Στο θείο με την ξεχωριστή παιδικότητα, με το αστραφτερό μυαλό, στον ταξιδιώτη και παρατηρητή, απευθύνθηκε ζητώντας το λόγο η ανιψιά του Θανάση Παπαρήγα, Βάλη Μπουλιγαράκη:

«"Ο θάνατος, είναι ανεξήγητο φαινόμενο. Οπως και η ζωή, βεβαίως. Είναι όμως φοβερό". Ετσι μου είπε ο θείος μου ο Θανάσης όταν πέθανε ο πατέρας μου.

Θέλω να χαιρετήσω σήμερα το θείο μου που ήταν ένας άνθρωπος διαφορετικός από τους άλλους. Ο πιο διαφορετικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει.

Οταν ήμασταν μικρά, το νιώθαμε ότι δεν ήταν σαν τους άλλους μεγάλους. Δε μας φερόταν με συγκατάβαση, ούτε έπαιρνε τον εαυτό του στα σοβαρά. Μας άφηνε απίστευτα περιθώρια. Δεν έθετε περιορισμούς, έπινε ευχαριστημένος τον καφέ που του φτιάχναμε παρότι του είχαμε βάλει τρεις κουταλιές αλάτι. Μας άφηνε να κερδίζουμε σε όλα τα παιχνίδια, να τον κλέβουμε στα χαρτιά, να τον κάνουμε αλογάκι. Μας άφηνε να καταβροχθίζουμε όλα τα γλυκά και τραγουδούσε μαζί μας τα λόγια των μελοποιημένων παραμυθιών που βάζαμε σε δίσκους.

Πάντοτε λίγο φευγάτος... μου τραγούδησε κάποτε μπροστά σε ένα ολόκληρο αμφιθέατρο το ρεφρέν ενός τέτοιου τραγουδιού. Ημουν 18 χρονών και δεν ήξερα πού να κρυφτώ.

Η παιδικότητά του μας έφερνε αμηχανία.

Μου πήρε πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι αυτή του η στάση ήταν επιλογή ζωής. Αστραφτερό μυαλό, με δημιουργικότητα που ωθούσε τη σκέψη του ταυτόχρονα σε πολλούς δρόμους, με ποικίλα ενδιαφέροντα και πλούσιες γνώσεις, είχε επιλέξει να είναι ταξιδιώτης και παρατηρητής, αθώος, ανιδιοτελής και ενθουσιώδης.

Λυπάμαι πολύ που ο γιος μου δε θα σε γνωρίσει.

Θείε μου, ο θάνατος είναι όντως φοβερό και ανεξήγητο φαινόμενο, συμφωνώ. Εγώ λέω να δω το δικό σου σαν ταξίδι. Κι επειδή σου άρεσαν τα ταξίδια, σου εύχομαι καλό δρόμο και να πάρεις πολλές - πολλές φωτογραφίες. Μην ξεχάσεις μόνο να βάλεις φιλμ στη μηχανή!».