Αναφερόμενος στην πορεία του εργατικού κινήματος και στα ιστορικά συμπεράσματα της πάλης του, από τότε που εμφανίστηκε στο προσκήνιο της ιστορίας, ο Θ. Τζιαντζής ανάμεσα σε άλλα σημείωσε:

«Το εργατικό κίνημα έχει την ιστορία του. Ο δέκατος ένατος αιώνας με την κομμούνα του Παρισιού έδειξε τη δυνατότητα της εργατικής τάξης για εξέγερση. Εδειξε, όμως, παράλληλα εκείνη την εποχή τα συγκεκριμένα όριά της, για να νικήσει. Στον 20ό αιώνα το εργατικό κίνημα αφομοίωσε τα διδάγματα εκείνης της ήττας. Εκανε ένα τεράστιο βήμα μπροστά. Απέδειξε ότι μπορεί να πραγματοποιήσει κοινωνικές επαναστάσεις και να επικρατήσει. Απέδειξε ότι ο σοσιαλισμός είναι εφικτός. Οτι είναι δυνατόν να υπάρχει ένας κόσμος χωρίς ατομικούς ιδιοκτήτες στα μέσα παραγωγής και κυκλοφορίας, χωρίς καπιταλιστικά τραστ, τράπεζες, μεγαλοκτηματίες». Γι' αυτό, υπογράμμισε ο ομιλητής, «οι κομμουνιστές μισούνται από ολόκληρο τον αστικό κόσμο, συκοφαντούνται και κυνηγιούνται, όχι εξαιτίας των λαθών τους, αλλά εξαιτίας αυτών που κατόρθωσαν. Που έδειξαν ότι, μια κοινωνία χωρίς καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χωρίς αφεντικά, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μπορεί να υπάρξει. Κι αν σήμερα στην Ευρώπη δεν περπάτησε μέχρι το τέλος η Οχτωβριανή Επανάσταση, αυτό δε σημαίνει ότι η πράξη - ζωή αμφισβητεί και ακυρώνει τον ιστορικό της ρόλο. Και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αμφισβητήσει το θετικό που πρόσφερε στην ίδια την εργατική τάξη και σ' όλη την ανθρωπότητα. Πιστεύουμε ότι το εργατικό κίνημα, αργά ή γρήγορα, διεθνώς και στη χώρα μας θα κάνει ένα νέο βήμα μπροστά, θα αφομοιώσει βαθύτερα τα διδάγματα αυτής της σοβαρής ήττας και πιο ώριμα θα σηματοδοτήσει στον αιώνα που μπαίνουμε την παρουσία του, αποδείχνοντας ότι μπορεί να νικά, και να κάνει πράξη στη ζωή μέχρι το τέλος το μεγάλο στόχο και όραμα της ανθρώπινης απελευθέρωσης». «Εμείς -συνέχισε ο ομιλητής- επιμένουμε στην ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης. Ξέρουμε ότι ο Μαρξ σωστά μάς έδειξε τους νόμους της ιστορίας κι έβαλε το προλεταριάτο μπροστά στο τιμόνι. Ταυτόχρονα ξέρουμε, μέσα από την ιστορία του εργατικού κινήματος, ότι οι πολύμορφες δυσκολίες της ταξικής πάλης, ο πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης, η ιστορική αποστολή της, δε θα συντελεστούν αυθόρμητα, μέσα απ' τη δεδομένη ένταση της εκμετάλλευσης, τις κοινωνικές εκρήξεις και τα ξεσπάσματα που τη συνοδεύουν. Δεν ξεπερνιόνται με κάποιο λίφτιγκ στο γερασμένο πρόσωπο της σοσιαλδημοκρατίας, που πάνω από 100 χρόνια δίνει το φιλί της ζωής στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν ξεπερνιόνται με τις κραυγές των μεταλλαγμένων κομμουνιστών, για τη χαμένη ενότητα της Αριστεράς, ζητώντας από την εργατική τάξη και το κόμμα της να τραβήξουν μαζί τους στο βάλτο της ταξικής συνεργασίας και υποταγής. Ο Μαρξ, όπως λέει ο Μαγιακόφσκι, "έταξε ορθόν τον εργάτη στην πορεία, μέσα σε φάλαγγες πιο σφιχτές κι απ' τους πιο σφιχτούς ζυγούς. Οδηγούσε τις φάλαγγες και φώναζε: Σωστά πολεμάτε!" Κι ένα βασικό καταξιωμένο επίκαιρο συμπέρασμα για την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης είναι ότι το προλεταριάτο μπορεί και πρέπει να καταχτήσει την πολιτική εξουσία, για να μπορέσει να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, τη βάση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, και να οικοδομήσει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό».

Αναφερόμενος στο ρόλο του κόμματος της εργατικής τάξης, ο Θ.Τζιαντζής σημείωσε: «Πολιτικός και ιδεολογικός όμως αγώνας για την εξουσία, για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, δεν είναι νοητός, χωρίς η εργατική τάξη να έχει το δικό της κόμμα, τη συνειδητή οργανωμένη πρωτοπορία της. Κι είναι σταθερή η πεποίθησή μας ότι ο ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης στη χώρα μας πάει μαζί με τον αναντικατάστατο ρόλο του ΚΚΕ, με την ισχυροποίηση του ταξικού ρεύματος μέσα στο εργατικό κίνημα, με τον προλεταριακό διεθνισμό, την ανασυγκρότηση και ισχυροποίηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος».

Μιλώντας για τους όρους και τις προϋποθέσεις, ώστε η εργατική τάξη να εφοδιαστεί με εκείνα τα όπλα, για να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή, ο ομιλητής σημείωσε: «Τόσο παλιότερα όσο και σήμερα το βασικό δεν είναι να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη της εργατικής τάξης, ούτε να περιγράψουμε την εκμετάλλευση και την καταπίεση, όσο, το να χαράξουμε τη στρατηγική και τακτική του εργατικού κινήματος, να εξοπλίσουμε και να συσπειρώσουμε την τάξη, η ίδια η τάξη να βγει δυναμικά στο προσκήνιο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, και να πολεμήσει σωστά και αποτελεσματικά».