Τετάρτη 26 Ιούνη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Μεροκάματο στον Αδη...

Είναι δολοφονία. Αυτό που έγινε χτες το πρωί στο εργοστάσιο της πολυεθνικής «ΝΤΕΛΜΟΝΤΕ» στη Λάρισα δεν είναι «εργατικό δυστύχημα». Το αφεντικό της εταιρίας έστειλε τέσσερις εργάτες να καθαρίσουν τον πυθμένα μιας υπόγειας δεξαμενής, σε βάθος 3,5 μέτρων, χωρίς να πάρουν μέτρα προφύλαξης. Ουσιαστικά, τους έστειλε για μεροκάματο στον Αδη, κλείνοντάς τους «ραντεβού» με το Χάροντα. Μπαίνοντας στη δεξαμενή έπεσαν αναίσθητοι από τις αναθυμιάσεις, την υψηλή θερμοκρασία, τη βρώμα και τη δυσωδία των σάπιων φρούτων. Ενας ανασύρθηκε νεκρός, ο άλλος χαροπαλεύει και δυο ακόμα νοσηλεύονται.

Τέσσερις εργάτες θυσιάστηκαν στο βωμό του επιχειρηματικού κέρδους, καθώς η εταιρία τσιγκουνεύτηκε να πληρώσει λίγα ευρώ για ν' αδειάσει τη δεξαμενή με φορτηγό που αδειάζουν τους βόθρους. Οπως τσιγκουνεύεται να λειτουργήσει το βιολογικό καθαρισμό, με αποτέλεσμα τα απόβλητά της να διοχετεύονται στον Πηνειό Ποταμό.

Σύγχρονο Νταχάου χαρακτηρίζει την «ΝΤΕΛΜΟΝΤΕ» το Εργατικό Κέντρο Λάρισας, σημειώνοντας ότι οι 2.000 εργάτες και εργάτριες που δουλεύουν στην επιχείρηση τους καλοκαιρινούς μήνες, βιώνουν αφόρητες συνθήκες εργασίας. Η εντατικοποίηση της δουλιάς προκαλεί λιποθυμίες κι άλλα προβλήματα υγείας, ενώ κάθε χρόνο σημειώνονται πολλά «εργατικά ατυχήματα». Παρά τις επανειλημμένες καταγγελίες του Εργατικού Κέντρου και τις παρεμβάσεις της Επιθεώρησης Εργασίας, κανένα μέτρο δε λαμβάνεται για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, την εξασφάλιση της υγιεινής και της ασφάλειας των εργαζομένων. Η εταιρία προτιμά να πληρώνει τα πρόστιμα που της επιβάλλονται, παρά να λάβει κάποια στοιχειώδη μέτρα υγιεινής και ασφάλειας της εργασίας.

Κάποιοι, ίσως, ρωτήσουν: Δεν έχουν ευθύνη οι εργαζόμενοι που δέχονται να δουλεύουν σ' ένα εργοστάσιο-Νταχάου, διακινδυνεύοντας και τη ζωή τους για να εξασφαλίσουν το μεροκάματο; Είναι σίγουρο ότι οι περισσότεροι από εκείνους που θα θέσουν ένα τέτοιο ερώτημα δεν υπήρξαν ποτέ άνεργοι, αλλά πάντα «βολεμένοι». Κι οι «βολεμένοι» δεν ξέρουν τι θα πει να μην έχεις το ψωμί της μέρας, γι' αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν κάποιος ν' αψηφά τους κινδύνους για τη ζωή του, για να το εξασφαλίσει. Αυτήν ακριβώς τη «μεγάλη ανάγκη» για δουλιά, που έχει δημιουργήσει η αλματώδης αύξηση της ανεργίας στη χώρα μας, αξιοποιούν οι εργοδότες στην προσπάθειά τους να εντείνουν την εκμετάλλευση για να αυξήσουν κι άλλο τα κέρδη τους.

Ευθύνες των εργαζομένων υπάρχουν, αλλά τις επωμίζονται εκείνοι που δεν αγωνίζονται -- μέσα από τα συνδικάτα και με κάθε άλλο πρόσφορο τρόπο -- για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων, την κατοχύρωση και τη διεύρυνση των κατακτήσεων της εργατικής τάξης και στους χώρους δουλιάς και έξω στην κοινωνία. Βεβαίως, η συμμετοχή σ' έναν τέτοιον αγώνα στην εποχή της «καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης» απαιτεί θάρρος και τόλμη. Αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει, καθώς αν οι εργαζόμενοι δεν ακολουθήσουν τον αγωνιστικό δρόμο, οι «εργατοθυσίες» στο βωμό της καπιταλιστικής κερδοσκοπίας θα πάρουν τεράστιες διαστάσεις. Ευτυχώς που τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας παρατηρούμε έντονη αγωνιστική αφύπνιση και δράση της εργατιάς...


Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ