Την άνοιξη του 1948 όλα δείχνουν πως επίκειται η μεγάλη αναμέτρηση. Ο αστικός στρατός συγκεντρώνει μεγάλες δυνάμεις στην περιοχή. Από την πλευρά του και ο Δημοκρατικός Στρατός ετοιμάζεται. Ανάμεσα στα μέτρα που παίρνονται είναι και η κατασκευή ενός μεγάλου νοσοκομείου πιο κοντά στο μέτωπο των μαχών και όσο το δυνατόν περισσότερο ασφαλισμένο από αεροπορικές επιθέσεις.

Γράφει σχετικά ο Γ. Τζαμαλούκας: «Αποφασίσαμε να μεταφέρουμε το νοσοκομείο σ' ένα δασωμένο μέρος του Γράμμου όπου θα είχε άφθονο τρεχούμενο νερό, που ήταν απαραίτητο για τις ανάγκες μας.

Αφού κάναμε αναγνώριση του χώρου, καταλήξαμε να εγκαταστήσουμε το νοσοκομείο κοντά στο Παλιοχώρι, μέσα σ' ένα δάσος από πεύκα, έλατα και οξιές.

Στην αρχή, το τεχνικό συνεργείο του Αρχηγείου Δυτικής Μακεδονίας κατασκεύασε 6 ξύλινα οικήματα. Στη συνέχεια, έφτιαξε άλλα 10 με πέτρα, μακριά το ένα από το άλλο. Ετσι, εξασφαλίσαμε, συνολικά, 16 ευρύχωρους και καλά φωτισμένους θαλάμους με κρεβάτια. Σ' αυτά τοποθετήσαμε χωριστά τους τραυματίες και χωριστά τους αρρώστους από διάφορα νοσήματα παθολογικής φύσης. Το συνεργείο κατασκεύασε ένα θαυμάσιο οίκημα για χειρουργείο με 5 χειρουργικά τραπέζια, ένα φαρμακείο, ένα εργαστήριο για την παρασκευή φυσιολογικών ορών, στο οποίο τοποθετήθηκε ως υπεύθυνος ο Γιώργος Ρωσικόπουλος, μερικά γραφεία για τις τεχνικές υπηρεσίες. Το μαγειρείο έγινε κάτω στο ποτάμι, σε αρκετή απόσταση από το νοσοκομείο, ώστε να μην είναι δυνατό να επισημανθεί από τους καπνούς του. Μετά αξιοποιήσαμε έναν μικρό καταρράκτη, όπου τοποθετήσαμε μια μικρή ηλεκτρογεννήτρια και το νοσοκομείο μας απόκτησε και ηλεκτρικό φως. Στη συνέχεια, εφοδιαστήκαμε με χειρουργικά εργαλεία, με αποστειρωτικό κλίβανο και οι εγχειρήσεις γίνονταν πια όχι μόνο πιο άνετα αλλά και με περισσότερη ασφάλεια και επιτυχία».

Και ο Ν. Σακελαρίου σημειώνει: «Εγινε μια αντάρτικη νοσοκομειούπολη πολύ καλή, ίσως θα υπάρχει και τώρα, έστω και κατεστραμμένη, που θα μπορούν οι νεότεροι να την επισκέπτονται και να θαυμάζουν τι μπορεί να φτιάσει ο λαός όταν το καταλαβαίνει δικό του».