Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο Μιτεράν είχε διαπιστώσει, ότι ο Λεπέν μπορούσε να «τραβάει» ψήφους από το κόμμα του Σιράκ. Και τον στήριξε με πατρική στοργή, όπως πολύ εύστοχα ειπώθηκε. Ενώ η «Δεξιά», διαπιστώνοντας ότι ο Λεπέν «τραβούσε» ψηφοφόρους από το ΚΚ Γαλλίας (ανθρώπους απογοητευμένους από την πολιτική του), εξίσου στοργικά ενθάρρυνε τον Λεπέν. Και πρόσφατα, στις 500 υπογραφές που χρειάζεται να συγκεντρώσει κανείς, για να είναι υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας, βρέθηκαν και υπογραφές σοσιαλιστών ανάμεσα στις 500 που συγκέντρωσε ο Λεπέν! Και θυμόμαστε τώρα την καταγγελία του Λαζουανί, υποψήφιου προέδρου Γαλλίας το 1990, στελέχους του ΓΚΚ, ο οποίος κατάγγειλε, ότι το κόμμα του Λεπέν το δημιούργησε και το ενίσχυσε ποικιλοτρόπως (οικονομικά πρωτίστως), ο Φρανσουά Μιτεράν! Στο μεταξύ, όλες οι ηγεσίες ανησυχούν για τη Γαλλική Δημοκρατία!..

Επί κυβέρνησης Ζοσπέν έγιναν εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις. Η μερική απασχόληση θέριεψε, η φτώχεια το ίδιο, τα κέρδη του κεφαλαίου εκτινάχτηκαν στα ύψη, η Κοινωνική Ασφάλιση έχει πάρει την κατιούσα. Το ψεύτικο 35ωρο έγινε εφαλτήριο για τη μερική απασχόληση. Αυτή η πολιτική είχε τον αμέριστο συμπαραστάτη της «Δεξιάς» (Σιράκ). Ετσι, οι φτωχές λαϊκές μάζες έβλεπαν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, από το Γαλλικό ΚΚ μέχρι τον Σιράκ, να τις αντιμετωπίζει συναινετικά με την πλουτοκρατία. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, όπου η απογοήτευση και η απελπισία γιγαντώθηκαν, όπου τα πιο υψηλά ιδανικά του κομμουνισμού διασύρθηκαν, όπου οι ηθικές αντιστάσεις λύγισαν, όπου η κοινωνική συναίνεση έβαλε από κάτω την ταξική πάλη και ο ατομισμός τη συλλογικότητα, σ' αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, η δημαγωγία του Λεπέν και τα άσφαιρα πυρά των τροτσκιστών έπιασαν τόπο, δίχως ιδιαίτερη δυσκολία. Κι ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος πήγε στον Λεπέν. Πήγε και στους τροτσκιστές, που η επαναστατική φρασεολογία τους κάλυπτε το ρόλο τους. Και τώρα, συσπειρώθηκε το... αντιφασιστικό μέτωπο, για να φράξει το δρόμο στο ρατσισμό και στον εθνικισμό! Να τον φράξει, ενισχύοντας τη γαλλική ΝΔ, ώστε μετά την 5 Μάη να συνεχιστεί η ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική, που θα γεννήσει ακόμη περισσότερα κοινωνικά πτώματα, που θα επεκτείνει, δηλαδή, το έδαφος ενίσχυσης των ακροδεξιών στοιχείων. Αν, βεβαίως, η εργατική τάξη της Γαλλίας δεν μπορέσει ν' ανοίξει έναν άλλο δρόμο, ή να δημιουργήσει κάποιες προϋποθέσεις, ώστε ν' ανοίξει αυτός στην πορεία...

Ενώ ο πρόεδρος του ΣΥΝ κατήγγειλε τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις και τη σοσιαλδημοκρατία, επειδή ακολούθησαν αντιλαϊκή πολιτική! Μισή μέρα πριν τα αποτελέσματα στη Γαλλία, εξυμνούσε την κυβέρνηση Ζοσπέν!! Αλλά κατήγγειλε το ΠΑΣΟΚ! Το καταγγέλλει και μετά τις γαλλικές εκλογές, όμως αρκετές οργανώσεις του ΣΥΝ ψάχνουν στους δήμους και στις νομαρχίες να συνεργαστούν με το ΠΑΣΟΚ, στο όνομα της τοπικής κοινωνίας, ενώ η στάση στο β' γύρο μένει ανοιχτή...

Από τον ίδιο το ΣΥΝ, στο μεταξύ, αλλά και από την ΚΕΔΑ, δίνουν και παίρνουν τα περί ενότητας της Αριστεράς, αλλά και τα περί... ανασύνθεσης του χώρου της! Που σημαίνει: Οταν η πραγματικότητα δεν προσαρμόζεται στις ιδέες τους, φταίει εκείνη και πρέπει να προσαρμοστεί! Και να υπάρξει προβληματισμός! Επί δεκαετίες δεν κάνουν και τίποτ' άλλο! Προβληματίζονται. Ποια τα αποτελέσματα;

Δε θα έπρεπε να κάνουν ένα δημόσιο απολογισμό για τις ιδέες της «ανανέωσης», που τόσο εκκωφαντικά πρόβαλλαν και προβάλλουν εδώ και 12 χρόνια; Τι προσέφεραν στους λαούς αυτές οι ιδέες; Οι φορείς τους έγιναν το άλλοθι και οι στυλοβάτες των κυβερνήσεων στη νέα επέλαση του ιμπεριαλισμού κατά των λαών. Φανερά τα αδιέξοδά τους μπροστά στην όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και στη χρεοκοπία της πολιτικής τους. Ομως, ο απλός κόσμος θα βγάλει συμπεράσματα, αργά ή πιο γρήγορα...

Ναι, τα πράγματα εδώ είναι «άσπρο - μαύρο». Οι δήθεν ενδιάμεσες «λύσεις» εφαρμόστηκαν και αποδείχτηκε ότι καθόλου δεν ήταν ενδιάμεσες. Ηταν και είναι με τα μονοπώλια.

Το ζητούμενο, αυτή τη στιγμή, είναι ν' αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και στο κοινωνικό επίπεδο. Να δυναμώσει ουσιαστικά ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός πόλος, που εκφράζεται από το ΚΚΕ και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις, που απορρίπτουν την Κεντροαριστερά και την Κεντροδεξιά.

Σήμερα, τώρα, πρέπει να ανυψωθεί η λαϊκή πάλη, πρώτα απ' όλα από την άποψη της ποιότητας, που θα φέρει και την ποσότητα. Αποτελούν ντουφεκιές στον αέρα (ή έχουν ελαχιστότατο αποτέλεσμα) οι αγώνες που δε θέτουν στο κέντρο τους τις σύγχρονες ανάγκες, άρα σύγχρονους στόχους με αιτήματα αντιιμπεριαλιστικά, που χτυπάνε τις αιτίες των όσων υποφέρουν η εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα. Αγώνες που θα διαμορφώνουν συνειδήσεις, θα απεγκλωβίζουν δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, θα ενισχύουν το ΚΚΕ, θα χτίζουν για το αύριο. Η λογική που συναντάμε, ότι η συσπείρωση πρέπει να γίνει σε ό,τι συγκινεί τους πολλούς, δίχως γενικότερη πολιτική αντίθεση, για να υπάρξουν εκλογικά οφέλη, μόνο σε ήττες θα οδηγεί, αν γίνει δεκτή, πέρα από το ότι δε φέρνει ούτε ψήφους. Αλλά κι αν έφερνε είναι η λογική που θυσιάζει, στο υποτιθέμενο τωρινό όφελος, το μέλλον του κινήματος. Και εξάλλου, τη γνωρίσαμε τι αποτελέσματα φέρνει η πάλη «εντός των τειχών». Τους... καρπούς της τους έδρεψε και η εργατική τάξη της Γαλλίας. Τα ίδια κι απαράλλαχτα που δρέπει και η εργατική τάξη της Γερμανίας, με την συγκατοίκηση της κεντροαριστεράς σε μιά σειρά κρατίδια. Οχι βεβαίως, κύρια με τα εκλογικά αποτελέσματα της Κυριακής που πέρασε, όσο με τη συνολική επίθεση που δέχεται. Και περισσότερο, με αυτή που θα δεχτεί από τώρα και στο εξής.