«Ιστορική» βαφτίζεται η συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης, εργοδοσίας και ΓΣΕΕ σχετικά με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Η συμφωνία αυτή δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των αντεργατικών νόμων που έχουν ψηφιστεί διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Ερχεται σε συνέχεια και σε συμπλήρωση του εκτρωματικού «νόμου Κεραμέως» για τη 13ωρη εργασία και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι «οι διαβουλεύσεις» πραγματοποιήθηκαν παράλληλα, όπως δήλωσε η ίδια η υπουργός. Καμία πρεμούρα δεν τους έπιασε για τους μισθούς και τα μεροκάματα των εργαζομένων, που δεν καλύπτουν ούτε τα βασικά και εξαϋλώνονται στα μέσα του μήνα. Βάζουν μπροστά το επιχείρημα της δήθεν δημοσιονομικής σταθερότητας προκειμένου να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, με φτηνούς εργαζόμενους, που θα δουλεύουν ήλιο με ήλιο για τα κέρδη τους.

Είναι προφανές ότι ο νέος εργασιακός χάρτης είναι η περαιτέρω παράδοση των εργαζομένων στις ορέξεις των εργοδοτών. Κυβέρνηση, ΓΣΕΕ και εργοδότες συμφώνησαν και επεξεργάστηκαν σχέδιο για να παρεμβαίνουν στο περιεχόμενο των κλαδικών Συμβάσεων που θα υπογράφει μια Ομοσπονδία. Με πρόσχημα την κήρυξη ως υποχρεωτικής, για όλους τους εργοδότες, μιας κλαδικής Σύμβασης Εργασίας, προσθέτουν ως ασφαλιστική δικλίδα να τη συνυπογράφουν ο ΣΕΒ και η ΓΣΕΕ! Βάζουν ως αντίπαλο σε κάθε Ομοσπονδία άλλη μια αντεργατική «τρόικα»! Γνωρίζουν και οι πέτρες τι συζητάνε και τι συνυπογράφουν οι συνέταιροι, που τώρα η κυβέρνηση τους δίνει την ευκαιρία να συγκροτήσουν επιτροπή λογοκρισίας των Συμβάσεων στα μέτρα που βολεύουν όχι τις ανάγκες των εργαζομένων, αλλά τα συμφέροντα των λίγων.

Στόχος είναι να παραμείνουν παγωμένοι και στα ελάχιστα όρια οι κλαδικοί μισθοί, όπως ακριβώς γίνεται με τον κατώτατο μισθό της ΕΓΣΣΕ. Ολοι οι εργαζόμενοι να είναι καλυμμένοι με συμβάσεις φτώχειας και η κυβέρνηση να πανηγυρίζει ότι υπάρχουν κανόνες... Ολοι οι εργαζόμενοι να βράζουν στο ζουμί της ανέχειας, της ακρίβειας, και οι λίγοι να θησαυρίζουν και να επικαλούνται το γνωστό «αυτά προβλέπει ο νόμος». Γι' αυτό πανηγυρίζουν οι βιομήχανοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Με τον νέο νόμο - μνημόνιο έχουν στα χέρια τους ό,τι χρειάζονται για να κρατήσουν χαμηλά μεροκάματα και μισθούς.

Η «ιστορική», όπως προκλητικά την ονομάζουν, συμφωνία ουδεμία σχέση έχει με τις ανάγκες των εργαζομένων για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς, με ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις, με 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, δηλαδή εργάσιμο χρόνο που να ανταποκρίνεται στις δυνατότητες που δίνει η εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης της εποχής μας και, φυσικά, μέτρα υγείας και ασφάλειας στους τόπους δουλειάς.

Με τη συμφωνία - μνημόνιο δεν αναιρείται κανένας μνημονιακός νόμος. Παραμένει το πάγωμα των τριετιών, παραμένει η κατάργηση της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης, δεν εξασφαλίζονται οι ελεύθερες διαπραγματεύσεις, αφού εξακολουθεί ο κατώτατος μισθός να καθορίζεται από τον εκάστοτε υπουργό Εργασίας.

Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, δεκάδες Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, τα πρωτοβάθμια σωματεία, έχουν εδώ και χρόνια προσπεράσει τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ και έχουν πάρει την υπόθεση των εργατικών αγώνων στα χέρια τους. Εχουν πραγματοποιήσει με μεγάλη επιτυχία απεργίες και άλλες αγωνιστικές πρωτοβουλίες, όχι απλά χωρίς τη στήριξη, αλλά πολλές φορές και κόντρα στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, και θα συνεχίσουν να βαδίζουν στον ίδιο δρόμο. Η πανελλαδική κλαδική απεργία των οικοδόμων, με αίτημα την κήρυξη της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας τους ως υποχρεωτικής σε όλο τον κλάδο, αυτό σηματοδοτεί, ότι η εργατική τάξη και τα συνδικάτα της δεν μπαίνουν στον γύψο!

Ο δρόμος για να έχουν αποτελέσματα στη ζωή τους οι εργαζόμενοι είναι ακριβώς αυτός που δυσκολεύει τη μεγαλοεργοδοσία και τους ανθρώπους της στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αγώνας με επίκεντρο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες και όχι τα συμφέροντα της εργοδοσίας.

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από «Το Παρόν»)