Μελετώντας κανείς το κείμενο διαπιστώνει την εξαιρετική του συνεκτικότητα, δομή και πυκνότητα σε νοήματα και ορισμούς. Μπορεί να αντλήσει συμπεράσματα, μεθοδολογία, τρόπους συγκρότησης της σκέψης και οργάνωσης της δράσης. Η οριοθέτηση του τι σημαίνει καθοδηγητική δύναμη, επαναστατική γραμμή, ποιο είναι το κύριο καθήκον σήμερα, ποιοι είναι οι άξονες παρέμβασης, το κριτήριο ικανότητας και αποτελεσματικότητας, κατευθύνει τη σκέψη στα σημεία που ο καθένας ιεραρχεί με βάση την κομματική διάταξη. Ταυτόχρονα, διαμορφώνει ενιαία αντίληψη, δημιουργεί νοητικό διάγραμμα, καταλήγοντας στο ερώτημα: Πώς θα επιτευχθεί ανώτερη συγκρότηση των οργανωμένων δυνάμεων συνολικά - κομματικών και κινήματος.

Ανώτερη συγκρότηση σημαίνει μαχητική, αταλάντευτη στάση, αντοχή, στρατηγική σταθερότητα, αποτελεσματική αντιμετώπιση του συνόλου των πιέσεων προσαρμογής, οργάνωση της διαδικασίας ταξικής πολιτικής χειραφέτησης και διεύρυνσης πρωτοπόρων δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Η απαίτηση είναι πιο γρήγορα, πιο σταθερά βήματα, ετοιμότητα όλου του Κόμματος μπροστά στα σύνθετα καθήκοντα της ταξικής πάλης, με τα οποία ήδη αναμετριόμαστε.

Είναι σημαντική η αποφυγή της επανάληψης όσων έχουμε καιρό διαπιστώσει, η οποία προβάλλει νοητική δυσκινησία και αντίσταση στην αφομοίωση, ενώ η συνεχής, διεξοδική περιγραφή της κατάστασης και των δυσκολιών αναδεικνύει καθοδηγητική υποχώρηση και εκφράζεται ως πλευρά της συνολικότερης πλαδαρότητας που επιδεικνύουμε.

Το κύριο είναι να φέρουμε στο προσκήνιο την ανάγκη του σήμερα και για τις δυνάμεις μας και για το κίνημα, ανοίγοντας τη διέξοδο, και αυτό σημαίνει: Ιδεολογικοπολιτική θωράκιση, σταθερή παρουσία και παρέμβαση, ανάδειξη των αιτιών, του ενόχου, υπεράσπιση του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα, αντεπίθεση στον αντικομμουνισμό και όχι άμυνα. Ο σχεδιασμός πρέπει να διαμορφώνει πρόθεση, αμφισβήτηση, κατανόηση της αναγκαιότητας, αφοσίωση στην κατεύθυνση, πίστη στον νομοτελειακό χαρακτήρα της ταξικής πάλης, ετοιμότητα για τη μεγαλύτερη θυσία, αλλά και «τεχνική» ικανότητα, μεθοδολογικά εργαλεία σκέψης και πράξης. Η οργανωτική συγκρότηση εκφράζεται στην ιδεολογικοπολιτική ισχυροποίηση και σε λειτουργικά μέτρα, τα οποία δεν πρέπει να κατανοούνται στενά, ως ορισμένα στοιχεία, όπως η συχνότητα της επαφής, αλλά χρειάζεται να δίνεται περιεχόμενο. Για παράδειγμα, κατά τον σχεδιασμό και την οργάνωση μιας παρέμβασης χρειάζεται να διασφαλίζεται επαρκής και συλλογική γνώση των δυσκολιών, των «κρυφών» πλευρών μιας πιθανής υποχώρησης, αδυναμιών, φόβων που αντιμετωπίζουν τα μέλη μιας ΚΟΒ, των αιτιών που αυτά δεν έχουν αντιμετωπιστεί. Ενας σύντροφός μας, όταν συστηματικά απουσιάζει από τη δράση, όταν «επιλέγει» το τι και πότε θα κάνει, αποδεικνύει πως υπάρχουν πολλά που δεν εμπιστεύεται στο Κόμμα του, πολλές πιέσεις που δέχεται που τον καθίζουν στην κομματική απραξία και τελικά ανοίγουν ρωγμές στον αντίπαλο. Συχνά, αυτό κάνει «δύσκολη» την καθοδηγητική αντιμετώπιση, ξεσκεπάζει αδυναμίες, υποχώρηση και μετατόπιση της ευθύνης. Η δυσκολία ενός συντρόφου που δρα στο κίνημα να αντιπαρατεθεί σε ό,τι χρειάζεται φανερώνει πρώτα και κύρια καθοδηγητικές αδυναμίες, υποτίμηση του υπόβαθρου μιας πράξης - εδώ πρέπει να σταθούμε σήμερα. Για να μπορεί κανείς να αξιοποιεί τη στάση του αντιπάλου στην αντιπαράθεση, που αυτό είναι πράγματι παρέμβαση και διαπάλη, χρειάζεται προηγούμενη ολόπλευρη μελέτη σχεδιασμένα, με διάρκεια. Διαφορετικά, θα αξιοποιείται όπου δεν απαιτείται σύγκρουση, σε «εύκολους» οπαδούς, όπου δεν φανερώνονται ανέτοιμες πλευρές και δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις.

Σε κάθε Κομματική Οργάνωση Βάσης πρέπει να αποτελεί καθοδηγητικό «πονοκέφαλο» το πώς θα επανακαταγράφουμε και θα επικαιροποιούμε έγκαιρα, μεθοδικά και συστηματικά τόσο τον χώρο δράσης όσο και τα υποκείμενα που δρουν μέσα σε αυτόν, το επίπεδο και τις πλευρές τις διαπάλης που αναπτύσσεται και το μερίδιο ευθύνης που έχουμε στην κατεύθυνση όξυνσής της. Ταυτόχρονα, κρίσιμο είναι το πώς οργανώνουμε, εξειδικεύουμε την παρέμβαση και επανεξετάζουμε στη συνέχεια το περιεχόμενό της, τα βήματά μας, πώς συμπεραίνουμε, ξεχωρίζουμε ό,τι μπορεί να αποτελέσει συλλογική πείρα, πώς γενικεύουμε και αφομοιώνουμε.

Αυτό για να μπορεί να γίνεται χρειάζεται να καταπιανόμαστε με την εξειδίκευση κατανοώντας την ως μια σύνθετη μορφή και διαδικασία, που ενώ εμπεριέχει τον επιμερισμό, τον προσδιορισμό ειδικών πλευρών ενός κλάδου, ενός τομέα, υπηρετεί και αντανακλά με ενιαίο συνεχή τρόπο την κατεύθυνση των πλαισίων πάλης σε κρίσιμα ζητήματα στρατηγικής, συντονισμού της δράσης που αφορούν για παράδειγμα στην ανάδειξη του χαρακτήρα του πολέμου και στον προσανατολισμό της οικονομίας με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου, στην αποκάλυψη της σκόπιμης λειτουργικής οργάνωσης των αστικών τάξεων σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις και στο περιεχόμενο της ενιαίας επίθεσης που εξαπολύουν σήμερα απέναντι στην εργατική τάξη σε κάθε τόπο, αυξάνοντας τον βαθμό εκμετάλλευσης.

Η εξειδίκευση πρέπει να μπορεί να φωτίζει, μέσω αφαίρεσης και εστίασης, τον χαρακτήρα του εκμεταλλευτικού συστήματος, όλα τα μέρη που σκιάζονται κατά τη γενική θέαση, τις επιμέρους αντιθέσεις και αντιφάσεις ως παράγωγα της κύριας, βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, που μπορούν να λυθούν μονάχα στην επίλυση αυτής της αντίθεσης, μέσω του δρόμου της επαναστατικής ανατροπής και τη νέα οργάνωση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων, με έδρα τις σχέσεις παραγωγής, στον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Απαραίτητο στοιχείο μεθόδευσης της δουλειάς αποτελεί επίσης ο ορισμός των εργαλείων, ακόμα και η δημιουργία τους, όπου δεν το έχουμε κάνει, ο προσδιορισμός του τι χρειάζεται να διερευνήσουμε, να γνωρίζουμε, να λύσουμε. Ολα τα παραπάνω πρέπει να διαπνέονται από την αταλάντευτη στάση και αγωνία να φανερώνονται οι αδυναμίες, όσο «άσχημες» κι αν μοιάζουν, να εντοπίζονται οι ανάγκες, να προκαλείται σύγκρουση με παγιωμένες πρακτικές.

Σήμερα χρειάζεται να ιεραρχείται σταθερά η ανάδειξη του περιεχομένου της πρότασής μας, σε κάθε τομέα, σε αντίθεση με τον αντιδραστικό χαρακτήρα του αστικού κράτους. Να προβάλλεται η ερμηνεία του Κόμματός μας για τις αιτίες των δυσκολιών που αντιμετωπίζει κανείς στην εργασία του, στην καθημερινότητά του, αλλά και ο τρόπος αναμέτρησης με αυτές. Ολοι όσοι δουλεύουν πλάι μας, μας παρακολουθούν, χρειάζεται να γνωρίσουν και θεωρητικά και έμπρακτα, μέσω της συμμετοχής τους στις δράσεις που αναπτύσσονται, το Πρόγραμμα του Κόμματος. Και χρειάζεται πιο αποφασιστικά, συνδικαλιστικά στελέχη να «εκτίθενται» ως ομιλητές σε κομματικές συσκέψεις με ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο, να γίνεται καθαρό πως οι κομμουνιστές είναι αυτοί που στο κίνημα βάζουν τις ανάγκες του λαού μπροστά αταλάντευτα, προβάλλοντας πλαίσιο που απαντά στις αγωνίες, αλλά δεν αποσπά τις σημερινές μάχες από τον δρόμο της ανατροπής και της λύσης.

Για να γίνεσαι κομμουνιστής και να τιμάς το περιεχόμενο και τη μορφή πρέπει να τηρείς τις αρχές και τους κανόνες λειτουργίας, να κατακτάς επαναστατική ετοιμότητα, να επαγρυπνείς, έχοντας αδιάλλακτη στάση απέναντι στην εργοδοσία και στο κράτος. Κάθε μέρα αναμετριόμαστε σκληρά με αυτό και κάθε μέρα προτού κοιμηθούμε πρέπει να μας απασχολεί αν τα καταφέραμε. Και αν διαπιστώνουμε πως ήμασταν λιγότεροι από την ανάγκη χτες, να ξυπνάμε με αυτόν τον σκοπό, τι θα κάνουμε γι' αυτό σήμερα.