Συνειδητή ματιά, στραμμένη εκεί που δένεται το ατσάλι, με τον χρωστήρα της τάξης των ταπεινών θαρρώ πως αποτελεί συλλειτουργεία και δημιουργικό διάλογο, μεταξύ των τριών καλλιτεχνών. Η σημειολογία και η εννοιολογία στα έργα μάς θέτει αναπόφευκτα ερωτήματα, ως σπαράγματα φωτός για τον υπέροχο κόσμο της εργασίας, αναδεικνύοντας την αλληλεπίδραση των σχέσεων ανθρώπου και ύλης στον διαχρονικό αγώνα των ανθρώπων, να τιθασεύσουν την ύλη, σε όφελος των αναγκών τους.

Ο ταξικός κάματος στα έργα μου αποδίδεται σε ακραίες εκφάνσεις, μιας και ο φόβος απουσιάζει στις σχέσεις της φωτιάς, των μετάλλων, των ανθρώπων, υποδηλώνοντας την νίκη του ανθρώπου και ας είναι σήμερα βαθιές οι χαρακιές στο σώμα του.

Ανιχνεύοντας τα έργα, αρχίζεις το ταξίδι στην ενδοχώρα της μεταλλουργίας.

Εκεί στη μήτρα της φωτιάς και των μετάλλων!

Εκεί δηλαδή που λιώνουν και δένουν τα αποστάγματα των ανθρώπων της εργασίας, εκεί στην κάψα μετάλλων και ανθρώπων, ο κάματος της εργασίας, υποτάσσεται στις ανάγκες της ανθρωπότητας.

Γεννιέται απίστευτος πλούτος και συνάμα και απίστευτη φτώχεια!

Εκεί στη μήτρα και τις διεργασίες της γέννας χιλιάδων αγαθών, γεννήθηκαν τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση «Ανθρωπόμορφες ρωγμές», ως αναφορά των μεγάλων αντιθέσεων ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.

Θαρρώ πως τα έργα θα αποτελέσουν αφορμή για επανατοποθέτηση των αξιών που διέπουν τις σχέσεις των ανθρώπων και της ύλης και ταυτόχρονα θέτουν το διαχρονικό ερώτημα: «Για ποιον δουλεύω και ποιος καρπώνεται το νου και την εργασία μου;»

Θα έλεγα πως η τέχνη και το έργο μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποτύπωση των συσσωρευμένων δεξιοτήτων των ανθρώπων, δισεκατομμύρια χρόνια τώρα, να παραγάγουν αγαθά για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους.

Το ενδιάμεσο λέγεται ταξική πάλη, για το ποιος θα καρπώνεται τον πλούτο.