Οι συνδικαλιστές που αποτελούν τη φιλοκυβερνητική και, ταυτοχρονα, φιλοεργοδοτική πλειοψηφία στην ΟΤΟΕ αξίζει να μνημονευτούν, για τη ...δεξιοτεχνία τους στο χειρισμό του Ασφαλιστικού. Τα τελευταία δύο τουλάχιστον χρόνια, η ΟΤΟΕ έβγαινε από υπουργικά γραφεία έχοντας αποσπάσει την κατηγορηματική δέσμευση ότι το Ενιαίο Ταμείο θα γίνει πραγματικότητα με την αμέσως επόμενη νομοθετική ρύθμιση. Η αθέτηση, όμως, αυτών των δεσμεύσεων δεν πτόησε την πλειοψηφία. Την περίοδο που αποσπούσε υποσχέσεις, τις χρησιμοποιούσε για να αυξήσει το κύρος της μέσα στους εργαζόμενους. Και όταν οι υποσχέσεις αποκαλύπτονταν ...αέρας φρέσκος, χρησιμοποιούσε το γεγονός, για να αρχίσει ένα νέο γύρο διαλόγου που οδηγούσε σε μια ακόμη ανέξοδη δέσμευση.

Κι έτσι περνούσε ο καιρός, με τους τραπεζοϋπάλληλους σε αγωνιστική αδράνεια, να περιμένουν το Ταμείο τους και να συμμετέχουν σε αποσπασματικές και από την αρχή υπονομευμένες απεργιακές κινητοποιήσεις.

Τώρα, στο νέο αντιασφαλιστικό νόμο προβλέπεται η ...«δυνατότητα» δημιουργίας ενός ή και... περισσότερων «ενιαίων ταμείων». Οσο για το εφάπαξ... το ύψος του επαφίεται στον πατριωτισμό του εκάστοτε υπουργού Οικονομίας, ενώ οι γενικότερες αντιασφαλιστικές διατάξεις για τα όρια ηλικίας και το ύψος των συντάξεων ισχύουν --φυσικά-- και για τους τραπεζοϋπάλληλους. Αυτές είναι οι «επιτυχίες».