Και δεν είναι μόνο αυτό: Την Μελόνι «διεκδικεί» και η Λεπέν για να φτιάξουν μαζί μια νέα Ευρωομάδα με άλλα ακροδεξιά κόμματα. Δικαιωματικά, θα σκεφτεί κανείς, αφού η Μελόνι συγκυβερνά με τη «Λέγκα», η οποία σήμερα ανήκει στην ίδια Ευρωομάδα με την Λεπέν. Αφού λοιπόν η Μελόνι δέχεται για κυβερνητικό εταίρο τη «Λέγκα», εξαιτίας και τις ιδεολογικής τους συγγένειας, γιατί να μην «κάνει χωριό» και με την Λεπέν στο Ευρωκοινοβούλιο;

Αυτές τις κολιγιές έρχεται να ξεπλύνει και να νομιμοποιήσει το «φλερτ» του ΕΛΚ (στην πραγματικότητα της ίδιας της Κομισιόν) με την Μελόνι, που δεν είναι βέβαια η μοναδική τέτοια διεργασία που «τρέχει» στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο.

Αλλωστε, σε συνθήκες πολεμικής προπαρασκευής και μπροστά στο ισχυρό ενδεχόμενο μιας νέας κρίσης, αυτά που χωρίζουν τις αστικές δυνάμεις στην ΕΕ είναι πολύ λιγότερα απ' αυτά που τις ενώνουν, και πρώτα απ' όλα η σύγκλισή τους στην υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου και η αποφασιστικότητά τους να μην αφήσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια να ριζοσπαστικοποιηθεί, στις φουρτούνες που θα δοκιμάσει το επόμενο διάστημα η ευρωπαϊκή «σταθερότητα».

Πόσο μακριά από τους μύθους περί «φιλολαϊκής ΕΕ» και τις διεργασίες που γίνονται για την παραπέρα «ολοκλήρωση» και θωράκιση της ιμπεριαλιστικής ένωσης είναι τα όσα λέει η Λεπέν στη Γαλλία, για «αλλαγή των θεσμών» της ΕΕ, διευκρινίζοντας ότι αυτή δεν πρέπει να διαλυθεί και ότι η Γαλλία πρέπει να διατηρήσει το ευρώ;

Δεν έχει εξάλλου παρά να δει κανείς τις δεκάδες ψηφοφορίες στην Ευρωβουλή, όπου όλο το ακροδεξιό φύραμα «συνυπογράφει» την πολιτική της ΕΕ. Αλλά και όλες εκείνες τις χώρες, από την Ιταλία μέχρι τη Σλοβακία και από την Ουγγαρία μέχρι τη Φινλανδία και τη Σουηδία, όπου οι ακροδεξιοί συμμετέχουν στις κυβερνήσεις. Εκεί όπου ρίχνουν γρήγορα τις μάσκες της ρηχής «αντι-ΕΕ» και «αντι-ολιγαρχικής» φρασεολογίας και αποδεικνύονται στην πράξη οι πιο πιστοί υπηρέτες της αντιλαϊκής ευρωενωσιακής πολιτικής.

Γι' αυτό και η αντιμετώπιση της ακροδεξιάς δεν μπορεί να γίνει από τις υπόλοιπες δυνάμεις του συστήματος και της ΕΕ, που τους επιστρατεύουν ως «σκιάχτρο» για να σπρώξουν λαϊκές δυνάμεις στην αγκαλιά των «προοδευτικών μετώπων» υπεράσπισης του συστήματος. Ολο το προηγούμενο διάστημα εξάλλου επιβεβαιώθηκε ξανά ότι τα «μέτωπα» αυτά και οι υποτιθέμενες «προοδευτικές» κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατών και λοιπών όχι μόνο δεν έκλεισαν τον δρόμο στους φασίστες ποτέ και πουθενά, αλλά αντίθετα τον άνοιξαν διάπλατα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Ισπανία και η Πορτογαλία, όπου η διάψευση των ψεύτικων ελπίδων που καλλιέργησαν τα «αδελφάκια» του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ εκτόξευσε τα ποσοστά τέτοιων δυνάμεων. Αλλά και στη Γερμανία, η συμμαχική κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Σολτς - που διατηρεί σχέσεις και με τον ΣΥΡΙΖΑ και με το ΠΑΣΟΚ - έχει δώσει λαμπρά δείγματα ...προοδευτικότητας (από τα πολεμικά παραληρήματα μέχρι τους νόμους για την «επαναμετανάστευση» και τις απαγορεύσεις των συγκεντρώσεων υπέρ της Παλαιστίνης), τροφοδοτώντας όλο το αντιδραστικό σινάφι.