Νομίζω ότι εμείς εδώ στο ΚΚΕ αλλά και οι φίλοι μας, οι συμπαθούντες, οι δημοκράτες, πρέπει να κηρύξουμε τα λεγόμενα ή φερόμενα, ανάλογα με το ...αδίκημα, μικρά και αναγκαία για τη ζωή πράγματα, σε κατάσταση ανάγκης. Είναι τέτοια η υλική και συμπεριφορική τους έλλειψη, που μεγάλες μάζες πληθυσμού τείνουν στην πνευματική και κοινωνική βίαιη ερημοποίηση. Η αντίσταση στην ασχήμια απαιτεί και γνώσεις και τεράστιες ψυχικές δυνάμεις. Που πρέπει να ξοδευτούν για να σωθεί το όλον της κουλτούρας, που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον, και κάνει το παρόν κατ' ελάχιστο υποφερτό, και στην ιδανική περίπτωση ωραίο.

Δεν μπαίνεις, την ώρα μάλιστα που διαμαρτύρεσαι για έλλειψη κλιματισμού, στο λεωφορείο ή στο τρένο άπλυτος και να ζέχνεις. Από σεβασμό στον διπλανό, στον άλλον. Εχει σημασία η ιεράρχηση αξιών. Ακόμα περισσότερο σε συνθήκες στενότητας ή φτώχειας. Λίγο νερό να σου πέφτει στο μερίδιό σου, το χρησιμοποιείς για να διδάσκεις και τους άλλους δίπλα σου πως έχουν υπαρξιακή σημασία για σένα. Βλέπεις τον εργάτη να πλένει τα χέρια του πριν πιάσει το ψωμί με το λάστιχο στην οικοδομή. Δεν μπορεί να μπαίνει ο πουκαμισάτος στο λεωφορείο ή στο ασανσέρ και να ...λιποθυμάς από τη βρώμα. Η ανθρώπινη αποφορά είναι πρωτίστως κακή συμπεριφορά. Και ο λειτουργικός συμπεριφερικός αναλφαβητισμός φτιάχνει τέρατα. Θα μου μείνει οσφραντικά αξέχαστη εκείνη η μέρα στο δικαστήριο για την επίθεση του Κασιδιάρη εναντίον μου. Μπήκαμε νωρίτερα στη μικρή αίθουσα, όπου όμως συναντήσαμε μια απίστευτη μυρωδιά, αποτρεπτική και απεχθή από ιδρώτα, απλυσιά σωμάτων και ρούχων. Το σκηνικό είχε στηθεί από την όζουσα χρυσαυγή που προγέμισε την αίθουσα, έτσι και όπως δεν θα άντεχε κανείς να τη μοιραστεί. Και προχωρήσαμε με ένα αίσθημα αναγούλας και φάτσες τσαλακωμένες από την αηδία...

Μυρίζουν οι λέξεις; Βρωμοκοπάνε; Μοσχοβολάνε; Δεν μπορεί παρά ναι. Αλλιώς, πώς ξεφύτρωσαν τόσα επίθετα για τον λόγο απ' τον άχαρο και αφασικό έως το μελίρρυτο και ωραίο. Αυτή η καταπτωτική αδιαφορία για τον διπλανό, για τον άλλον, έχει κατακλύσει και τα ΜΜΕ, και το κοινοβούλιο, και σαφώς γενικότερα αυτό που λέμε τον δημόσιο λόγο. Και είναι εδώ που δεν αρκούν οι γνώσεις για αποσμητικό, και δεν περνάνε η άγνοια και ο ωχαδερφισμός ως καθαριστικό. Για την ακρίβεια, ο πολιτικός ειδικά λόγος έχει αρχίσει και ζέχνει διαδικτίλα, φεϊσμπουκίλα και διαρροϊκή σχολιαστίλα. Οι πολιτικές έννοιες, οι ιδεολογικές συντεταγμένες, οι επισημάνσεις, οι προτάσεις, ακόμα και οι προσφορές... επιδοματικού χαρακτήρα είναι πακτωμένες με φανφαρονισμούς, τσαμπουκάδες, φτηνά κλισέ του δρόμου, ξεχαρβαλωμένα τριτόκλιτα. Οχι, δεν είναι στόχος να νικήσεις κάποιον αντίπαλο, να κατισχύσει η άποψή σου. Είναι να βρίσεις, να φασκελώσεις λεκτικά, να σηκώσεις το μεσαίο δάχτυλο χωρίς την κίνηση, όπως λένε στις λαϊκίστικες απειλές «να τα κάνεις μπορδέλο».

Κακά τα ψέματα, αυτή είναι μια «νίκη» του χρυσαυγιτισμού, ειδικά εντός κοινοβουλίου, που τράμπισε αλά ελληνικά μια ολόκληρη εφταετία. Ετσι, το σύστημα που μαθαίνει να γαβγίζει όπως τα σκυλιά του, άμα είναι ψηφοθηρικά προσοδοφόρο, έχει εκλεγμένους που πετάνε τη λέξη φασίστας - φασίστες ως βρισιά, και για ασήμαντη αφορμή. Τόσο συχνά και τόσο αποϊδεολογικοποιημένα, αλλά και τόσο αδιοράτως σκόπιμα, ώστε ο όρος φασισμός να αποφορτίζεται. Στο τέλος θα επιβάλλεται, νομίζουν, ευκολότερα έτσι, μέσω πολιτικής ουσιαστικής αφασίας. Οπότε αναρωτιέται κανείς πώς νέοι και παιδιά, πριν μάθουν το νερό και το σαπούνι και στο σώμα και στη γλώσσα, θα καταφέρουν να ξεχωρίσουν, να μυρίσουν, να απολαύσουν και κυρίως να απαιτήσουν την καθαριότητα, κάτω από τόνους πανάκριβα «καλλυντικά». Μπορεί, αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια να κλείνουμε τριήμερα στη Ριβιέρα - Γάζα, με ρουθούνια πνιγμένα από την αποφορά του ανασκαμμένου γενοκτονικού νεκροταφείου...