Κυριακή 13 Οχτώβρη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Η συγγραφική πλευρά του Θανάση Παπαρήγα

«Μια μέρα ένας συγγραφέας δεν είχε τι να κάνει και σκότωσε ένα γλάρο». Κάπως έτσι ξεκινά ο Τσέχοφ στον «Γλάρο», στο αριστούργημά του. Αυτή η φράση έρχεται και επανέρχεται συνεχώς στο νου μου από την περασμένη Τετάρτη, όταν συγκλονισμένη έμαθα ότι... ένα τυχαίο αυτοκίνητο δεν είχε τι να κάνει και σκότωσε ένα μεγάλο μυαλό: το μυαλό του δικού μας αριστουργήματος, του δικού μας «Γλάρου»: του ανεπανάληπτου Θανάση Παπαρήγα.

Θα χρειαστεί πολύς χρόνος και μεγάλο ανθρώπινο δυναμικό που θα ασχοληθεί και θα προσπαθήσει να φωτίσει την πολύπλευρη προσωπικότητα του μοναδικού Θανάση Παπαρήγα.

Ο Θανάσης Παπαρήγας δεν ήταν ένας άνθρωπος, ήταν πολλοί εκλεκτοί ταλαντούχοι άνθρωποι συγκεντρωμένοι μέσα σε ένα σώμα, σε μια καρδιά. Σε ένα μυαλό. Γι' αυτό, δεν ήταν μόνον ένας εξαιρετικός δημοσιογράφος, δεν ήταν μόνον ένας τρυφερός συνάδελφος, δεν ήταν μόνον ότι γνώριζε πολλές - τόσες πολλές που ούτε τον ακριβή αριθμό δεν κατόρθωσα να μάθω - ξένες γλώσσες, δεν είχε κάνει μόνον άπειρες μεταφράσεις σοβαρών ιστορικών βιβλίων, δεν ήταν μόνον στη συντακτική επιτροπή της ομάδας δοκιμίου της Ιστορίας του ΚΚΕ (μάλιστα έγραψε ένα μεγάλο κείμενο στο δεύτερο τόμο που θα κυκλοφορήσει σύντομα).

Δεν ήταν μόνον ένας εξαιρετικός ερασιτέχνης φωτογράφος, δεν ήταν μόνον ένας επαρκής κριτικός κινηματογράφου, δεν ήταν μόνον ένας αξιοθαύμαστος ιστορικός αναλυτής. Ο Θανάσης Παπαρήγας δεν είχε μόνον θεωρήσει τις μεταφράσεις των έργων του Ενγκελς, «Πόλεμος των χωρικών στη Γερμανία» και «Αντι-Ντίρινγκ» που εξέδωσε η «Σύγχρονη Εποχή», δεν ήταν μόνον συγγραφέας δυο εξαιρετικών βιβλίων «Το Μεξικό» και ο «Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», βιβλία που εάν δεν έχουν γίνει γνωστά μέχρι σήμερα στο ευρύτερο κοινό οφείλεται στο χαμηλό προφίλ του και στην ασύλληπτη σεμνότητά του.

Ο Θανάσης Παπαρήγας ήταν όλα αυτά τα «μόνον» και άλλα τόσα «μόνον», που δυο χέρια και ένα μυαλό όπως της γράφουσας δεν είναι ικανά να τα περιγράψουν. Είναι άραγε δυνατό να περιγράψεις το απερίγραπτο και το ασύλληπτο, ακόμα κι αν είναι τόσο κοντά σου;.. Οχι δεν είναι.

Εάν ο Θανάσης Παπαρήγας είχε συναίσθηση της μεγαλοσύνης του, τη στιγμή της μοιραίας πτώσης του, θα επαναλάμβανε ίσως τα λόγια του ποιητή Αντρέ Σενιέ την ώρα του αποκεφαλισμού του: «Αυτό το κεφάλι άξιζε καλύτερη τύχη»

Και επειδή είμαστε απολύτως σίγουροι, πώς κάτι τέτοιο δε θα του πέρασε από το νου, το λέμε εμείς για εκείνον «Ναι, αυτό το κεφάλι άξιζε πολύ καλύτερη τύχη».


Τ.Δ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ