Πριν από 38 χρόνια, ως πρωτοετής δόκιμος, έδωσα τον όρκο «να φυλάττω πίστην εις την πατρίδαν», έναν όρκο που επανέλαβα με την ολοκλήρωση της φοίτησής μου στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, ξεκινώντας από το «ταξίδι» μου στο Πολεμικό Ναυτικό.

Ενα «ταξίδι» δύσκολο, απαιτητικό αλλά και συνάμα όμορφο, μια εμπειρία ζωής που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου όχι μόνο σαν αξιωματικό αλλά και σαν άνθρωπο.

Από την πρώτη τοποθέτησή μου (Α/Τ «ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ») το μακρινό πια 1991, διαταχτήκαμε να συμμετάσχουμε σε μεγάλης κλίμακας ΝΑΤΟΪΚΗ ΑΣΚΗΣΗ στο πλαίσιο της επιχείρησης SNMG (STANDING NATO MARITIME GROUP).

Σαν νέος αξιωματικός, η συνεργασία με το προσωπικό ξένων πληρωμάτων ναυτικών δυνάμεων και η επίσκεψη σε λιμάνια της Μεσογείου για πρώτη φορά, ήταν μια εμπειρία μοναδική.

Ο αρχικός όμως ενθουσιασμός, σιγά - σιγά έδωσε τη θέση του σ΄ έναν προβληματισμό για τη φύση αλλά και για τον σκοπό της επιχείρησης αυτής. Ερωτήματα ζητούσαν απάντηση, όπως ποιος είναι ο «κοινός» εχθρός της ΝΑΤΟικής Συμμαχίας, πώς είναι δυνατόν να συνεργαζόμαστε επιχειρησιακά με το τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό, στο πλαίσιο αυτής της συμμαχίας, αλλά σε εθνικό επίπεδο να είμαστε αντίπαλοι, με αγεφύρωτες διαφορές, λόγω μιας διαρκούς προκλητικής στάσης από την πλευρά των γειτόνων μας;

Ποια η θέση των ΝΑΤΟικών συμμάχων μας σε αυτήν την επικίνδυνη διένεξη, μεταξύ δύο χωρών μελών της Συμμαχίας;

Με τον ενθουσιασμό και την «αφέλεια» ίσως του νέου αξιωματικού, οι απορίες αυτές παρασύρθηκαν από την άσκηση του καθήκοντος.

Αλλά ποιο καθήκον σε καλεί να συμμετάσχεις στον διαμελισμό μιας χώρας, μέσα από έναν καταστροφικό πόλεμο και μάλιστα επιλέγοντας στρατόπεδο; Ποια εθνική ανάγκη στέλνει πολεμικά πλοία να εμπλακούν σε πολεμικές επιχειρήσεις, εκτός συνόρων, ρισκάροντας τη ζωή στελεχών και κληρωτών του λαού μας;

Ποιο εθνικό συμφέρον επιτάσσει την εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, με σκοπό τη διάλυση μιας χώρας, ξεκληρίζοντας έναν ολόκληρο λαό, με τον οποίο ο δικός μας λαός δεν έχει τίποτα να χωρίσει;

Ολες αυτές οι βασανιστικές σκέψεις είχαν αφορμή την κατάπτυστη συμμετοχή της χώρας μας, κάτω από ΝΑΤΟική σημαία στον πόλεμο - διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, μια εμπειρία που είμαι σίγουρος ότι στοιχειώνει ακόμα, όχι μόνο εμένα, αλλά και άλλους συναδέλφους που διατάχτηκαν, ως μέλη πληρωμάτων των ΝΑΤΟικών μονάδων που πήραν μέρος στις επιχειρήσεις στην Αδριατική Θάλασσα.

Στη συνέχεια της καριέρας μου, επιβεβαιώθηκα με τον πιο χειροπιαστό τρόπο, ότι η συμμετοχή μας στην επιθετική ιμπεριαλιστική ΝΑΤΟική συμμαχία, όχι μόνο δεν είναι επωφελής για τον λαό μας, αλλά αντίθετα μας οδηγεί σε μια σχέση εξάρτησης και υποταγής σε ξένες δυνάμεις, η οποία εγκυμονεί κινδύνους για την εθνική μας ασφάλεια και ανεξαρτησία.

Η «κρίση των Ιμίων», μια εθνική τραγωδία, με θύματα 3 στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού, είχε ως αποτέλεσμα το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, ευχαριστώντας τους φίλους και συμμάχους μας Αμερικανούς, για την αμέριστη βοήθειά τους.

Εχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά για εκείνη τη νύχτα τον Ιανουάριο του '96, αλλά αυτό που χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη, όσων από εμάς ζήσαμε αυτές τις στιγμές στην πρώτη γραμμή, τα πληρώματα των πολεμικών μας πλοίων, είναι ένα αίσθημα απογοήτευσης και «προδοσίας», για αυτά που είχαμε ορκισθεί να υπηρετούμε και ήμασταν έτοιμοι να υπερασπιστούμε.

Δυστυχώς με το πέρασμα των χρόνων, αυτή η απογοήτευση ενισχύθηκε περισσότερο από τη συνεχόμενη και αυξανόμενη εξάρτηση και συμπόρευση με τις επιταγές των ΗΠΑ και της ΝΑΤΟικής Συμμαχίας.

Μια εξάρτηση που εκφράζεται με την όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή σε ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις - ασκήσεις, τις υπέρογκες δαπάνες από τον κρατικό προϋπολογισμό για εξοπλιστικά προγράμματα σύμφωνα με τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και όχι τη θωράκιση της άμυνας της χώρας μας, αλλά κυρίως με την παραχώρηση εθνικών υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια, στρατόπεδα) για την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, με κυρίαρχη παρουσία και μόνιμα εγκατεστημένων αμερικανικών δυνάμεων.

Η Ναυτική Βάση της Σούδας αποτελεί την πιο σημαντική στρατιωτική εγκατάσταση υποστήριξης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στην Ανατολική Μεσόγειο, σε συνδυασμό με την 115 ΠΜ, το Πεδίο Βολής Κρήτης (ΠΒΚ) και το Κέντρο Εκπαιδεύσεων Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ).

Εχει παίξει σημαντικό ρόλο στους επιθετικούς σχεδιασμούς και τις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις που διαδραματίστηκαν στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Σε μόνιμη βάση, σταθμεύουν στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και άλλων ΝΑΤΟικών συμμάχων, με δυνατότητα ανεφοδιασμού, υποστήριξης - συντήρησης, εκπαίδευσης και ασφαλούς προστατευόμενης παραμονής και διέλευσης στην ευρύτερη περιοχή.

Οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από αυτούς τους σχεδιασμούς, αντιθέτως εμπλέκουν όλο και βαθύτερα τη χώρα και τον λαό της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους πολέμους που υποστηρίζουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Οι μόνιμοι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί αλλά και τα στρατευμένα παιδιά του λαού μας, δεν έχουν κανέναν λόγο συμμετοχής σε πολεμικά μέτωπα εκτός των συνόρων. Οφείλουν να τηρούν τον όρκο που έδωσαν για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας και του λαού της και όχι να παίρνουν μέρος στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους.

Επιθυμούμε ειρήνη με όλους τους λαούς, αλλά θα είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την εδαφική μας ακεραιότητα απέναντι σε κάθε απειλή.

Μοναδικός δρόμος για την ασφαλή και ειρηνική διαβίωση του λαού μας, η αποχώρηση όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων από την ελληνική επικράτεια, η επιστροφή όλων των ελληνικών δυνάμεων που βρίσκονται εκτός συνόρων, στο πλαίσιο των επεκτατικών σχεδιασμών του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και η οριστική έξοδος από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.