Εχουμε και λέμε, λοιπόν: Στην ηγεσία των ωφελουμένων άμεσα και πολύ βρίσκονται οι Αγγλοι και οι Αμερικανοί αξιωματικοί, επιστάτες, προστάτες και ...επενδυτές. Νομιμοποιούν την παρουσία τους. Αγιοποιούνται. Ο «ξένος δάκτυλος» γίνεται δικός μας. Δεν πονάει πια ούτε τη συνήθη δημοκρατική παράταξη... Ο πολιτικός εκβιασμός της εξάρτησης μετατρέπεται σε συναινετικό βιασμό!

Στο αμέσως επόμενο κλιμάκιο των ωφελουμένων, η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση. Μοιράζουν τους ρόλους των θυτών και των σωτήρων τόσο καλά, ώστε ενδεχομένως ο κ. Βαλυράκης να μην εκπλαγούμε αν γίνει χορηγός του πορτρέτου του δολοφονηθέντος Μπακογιάννη. Από κοντά και οι εκμεταλλευτές του παζαριού της Ολυμπιάδας του 2004, που θα απλωθούν με ασφάλεια στους προσοδοφόρους τομείς της καλλιεργημένης ανασφάλειας.

Τρίτοι στη σειρά ωφελούνται ανιστόρητοι δημοσιολογούντες και τινές αυτοαποκαλούμενοι ή αυτοπροσδιορισθέντες ως δημοσιογράφοι, που εμφανίζονται ως ειδήμονες επί των Σπαρτακιστών και ψάχνουν να δουν αν η Ρόζα Λούξεμπουργκ έπαιζε σε ταινία με τον Κερκ Ντάγκλας ως Σπάρτακο. Είναι αυτοί, που ακούν αρχειομαρξιστές και βρίσκουν το επιχείρημα επιπέδου Μπους ότι τα μαζικά κινήματα με γνήσιο ή δανεικό κόκκινο χρώμα είναι, ειδικώς μετά το '90 και κυρίως την 11η Σεπτεμβρίου, «αρχαία» ιστορία.

Σε χίλιες και μία νύχτες ωραίων εικόνων για ταινία τύπου Τσάκι Τσαν με τριτοκοσμική εξωτική χροιά μπάζει η story της «17 Ν». Ετσι ξερά, η οικογένεια Ξηρού αγιογραφεί την πολιτική της εξάρτησης και της καταστολής στο όνομα του Πάτρικος ημών. Αμήν και σώσαμε!