Το επίσης φαινομενικά περίεργο είναι ότι ενώ η ανθρωπότητα συσσώρευσε μια τεράστια πείρα επίλυσης διεθνών προβλημάτων, είναι αλήθεια, μέσα από την αιματηρή εμπειρία πολέμων κι επαναστατικών εξεγέρσεων, δείχνει να συμβιβάζεται με μια άκρως επικίνδυνη πραγματικότητα.
Εάν κανείς ρίξει μια πρώτη ματιά στον γεωγραφικό χάρτη του συνόλου του ισραηλίτικου κράτους με τα υποτιθέμενα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη, θα διαπιστώσει ότι είναι μάλλον, ίσως, εφικτή η συγκρότηση δυο αυτόνομων κρατών, με διακρατικές συμφωνίες διαχρονικού βάθους. Αυτές, χωρίς βιασύνη και αμετροέπεια, δύνανται να οδηγήσουν τους δυο λαούς σε μια ιστορική συνύπαρξη, με ένα φινάλε που θα αποτελεί δίδαγμα για την ανθρωπότητα. Αυτές οι δυο φαμίλιες, Παλαιστινίων και Ισραηλιτών, μόνο μαζί μπορούν να υπάρξουν και μάλιστα στην προοπτική μιας πιθανής συγχώνευσης σε βάθος χρόνου. Ομως, το καταπληκτικά αυτονόητο μετατράπηκε σε βρόγχο στο λαιμό και των δυο λαών. Από το 1947 που επανεγκαταστάθηκαν οι Ισραηλίτες ως κράτος στη Μέση Ανατολή, παίζεται ένα ανάξιο παιχνίδι ξένων συμφερόντων με αιματηρούς αντίδικους τους δυο λαούς. Πετρελαϊκά συμφέροντα μαζί με άλλα γεωστρατηγικά καθιστούν την περιοχή σε μόνιμη αστάθεια.
Ο μιλιταρισμός του Ισραήλ είναι απότοκος μιας ανεξέλεγκτης υπερεθνικής δύναμης, του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού και ενεργεί για λογαριασμό του στην ασταθή περιοχή των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής. Η μεγάλη απορία στη σκέψη κάθε ανθρώπου βρίσκεται στο τι εξυπηρετεί αυτή η χωρίς όριο σφαγή των Παλαιστινίων με το βάθεμα του μίσους μεταξύ των δυο λαών. Τι εξυπηρετεί και ποιον βλάπτει η εκ των πραγμάτων ανάπτυξη της αποστροφής της διεθνούς κοινής γνώμης εναντίον του εβραϊκού λαού. Ποιον εξυπηρετεί αυτό το «άπλωμα» του ισραηλίτικου στρατού σε όλα τα εδάφη των Παλαιστινίων και τι σημαίνει η εκ των υστέρων αποχώρησή του από τον τόπο του εγκλήματος. Στο φινάλε, ως κορωνίδα υψώνεται η ερωτηματική απορία: Τι σχεδιάζουν οι Αγγλοαμερικάνοι επικυρίαρχοι στην περιοχή; Ενα πάντως είναι βέβαιο: Η συναδέλφωση Παλαιστινίων και Ισραηλιτών είναι μονόδρομος σωτηρίας τους.