Σάββατο 9 Νοέμβρη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ
Στη σύγκρουση με τη «νέα τάξη»

Η συζήτηση στους κόλπους του κινήματος, που, δόκιμα ή μη, ονομάστηκε «κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης», άρχισε σχεδόν με την πρώτη του εμφάνιση, το Δεκέμβρη του 1999, στο Σιάτλ. Η συζήτηση για τον προσανατολισμό, τους στόχους, τα αιτήματα του κινήματος πήρε τη μορφή σκληρής διαπάλης. Σ' αυτήν την τρίχρονη πορεία αποκτήθηκε μια πολύτιμη εμπειρία και το σημαντικότερο στοιχείο της είναι ότι στη συνείδηση πλατύτατων λαϊκών στρωμάτων κερδίζει έδαφος η πεποίθηση ότι η σημερινή τάξη πραγμάτων δεν αποτελεί «μονόδρομο», όπως υποστηριζόταν εξίσου από σοσιαλδημοκράτες και «φιλελεύθερους». Στα κέρδη αυτών των κινητοποιήσεων, μπορεί κανείς να περιλάβει τη διάψευση της άποψης περί του «τέλους της ιστορίας», της οριστικής και αμετάκλητης νίκης του καπιταλισμού. Αντίθετα, επιβεβαιώνεται η εκτίμηση ότι η κοινωνική βάση στήριξης του καπιταλισμού αντικειμενικά στενεύει.

Οι κινητοποιήσεις κατά της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, ή «παγκοσμιοποίησης», όπως αποκαλείται συνήθως, αναπτύσσονται. Ταυτόχρονα, αναπτύσσονται κάποιες προσπάθειες ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης αυτού του κινήματος. Προσπάθειες, που χαρακτηρίζονται από το σύνδρομο του «ιδιοκτήτη» αυτού του κινήματος. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση χειραγώγησης αφορά στο δίκτυο οργανώσεων ATTAC, το οποίο σπονσονάρεται από τη γαλλική εφημερίδα «Monde Diplomatique», στεγάζει ένα σημαντικό αριθμό στελεχών του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος και επιχειρεί το μετασχηματισμό του σε ένα πολιτικο-ιδεολογικό ρεύμα ενσωμάτωσης. Η αμφισβήτηση της αξίας της ταξικής πάλης, η προσπάθεια αντικατάστασης της ιδέας των τάξεων και του ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης ως υποκειμένου της κοινωνικής εξέλιξης με την ιδέα της «κοινωνίας των πολιτών» είναι ίσως τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της ταυτότητας της ΑΤΤΑC και άλλων δυνάμεων που προσπαθούν να περιχαρακώσουν και να χειραγωγήσουν το κίνημα κατά της «παγκοσμιοποίησης», στη διατύπωση «εναλλακτικών λύσεων», στα πλαίσια, όμως, του συστήματος.

Για το ΚΚΕ δύο είναι τα βασικά ζητήματα, από την έκβαση των οποίων θα κριθεί το μέλλον και η προοπτική αυτού του κινήματος. Το πρώτο αφορά στην ενδυνάμωση του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ως βασικής συνιστώσας του κινήματος κατά της καπιταλιστικής διεθνοποίησης. Το δεύτερο αφορά στη σχέση του εθνικού με το διεθνικό. Μόνον η ύπαρξη σε εθνικό επίπεδο ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος με ταξικό προσανατολισμό μπορεί να δώσει αποτελεσματικότητα στη διεθνοποιημένη πάλη, όπως αυτή εκφράζεται, για παράδειγμα, στη Φλωρεντία με τη διαδήλωση κατά των ιμπεριαλιστικών πολεμικών σχεδίων εναντίον του Ιράκ.

Η διαπάλη στο εσωτερικό του κινήματος συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, όσο αναπτύσσεται το κίνημα. Οι απαντήσεις θα δίνονται στο δρόμο της διαδήλωσης, στο πεδίο της σύγκρουσης με τις επιλογές της Νέας Τάξης, της ρήξης με τις απόψεις του συμβιβασμού. Εκεί θα μετράει ο καθένας και τους φίλους του και τους αντιπάλους του. Ετσι είναι μάλλον δύσκολο να ακούσει αυτές τις απαντήσεις ο αρθρογράφος της «Αυγής», που αναρωτιέται για το χαρακτήρα της συμμετοχής του ΚΚΕ στην κινητοποίηση της Φλωρεντίας.


Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ