοιο διαζύγιο, αν γίνει, να είναι "βελούδινο" και μια διχοτόμηση, αν εσωτερικοί ή διεθνείς λόγοι την επιβάλουν, να είναι λειτουργική». Και, βέβαια, πιστεύει ότι ενισχύοντας με τις διαπραγματεύσεις την πρώτη «ψυχή» (το «κοινό» κράτος, το ρόλο και τη λειτουργία του, κλπ.) μπορούν να δημιουργηθούν προϋποθέσεις μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης. Ετσι έχουν, όμως, τα πράγματα;