«Πρέπει να έχουμε συνείδηση ότι κατά την πορεία προς την ολοκλήρωση της ένταξης της Κύπρου (δηλαδή τις επόμενες εβδομάδες ή τους επόμενους μήνες) μπορεί να μας τεθούν δύσκολα ερωτήματα. Μπορεί να κληθούμε να προβούμε σε κρίσιμες επιλογές». Δεν μπορούσε να ήταν περισσότερο σαφής χθες ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, στην προσπάθειά του να προϊδεάσει τον ελληνικό λαό για την επερχόμενη «λύση» στο Κυπριακό. «Λύση», που φέρει, βέβαια, τη σφραγίδα των ΗΠΑ, αλλά έχει και τη συγκατάθεση της κυβέρνησης Σημίτη και τη συναίνεση της ηγεσίας της ΝΔ.

Η άρχουσα τάξη της χώρας μας έχει αποφασίσει να απαλλαγεί από το «βαρίδι» του Κυπριακού και εκτιμά ότι τώρα είναι η «κατάλληλη στιγμή», κυρίως λόγω των συσχετισμών που διαμορφώνονται και σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή της κυριαρχίας της «νέας τάξης»! Η εγχώρια πλουτοκρατία έχει κάνει τις στρατηγικές επιλογές της: Πρώτον, συμμορφούμενη απόλυτα με τα σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή, αποδέχεται ρόλο «περιφερειακής δύναμης» στην Τουρκία (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις διεκδικήσεις της σε Κυπριακό και Αιγαίο).

Δεύτερον, ως αντάλλαγμα για το ρόλο του «καλού παιδιού» και του «πρόθυμου συμμάχου», διεκδικεί «ζωτικό χώρο» στα Βαλκάνια, στο πλαίσιο πάντα που ορίζουν τα μεγάλα αφεντικά της «νέας τάξης». Η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν είναι διόλου αιφνιδιασμένη, όπως, σκόπιμα, δείχνει, από τις ραγδαίες εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί στο Κυπριακό. Γνωρίζει πολύ καλά ότι «λύση», που, όπως όλα δείχνουν, έχει συμφωνηθεί παρασκηνιακά, δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε βιώσιμη. Και από αυτή την άποψη «εγγυάται» νέες περιπέτειες για την ειρήνη στην περιοχή. Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, όχι μόνο δεν αποτρέπει «ανεπιθύμητες» εξελίξεις, αλλά γίνεται μοχλός πίεσης και εκβιασμών για να οδηγηθούν τα πράγματα προς τα εκεί.