Κυριακή 28 Απρίλη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 31
ΔΙΕΘΝΗ
Προβληματισμοί για Μέση Ανατολή

«

Υπάρχει λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα;». Η ερώτηση αυτή ταλανίζει τη διεθνή κοινή γνώμη και διατηρεί το δράμα των Παλαιστινίων στην αβεβαιότητα. Υπάρχει, βεβαίως, διάχυτη η άποψη να υπάρξουν δυο κράτη, Παλαιστινίων και Ισραηλιτών, ως είδος ευχής κι όχι συγκροτημένου προγράμματος εφαρμογής. Στο ζήτημα αυτό που σχετίζεται με την ιστορική παρουσία των δυο λαών στην περιοχή, η κάθε μια πλευρά ανταγωνιζόμενη την άλλη, την επικαλείται ως πατρογονική της εστία. Είναι ένα από τα αγκάθια που δυναμιτίζει κάθε προσέγγιση στο σημείο που, ακριβώς, υπάρχουν τα ιστορικά αντικειμενικά δεδομένα για μια κοινή αφετηρία.

Κατά περίεργο τρόπο, αυτά τα αντικειμενικά δεδομένα, δηλαδή η πραγματική ιστορική παρουσία και των δυο λαών στην περιοχή, μετατρέπεται σε μια υποκειμενική αυθαιρεσία της ιστορικής ύπαρξης του ενός ή του άλλου. Αυτό το φαινομενικά περίεργο ίσως να έμενε ως ιστορικό ζητούμενο εάν δεν είχε έντονη τη μυρωδιά του πετρελαίου. Αυτή η οσμή συνδυαζόμενη με την επίσης έντονη οσμή της στρατηγικής έλευσης της νέας παγκοσμιοποιημένης υπερεθνικής τάξης του καπιταλισμού, δίνει το πλαίσιο ενός απλού προβλήματος που μετατρέπεται σε δισεπίλυτο.

Το επίσης φαινομενικά περίεργο είναι ότι ενώ η ανθρωπότητα συσσώρευσε μια τεράστια πείρα επίλυσης διεθνών προβλημάτων, είναι αλήθεια, μέσα από την αιματηρή εμπειρία πολέμων κι επαναστατικών εξεγέρσεων, δείχνει να συμβιβάζεται με μια άκρως επικίνδυνη πραγματικότητα.

Εάν κανείς ρίξει μια πρώτη ματιά στον γεωγραφικό χάρτη του συνόλου του ισραηλίτικου κράτους με τα υποτιθέμενα αυτόνομα παλαιστινιακά εδάφη, θα διαπιστώσει ότι είναι μάλλον, ίσως, εφικτή η συγκρότηση δυο αυτόνομων κρατών, με διακρατικές συμφωνίες διαχρονικού βάθους. Αυτές, χωρίς βιασύνη και αμετροέπεια, δύνανται να οδηγήσουν τους δυο λαούς σε μια ιστορική συνύπαρξη, με ένα φινάλε που θα αποτελεί δίδαγμα για την ανθρωπότητα. Αυτές οι δυο φαμίλιες, Παλαιστινίων και Ισραηλιτών, μόνο μαζί μπορούν να υπάρξουν και μάλιστα στην προοπτική μιας πιθανής συγχώνευσης σε βάθος χρόνου. Ομως, το καταπληκτικά αυτονόητο μετατράπηκε σε βρόγχο στο λαιμό και των δυο λαών. Από το 1947 που επανεγκαταστάθηκαν οι Ισραηλίτες ως κράτος στη Μέση Ανατολή, παίζεται ένα ανάξιο παιχνίδι ξένων συμφερόντων με αιματηρούς αντίδικους τους δυο λαούς. Πετρελαϊκά συμφέροντα μαζί με άλλα γεωστρατηγικά καθιστούν την περιοχή σε μόνιμη αστάθεια.

Στο γκρίζο αυτό φόντο ξεπροβάλλει η από πάλαι ποτέ αγγλο-αμερικάνικη μορφή επικυριαρχίας με τοπικό υπηρέτη της το ακροδεξιό πολιτικο-θρησκευτικό σύμπλεγμα εξουσίας του Ισραήλ και βαστάζο της το ανεξέλεγκτο ισραηλίτικο μεγαλο-αστικό λόμπι των ΗΠΑ. Η συνεχιζόμενη σφαγή των Παλαιστινίων δε γίνεται για λογαριασμό του λαού του Ισραήλ. Ούτε γίνεται για την υπεράσπιση κάποιων εθνικών και θρησκευτικών αξιών του εβραϊκού λαού. Ο μιλιταρισμός του Α. Σαρόν δεν ταιριάζει στο εβραϊκό ολοκαύτωμα και είναι μισητός αντίπαλος της Διακήρυξης της Αμερικανικής Επανάστασης.

Ο μιλιταρισμός του Ισραήλ είναι απότοκος μιας ανεξέλεγκτης υπερεθνικής δύναμης, του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού και ενεργεί για λογαριασμό του στην ασταθή περιοχή των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής. Η μεγάλη απορία στη σκέψη κάθε ανθρώπου βρίσκεται στο τι εξυπηρετεί αυτή η χωρίς όριο σφαγή των Παλαιστινίων με το βάθεμα του μίσους μεταξύ των δυο λαών. Τι εξυπηρετεί και ποιον βλάπτει η εκ των πραγμάτων ανάπτυξη της αποστροφής της διεθνούς κοινής γνώμης εναντίον του εβραϊκού λαού. Ποιον εξυπηρετεί αυτό το «άπλωμα» του ισραηλίτικου στρατού σε όλα τα εδάφη των Παλαιστινίων και τι σημαίνει η εκ των υστέρων αποχώρησή του από τον τόπο του εγκλήματος. Στο φινάλε, ως κορωνίδα υψώνεται η ερωτηματική απορία: Τι σχεδιάζουν οι Αγγλοαμερικάνοι επικυρίαρχοι στην περιοχή; Ενα πάντως είναι βέβαιο: Η συναδέλφωση Παλαιστινίων και Ισραηλιτών είναι μονόδρομος σωτηρίας τους.


Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ