Οι στρατιωτικοί, θύματα μιας γενικότερης πολιτικής της κυβέρνησης που έχει στο επίκεντρο το κέρδος και όχι τον άνθρωπο και τα εθνικά συμφέροντα.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ολη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών μετά τη μεταπολίτευση, απ' όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν απ' τον σβέρκο μας.

Οι περισσότεροι Ελληνες, πελάτες σε πολιτικά γραφεία επίδοξων και μη πολιτευτών. Κάθε κυβέρνηση «βόλευε» τα δικά της παιδιά, έτσι ώστε να μετατρέπει τον Ελληνα πολίτη σε συνένοχο.

Ολες οι προηγούμενες γενιές μαζί και η δικιά μου μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, ώστε να είναι μέρος αυτού του συστήματος. Καλλιεργώντας τους τη λογική «...μη μιλάς, τι σε νοιάζει εσένα, μην ανακατεύεσαι... Κάτσε να δούμε εμείς τι θα κάνουμε και άσε τους άλλους... Κοίτα να βολευτείς...».

Μετά το 1990 αποφασίστηκε να αναβαθμιστούν οι στρατιωτικές σχολές και να ενταχθούν στις πανελλαδικές εξετάσεις, μέτρο που όλοι χειροκροτήσαμε στην αρχή. Ερχεται ο θεσμός των ΕΠΟΠ μετά το 2000, ανάγκη που προέκυψε λόγω έλλειψης στρατεύσιμων. Φτάνουμε στην παγκόσμια οικονομική κρίση, θύμα της οποίας είναι και η Ελλάδα. Μεταξύ των άλλων προβλημάτων, οι Ελληνες αδυνατούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ετσι, ξαναζούμε την εποχή του «...μπες στο Δημόσιο για τη σιγουριά...», οι στρατιωτικές σχολές αναδεικνύονται σε πρώτη επιλογή γιατί «...δεν θα πληρώσουμε να σπουδάσει το παιδί και θα πάρει μισθό αμέσως...».

Καμία κυβέρνηση δεν πειράζει τους στρατιωτικούς.

Την ίδια περίπου περίοδο και ιδιαίτερα απ' το 2012 και μετά αρχίζει η μεγάλη έξοδος: Χιλιάδες στρατιωτικοί φεύγουν υπό τον φόβο ότι, ανάμεσα στα άλλα, θα χάσουν και το εφάπαξ, δημιουργώντας ένα τεράστιο βαθμολογικό κενό. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια στιγμή απολύονται μόνιμοι υπάλληλοι του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, δεν προσλαμβάνονται ΕΠΟΠ από το 2006 - 2007 και μετά και ταυτόχρονα μειώνονται οι θέσεις στις στρατιωτικές σχολές. Οπως όλοι καταλαβαίνουμε, αυτές οι επιλογές γίνονται στα πλαίσια του «1 προς 5» σε όλο τον δημόσιο τομέα, ως αποτέλεσμα της «δημοσιονομικής» πολιτικής των μνημονίων. Και φυσικά μαζί με αυτά έρχονται και οι περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, των στρατιωτικών, όπως και περικοπές στα κονδύλια που αφορούν τις λεγόμενες αμυντικές δαπάνες.

Ξεκινάει τη μέρα του με το άγχος πώς θα τα βγάλει πέρα, πώς θα επιβιώσει η οικογένεια. Πηγαίνει στην υπηρεσία του με τρύπια φόρμα, γιατί η υπηρεσία δεν του έχει χορηγήσει, ως όφειλε, εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και λεφτά να αγοράσει δεν έχει. Καθαρίζει το μυαλό του και ξεκινάει τη δουλειά. Βλέπει ότι του λείπουν υλικά, δεν έχει π.χ. βίδες, του λένε δεν υπάρχει πρόγραμμα αναπλήρωσης αποθεμάτων αναλώσιμων υλικών λόγω έλλειψης κονδυλίων. Συνειδητοποιεί ότι δεν έχει συσκευή για να πιστοποιήσει, του λένε πάρε δανεική από άλλη μονάδα. Και αφού είναι τόσο φιλότιμος και καταφέρνει, παρ' όλα αυτά τα εμπόδια, να τελειώσει τη δουλειά του, πρέπει να καθαρίσει και τον χώρο εργασίας του γιατί οι καθαρίστριες απολύθηκαν. Δεν έχει όμως καθαριστικά, δεν έχει σαπούνι να πλυθεί, δεν έχει χαρτί υγείας. Με τους συναδέλφους του παίρνουν απόφαση να βάλουν ρεφενέ από 5 ευρώ ο καθένας για να τα αγοράσουν. Κάπως έτσι καταφέρνει να τελειώσει το καθημερινό ωράριο. Και έρχεται καπάκι η ενημέρωση απ' το Γραφείο Προσωπικού ότι αύριο θα κάνει εκτός από τις υπηρεσίες της ειδικότητάς του και μερικές άλλες υπηρεσίες... Οπως υπηρεσία φύλαξης της μονάδας, δασοπερίπολα, οδηγός ασθενοφόρου, γκαρσόνι στις λέσχες στρατιωτικών, υπηρεσία σε πλημμύρες, σε φωτιές...

Στην απλή ερώτηση «μα πώς θα τα κάνω όλα αυτά;» έρχεται η περίφημη απάντηση «εκ των ενόντων...». Στο τέλος σχεδόν εξαθλιωμένος καταφέρνει να πάρει φυσικά τα συγχαρητήρια από την ηγεσία, γιατί «τα καταφέραμε...».

Αυτή όμως είναι η στιγμή που πλέον πρέπει να σκεφτείς και να αποφασίσεις τι θα κάνεις για να αλλάξεις την άθλια καθημερινότητά σου. Το μυαλό σου κατακλύζεται από ερωτήματα:

Εγώ με άλλον νόμο μπήκα που καθόριζε πώς θα προσληφθώ, πώς θα εξελιχθώ, πώς θα δουλεύω. Μου έδωσαν κίνητρο να σπουδάσω, να πάρω πτυχίο, να γίνω αξιωματικός. Τώρα μου λένε ότι τα χρόνια επιπλέον σπουδών πάνε χαμένα.

Κανείς δεν μου είπε ότι ανάλογα με τις «συμμαχικές απαιτήσεις» θα συμμετάσχω σε αποστολές εκτός Ελλάδας, που δεν θα ξέρω αν θα γυρίσω ζωντανός. Εγώ ήξερα ότι αποστολή μου είναι η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας, ορκίστηκα άλλωστε γι' αυτό.

Βλέπω οι κυβερνήσεις να αγοράζουν σύγχρονα όπλα, καινούργια αεροπλάνα, φρεγάτες, drones, όχι όμως υλικά για να αναπληρώσουμε τα πολεμικά αποθέματα που θα χρειαστούμε αν απειληθεί η χώρα μας. Αρα γιατί τα αγοράζουμε, αφού δεν θα τα χρησιμοποιήσουμε για την άμυνα της χώρας μας; Μήπως για να συμμετέχουμε στις «συμμαχικές αποστολές», παρά και ενάντια στην αποστολή μας ως στρατιωτικοί;

Και τελικά, εγώ τι είμαι, μία μαριονέτα χωρίς άποψη που πρέπει να αποτελώ μέρος του συστήματος που εξυπηρετεί τις προσωπικές φιλοδοξίες του εκάστοτε υπουργού και των Αρχηγών που τον υποστηρίζουν; Και πολύ περισσότερο μιας κυβερνητικής πολιτικής που ξεπουλάει τα πάντα στον βωμό του κέρδους και των «συμμαχικών απαιτήσεων»;

Η απόφαση ασφαλώς δύσκολη. Αν έχεις πολλά χρόνια και η ηλικία σου δεν το επιτρέπει, μένεις και αγωνίζεσαι ή αποδέχεσαι την κατάσταση στο πλαίσιο του «...τίποτα δεν αλλάζει...».

Οι νέοι όμως; Αυτοί που προλαβαίνουν να πιάσουν το νήμα από την αρχή, να βρουν άλλη δουλειά που θα τους επιτρέπει να ζουν με αξιοπρέπεια, που θα μπορούν να εξελιχθούν; Αυτοί τι διαλέγουν; Οι περισσότεροι να τα παρατήσουν και να φύγουν.

Μήπως όμως όλα αυτά που αναφέρω παραπάνω δεν είναι η πραγματικότητα για τον γιατρό, τον δάσκαλο, τον αγρότη, τον ιδιωτικό υπάλληλο, τον έμπορο; Μια ζωή χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Μια ζωή που όλα λειτουργούν στο «...πάμε και όπου βγει...». Μια ζωή που από τύχη ζούμε, που ζούμε για να δουλεύουμε. Που δεν μπορούμε να ονειρευτούμε.

Ακριβώς όμως για όλους τους παραπάνω λόγους, όλοι εμείς πρέπει να πάρουμε την απόφασή μας. Να διεκδικήσουμε όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο, έναν καλύτερο κόσμο που θα έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Μας έπεισαν τόσα χρόνια ότι τίποτα δεν αλλάζει. Στο χέρι μας είναι να τους αποδείξουμε με τους αγώνες μας ότι δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να αφαιρέσει από τα παιδιά μας το δικαίωμα να ονειρεύονται.