Μέσα σ' ένα γαλάζιο βουνό ένας νεαρός σύντροφος περιμένει τη νύχτα, που έρχεται πετώντας. Πλάι του υπάρχει ένα χειρόγραφο που μιλάει για την καλή τύχη του κόσμου. Οσες φορές το κοιτάζει, η τύχη του κόσμου πολλαπλασιάζεται.

2.

Εδώ τα λουλούδια γεννιούνται ακαριαία, όλα αρχίζουν και τελειώνουν μπροστά τους. Μόνο αυτά ακούν οι νεκροί στις ατέλειωτες ώρες τους και τους συντροφεύουν. Ενα γυάλινο βάζο με χρυσάνθεμα είναι από μόνο του ένας κόσμος που δεν έχει ανάγκη από πολίτες.

3.

Στην ιστορία της ιατρικής διαβάζεις αναλυτικά για όλες τις επιδημίες. Τη χειρότερη όμως επιδημία, αυτήν της ηλιθιότητας, δεν τη συναντάς πουθενά στα βιβλία. Σα να έχουν συνωμοτήσει όλοι οι επιστήμονες να μην ψάξουν για τη γιατρειά της, για να την αφήσουν να ζει ανάμεσά μας για πάντα. Σαν μια κατάρα που δεν πρέπει να σβήσει.

4.

Ενα ποίημα ψιθυρίζει στον ποιητή του: Δεν έχεις παρά να θυμάσαι έναν εκτυφλωτικό ήλιο που εξερράγη στον ουρανό κάτω από μια σειρά νεκρά άστρα. Να θυμάσαι, αγαπημένε μου Μπέρτολντ, όταν έγραφες ότι «ο Ομηρος δεν είχε σπίτι / κι ο Δάντης αναγκάστηκε να το παρατήσει. / Ο Λι Πο και ο Του Φου παράδερναν μέσα σ' εμφύλιους πολέμους / που έφαγαν τριάντα εκατομμύρια ανθρώπους. / Με δίκες απειλούσαν τον Ευριπίδη / και του Σαίξπηρ έφραζαν το στόμα σαν ψυχομαχούσε. / Τον Φρανσουά Βιγιόν δεν επισκέπτονταν μονάχα η μούσα / μα και η αστυνομία. / Ο Λουκρήτιος που τον έλεγαν / "ο αγαπημένος" πήγε στην εξορία. / Ετσι κι ο Χάινε^. έτσι κατάφυγε / κι ο Μπρεχτ κάτω απ' των Δανών την αχυρένια στέγη».

5.

Ποιος θυμάται τον Θεοφάνη τον Ελληνα; Κι όμως, δίχως να το ξέρουμε, όλοι μας ζούμε μέσα στις τοιχογραφίες του. Ζούμε κάτω από τον τρούλο του Ναού της Μεταμορφώσεως του Νόβγκοροντ. Βρισκόμαστε μπροστά σ' έναν τρελό προφήτη, που θεωρεί πως εμείς είμαστε άγιοι και μας ακολουθεί.

6.

Δήλωση του Νόμου 105: «Η γλώσσα μου είναι η επανάσταση. Αλλες γλώσσες δε γνωρίζω».

7.

Παρ' όλ' αυτά, μέσα στην ακίνητη πραγματικότητα βιαστικός περνάει, όπως πάντα, ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι και μας παρασύρει: «Πάνω από τα κεφάλια ποιητών και κυβερνήσεων θα φτάσει ο στίχος μου - μα όχι σαϊτούλα σε κυνήγια μ' ερωτιδείς και άρπες, ούτε σαν φαγωμένο τάλιρο στα χέρια σαράφη κι ούτε ακόμα σαν το φως των πεθαμένων αστεριών. Θα φτάσει ο στίχος μου με τον ιδρώτα του προσώπου του, των χρόνων αναμερίζοντας τους σωρούς και θα προβάλει ολόσωμος, τραχύς και ολοφάνερος όπως έφτασαν ως τις μέρες μας της Ρώμης τα υδραγωγεία, δουλειές των δούλων. Κι όταν καμιά φορά σας τύχουνε σειρές γραμμένες σε φύλλα σιδερένια μέσα στους τύμβους των βιβλίων με τους θαμμένους στίχους, πάρτε τα, ψηλαφίστε τα με σεβασμό, όπλο σα να 'ναι παλιό, μα φοβερό. Εγώ τους στίχους δεν τους είχα αυτιά να κανακεύω...».

8.

Επιτέλους, μετά από καιρό έφτασε στα χέρια μου το γράμμα του ποιητή Μπορέλ που τόσο περίμενα και που μιλάει για τους πλούσιους: «Δεν πιστεύω πως μπορεί κανείς να πλουτίσει, εκτός κι αν είναι σκληρόκαρδος. Ενας ευαίσθητος άνθρωπος ποτέ του δεν αποταμιεύει. Για να πλουτίσεις, θα πρέπει να έχεις μία και μόνη ιδέα, αμετάβλητη και διαρκή: τον πόθο να σχηματίσεις έναν μεγάλο σωρό χρυσού. Και για να καταφέρεις ν' αυξήσεις αυτόν το σωρό, πρέπει να είσαι τοκογλύφος, αισχροκερδής, εκβιαστής, αμείλικτος και δολοφόνος. Να κακομεταχειρίζεσαι προπάντων τους αδύναμους και τους μικρούς. Ο μεγαλέμπορος ληστεύει τον έμπορο. Ο έμπορος ληστεύει τον λιανοπωλητή. Ο λιανοπωλητής ληστεύει τον μικροβιοτέχνη. Ο μικροβιοτέχνης ληστεύει τον εργάτη και ο εργάτης πεθαίνει της πείνας. Δεν είναι οι χειρώνακτες που ανέρχονται κοινωνικά, είναι οι εκμεταλλευτές των ανθρώπων».