Το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος εστιάζει το κεντρικό του θέμα σε σωστή κατεύθυνση, ώστε να γίνουμε Κόμμα παντός καιρού, αντιστοιχιζόμενοι στις απαιτήσεις της εποχής.

Ο στόχος να κατακτήσουμε, πρώτα από όλα όσοι έχουμε καθοδηγητική ευθύνη, ανώτερο ιδεολογικό υπόβαθρο είναι όρος ώστε να διαπερνά τη δουλειά του κάθε κομμουνιστή. Πολλές φορές στην καθημερινή μας δράση, κάτω και από υπαρκτές αντικειμενικές δυσκολίες, αντιμετωπίζουμε τη δουλειά μας σαν συνονθύλευμα καθηκόντων. Αφιερώνουμε χρόνο και κόπο, όχι πάντα ποιοτικό, για να βγαίνει η προοπτική σε καθετί που κάνουμε. Εκφράζεται κυρίως στην αντιμετώπιση τρεχόντων καθηκόντων αντιπαραθετικά με σημαντικές πλευρές του σχεδιασμού μας, π.χ. αναβολή ιδεολογικών μαθημάτων, διαβάσματος, προετοιμασίας εξατομικευμένου σχεδίου για πρόταση στρατολογίας.

Λίγοι έχουμε μελετήσει βασικές επεξεργασίες όπως το Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος, όμως ήμασταν αυτοί που έπρεπε να οργανώσουμε τη συζήτηση πάνω στα συμπεράσματα που αποτυπώνονται σ' αυτό, ήμασταν οργανωτές εμβληματικών εκδηλώσεων ορμώμενων από την ιστορία του λαϊκού κινήματος και του Κόμματος που διαπιστωμένα εμπνέει, στρατεύει συνειδήσεις. Λίγοι ανατρέχουμε τακτικά στη μελέτη των κλασικών έξω από συγκεκριμένο καθήκον, όμως αυτά καλούμαστε να συζητήσουμε καθημερινά. Λίγοι έχουμε ξεκινήσει τον σχεδιασμό της δουλειάς μας σε ένα μέτωπο από τη συλλογική συζήτηση εκδόσεων / επεξεργασιών που σχετίζονται με αυτό, π.χ. για τη 2χρονη προσχολική αγωγή. Οσο το διάβασμα κι η επαφή με τον πολιτισμό δεν μπαίνουν οργανικά στον προσωπικό μας προγραμματισμό, όπως μπαίνει η κινητοποίηση, η εξόρμηση, το ΔΣ, αυτό θα μεταφράζεται στην ποιότητα και τα αποτελέσματα της δουλειάς μας, θα εκφράζεται σε όλη την κλίμακα της Οργάνωσης για την οποία εμείς αποτελούμε το παράδειγμα.

Σωστά εντοπίζεται πως δεν είναι ενταγμένη η συζήτηση με το Πρόγραμμα του Κόμματος στην ημερήσια διάταξη ως πλευρά αντεπαναστατικής πίεσης. Για παράδειγμα, εκφράζεται προβληματισμός για το αν στο ΔΣ ενός φορέα θα αναφερθεί ότι λύση δεν μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο του σημερινού δρόμου ανάπτυξης. `Η το πώς σε μια κομματική σύσκεψη θα συνδέσουμε ζητήματα του κινήματος με την πάλη για τον σοσιαλισμό, κάτι που μπορεί να λέγεται ότι αφορά μια «άλλη συζήτηση». Ομως αυτά ανοίγουν δρόμο να συζητηθεί η πολιτική μας πρόταση. Είναι άλλο να λαμβάνουμε υπόψη το επίπεδο συνείδησης του λαϊκού κόσμου που απευθυνόμαστε, άλλο να υποχωρούμε από την κύρια συζήτηση που θέλουμε να ανοίξουμε, θέτοντας εμείς όριο στη συνείδησή του. Η μάχη διακίνησης των Θέσεων του Συνεδρίου μας επιβεβαίωσε πως πλατύς κόσμος ρωτά ο ίδιος τι προτείνει το ΚΚΕ ακόμη κι αν δεν του φαίνεται επίκαιρο ή εφικτό, άρα δεν ισχύει πως «αυτός μας ακούει μόνο στις εκλογές». Αυτή η συζήτηση είναι η μοναδική που μπορεί να ξεκλειδώσει αμφιβολίες για τον χαρακτήρα της εποχής, είναι οργανικό στοιχείο για τη συστράτευση με το ΚΚΕ.

Λανθασμένα την περιορίζουμε μόνο στο πλαίσιο των σχολών οπαδών. Ακόμη όμως και σε αυτό το επίπεδο, είναι υποτίμηση των δυνατοτήτων να θέτουμε αποκλειστικό κριτήριο συμμετοχής υποψηφίων το αν είναι προτάσεις στρατολογίας ή νεαροί ηλικιακά. Υπάρχουν δυνάμεις που μπορούμε να αξιοποιήσουμε ή έχουμε ήδη διατάξει σε απαιτητικά καθήκοντα στο πλάι μας. Π.χ. οι συνεργαζόμενοι εκλεγμένοι μας στους δήμους που από διαφορετική αφετηρία και επίπεδα συνείδησης αφιερώνουν πολλές ώρες καθημερινά για να στηρίξουν τη δουλειά μας σε έναν δύσκολο χώρο με αυξημένη έκθεση, σε μικρό ποσοστό έχουν περάσει από οργανωμένο κύκλο συζήτησης με βάση το Πρόγραμμα του Κόμματος. Αυτός όμως δημιουργεί τις προϋποθέσεις να αποκτούν συναίσθηση του σκοπού μας, να αναπτύσσουν στοιχεία αντοχής.

Αναφέρεται πως «υπάρχει μια καλύτερη προσπάθεια να κατακτιέται η αντίληψη ότι η Τομεακή Οργάνωση καθοδηγεί χώρο ευθύνης και όχι απλώς κάποιες ΚΟΒ». Ο προσανατολισμός στην ιδεολογικοπολιτική στήριξη της παρέμβασης των δυνάμεών μας αποτελεί βασικό στοιχείο που πρέπει να βελτιώσουμε για να μην αναρωτιόμαστε γιατί δεν λειτουργούν ή δεν συγκροτούνται ομάδες οικοδόμησης, γιατί το σχέδιο οικοδόμησης πολιτικών δεσμών και στρατολογίας δεν γίνεται με κοινωνικοταξική ιεράρχηση αλλά με βάση το «ποιοι είναι κοντά στην πολιτική μας». Για να μην ψάχνουμε «ιδανικούς» συντρόφους, αλλά να αντιλαμβανόμαστε ότι είναι δικό μας καθήκον να διαμορφώνουμε μέλη και στελέχη έτοιμα να παρέμβουν στους χώρους που ξεχωρίζουμε, να μη χρησιμοποιούμε το γεγονός ότι «δεν έχει προχωρήσει η συνεργασία με τον κλάδο» ως δικαιολογία για να μην οργανώσουμε ούτε εξόρμηση σε έναν χώρο. Να αναγνωρίζουμε τις πραγματικές δυνατότητες που έχουν οι δυνάμεις μας να ηγηθούν με την κατάλληλη καθοδήγηση χωρίς να χαμηλώνουμε τον πήχη των απαιτήσεων, διαμορφώνοντας πρόγραμμα δράσης που αγκαλιάζει στοχευμένα την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα του χώρου ευθύνης μας.

Οι εδαφικές Οργανώσεις της Τομεακής μας Οργάνωσης έχουν ξεχωριστό ρόλο στην κομματική οικοδόμηση σε μεγάλους χώρους εμπορίου (supermarket, πολυκαταστήματα), όπου τίθεται συγκεκριμένος στόχος αύξησης των δυνάμεών μας, ενώ στον κλάδο του Τουρισμού υπάρχει μεγάλο ξενοδοχείο. Εχουν ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνικής συμμαχίας με τη μεγάλη μάζα αυτοαπασχολουμένων που συναντάμε στις περιοχές μας. Δεν βιώνει όμως ακριβώς τα ίδια ο εμποροϋπάλληλος, ο εργαζόμενος ξενοδοχείου και ο αυτοαπασχολούμενος. Ο δείκτης προσανατολισμού του Οργάνου σε αυτήν την κατεύθυνση δεν αφορά μια απλή αναφορά χώρων ιεράρχησης στις εισηγήσεις των συνελεύσεων των ΚΟΒ, ένα σχέδιο εξορμήσεων, τη δουλειά με όσους συναντάμε στους φορείς. Αφορά και το πώς συνολικά συμβάλλουμε στον ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό των μελών μας να ανοίξουν δρόμους μέσα, πώς εντάσσουμε στην εσωκομματική συζήτηση πλευρές και θεματολογία για παρέμβαση σε αυτούς τους χώρους, πώς αξιοποιούμε την συνολική πείρα του Κόμματος και τις επεξεργασίες μας, πώς ξεχωρίζουμε αιχμές, πλαίσιο πάλης σε όλους τους φορείς που συμμετέχουμε ώστε να αναπτύσσονται στοιχεία αλληλεγγύης και να ακουμπάμε τις αγωνίες τους.

Σήμερα που ψηφίστηκε 13ωρο, ενώ το 7ωρο στην ΕΣΣΔ ήταν κατακτημένο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, υπάρχουν υλικά που θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε (μπροσούρα της ΚΕ για τον εργάσιμο χρόνο), πείρα οργανώσεων που άνοιξαν καμπάνιες δουλειάς σε κλάδους και εξέδωσαν υλικά με προσπάθεια να δοθούν απλά οι έννοιες της υπεραξίας, του βαθμού εκμετάλλευσης, οι σύγχρονες μέθοδοι αύξησής της (διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου), αποκαλύπτοντας την εκμεταλλευτική σχέση κεφαλαιοκράτη και εργαζόμενου. Αυτά μπορούν να δώσουν ώθηση στη συζήτηση για τη δυνατότητα να ζήσει αλλιώς η εργατική τάξη στον σοσιαλισμό, όπου ο εργαζόμενος μπορεί να εξασφαλίσει σταθερή θέση εργασίας, απαλλαγμένη από την ανασφάλεια ή τον βραχνά των καθημερινών υποχρεώσεων μιας μικρής επιχείρησης, που σήμερα τον εγκλωβίζουν, με ανθρώπινο ωράριο και όχι δουλειά ήλιο με ήλιο. Με διαρκή βελτίωση των όρων εργασίας, ενσωμάτωση των κατακτήσεων της επιστήμης και της τεχνολογίας, γιατί αυτές θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και όχι καπιταλιστική. Με αναβαθμισμένη ποιότητα ζωής και κοινωνικές υπηρεσίες που σήμερα είναι μη προσβάσιμες ή ακριβοπληρωμένες για τον ίδιο και την οικογένειά του.

Είμαι αισιόδοξη πως η συλλογική συζήτηση που πραγματοποιούμε μπροστά στο Συνέδριό μας, θα συμβάλει ώστε να μετουσιωθεί σε πράξη η φράση ότι «σε μη επαναστατική κατάσταση όπως η σημερινή οφείλουμε να κάνουμε επαναστατική δουλειά προετοιμασίας με προοπτική».