Νέες διαστάσεις προσλαμβάνει η υπόθεση της ιδιωτικοποίησης των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Εκεί όπου φαινόταν ότι η ιδιωτικοποίηση θα «κολλούσε» προσωρινά, τελικά, «επιτεύχθηκε» με ένα όχι συνηθισμένο φαινόμενο σ'αυτές τις υποθέσεις, για τα ελληνικά τουλάχιστον δεδομένα. Αυτό είναι η εκ των προτέρων υπογραφή συμφωνίας των δύο διεκδικητών, της γερμανικής HDW/FS και του ομίλου Ταβουλάρη, ότι με την ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης και το πέρασμα των ναυπηγείων στη HDW/FS, οι δύο μέχρι πρότινος διεκδικητές θα συνεργαστούν. Αν και ίσως να φαίνεται οξύμωρο το γεγονός ότι δύο «ανταγωνιστές» θα συνεργαστούν, εντούτοις, στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχει μία «λογική» εξήγηση, η βάση της οποίας στηρίζεται, κατ' αρχάς, στη διασφάλιση της κερδοφορίας και των δύο πλευρών.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση και οι δύο διεκδικητές βρίσκουν κοινό σημείο επαφής, σε ένα τέτοιο ζήτημα, προκαλεί εύλογα ερωτήματα, για το τι τελικώς μεθοδεύεται. Θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε ποιες «ανάγκες» υπαγόρευσαν την εκ των προτέρων συμφωνία των δύο «αντιπάλων».

Από την αρχή που ανακοινώθηκε η απόφαση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, ήταν ξεκάθαρο ότι αυτή η υπόθεση είναι εις βάρος των εργαζομένων. Στην πορεία, λοιπόν, προκηρύχτηκε διεθνής διαγωνισμός, ο οποίος κόπηκε και ράφτηκε στα μέτρα της γερμανικής HDW/FS, στην οποία έχει ανατεθεί η παροχή τεχνογνωσίας για την κατασκευή 3 υποβρυχίων με δικαίωμα να κατασκευάσει ακόμα ένα, σε τιμές πολύ μεγαλύτερες από ό,τι κόστιζαν. Στο «διαγωνισμό», με απαίτηση των Γερμανών, δε δόθηκαν μια σειρά στοιχεία στους ενδιαφερόμενους, με αποτέλεσμα, όταν κατατέθηκαν οι δεσμευτικές προσφορές, να συμμετέχουν η HDW/FS και ο Ταβουλάρης, που κατέχει τα Ναυπηγεία Νεωρίου Σύρου και Ελευσίνας.

Με την κατάθεση των «προσφορών», ο σύμβουλος ιδιωτικοποίησης που έχει προσληφθεί σημείωσε ότι οι προσφορές δεν μπορούσαν να αξιολογηθούν, διότι, όπως ανακοινώθηκε το περασμένο καλοκαίρι, η γερμανική HDW/FS, «προσέφερε» 1,5 δισ. τίμημα και 3 δισ. για αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, θέτοντας, όμως, και τον όρο ότι αν οι ζημιές για το 2001 είναι μεγαλύτερες από 11,6 δισ. δραχμές, τότε θα απαιτήσει τη μείωση του τιμήματος! Ο όμιλος Ταβουλάρη «προσέφερε» 5,5 δισεκατομμύρια τίμημα και 11 δισ. δραχμές για αύξηση μετοχικού κεφαλαίου. Εθετε, όμως, τον όρο ότι 150 στρέμματα, που δεν τα ήθελε και τα αποτιμούσε στα 4,5 δισ. δρχ., θα τα επέστρεφε στην ΕΤΒΑ για να εισπράξει 4,5 δισ. δρχ.! Αυτού του ύψους ήταν οι προσφορές!

Ο «διαγωνισμός» κατακυρώθηκε στους Γερμανούς, με αποτέλεσμα ο Ταβουλάρης, που θεώρησε τον εαυτόν του αδικημένο, να απειλεί ότι θα προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Η κυβέρνηση, αγωνιώντας να παραδώσει τα ναυπηγεία και γνωρίζοντας ότι, αν ο Ταβουλάρης προσέφευγε στη Δικαιοσύνη πιθανόν να υπήρχαν προβλήματα στην προώθηση της υπόθεσης, επιδίωξε τη συνεργασία των δύο διεκδικητών. Οι Γερμανοί, όμως, δεν είχαν καμία πρόθεση να συνεργαστούν με τον έτερο διεκδικητή. Το σκηνικό άλλαξε, αφότου η HDW/FS εξαγοράστηκε (πριν δύο βδομάδες) από την αμερικανική εταιρία One Equity Partners, θυγατρική της τράπεζας Bank One. Η πολιτική των νέων αφεντικών της HDW είναι η όλο και μεγαλύτερη διείσδυση των αμερικανικών συμφερόντων στην Ευρώπη. Συνεπώς, προτίμησαν να υλοποιήσουν μία σχεδόν έτοιμη συμφωνία εξαγοράς, παρά να αντιμετωπίσουν μία παρελκυστική τακτική, που αναγκαστικά θα ακολουθούσε μία δικαστική ετυμηγορία. Ετσι, λοιπόν, δέχτηκαν, προσωρινά, να υποχωρήσουν και να δεχτούν ένα προσωρινό συμβιβασμό ερχόμενοι σε συμφωνία με τον Ταβουλάρη.

Αυτή η συμφωνία, σε καμία περίπτωση, δε σημαίνει ότι χάνουν. Οι αναθέσεις και οι παραγγελίες του Πολεμικού Ναυτικού και άλλων δημοσίων οργανισμών είναι της τάξεως περίπου του 1 τρισεκατομμυρίου δραχμών, με άμεση προοπτική και ανέλθουν στο 1,5 τρισ. δραχμές! Σ' αυτήν τη βάση λοιπόν, συμφώνησαν με τον Ταβουλάρη, με αντάλλαγμα, ο τελευταίος να δεσμεύεται ότι στο εξής δε θα ανακινήσει θέματα, που να αφορούν τη νομιμότητα του διαγωνισμού. Το αντάλλαγμα των Αμερικανογερμανών είναι να του παραχωρήσουν ένα ...κοκαλάκι από την τεράστια λεία των δημοσίων παραγγελιών του Σκαραμαγκά, αλλά και να διευθετήσουν εκ των προτέρων τα ποσοστά της μοιρασιάς των αναθέσεων του ελληνικού Δημοσίου!

Στην παρούσα φάση και υπ' αυτό το πρίσμα, ο Ταβουλάρης φαίνεται να βγαίνει κερδισμένος, αφού επιτυγχάνει μία τέτοια συμφωνία με τους κατά πολύ ισχυρότερους ανταγωνιστές του. Στην πορεία όμως, δεν αποκλείεται, ο Ταβουλάρης, να στριμωχτεί ή και να εξαφανιστεί από τους περιστασιακά «συνεταίρους» τους. Το βασικό, όμως, ζήτημα είναι ότι δύο επιχειρηματίες προεξοφλούν, τεράστια κέρδη, που θα προέρχονται από τις τσέπες του ελληνικού λαού και των εργαζομένων των ναυπηγείων.

Η εξέλιξη της ιδιωτικοποίησης του Σκαραμαγκά θυμίζει και το σκάνδαλο της «ΑΓΕΤ Ηρακλής». Ετσι, όπως η ΑΓΕΤ πέρασε σχεδόν από όλα μέλη του διαβόητου ευρωπαϊκού καρτέλ τσιμέντου (ιταλική «Caltestrucci», αγγλική «Blue Circe», γαλλική «Lafarge»), έτσι και ο Σκαραμαγκάς, πριν παραδοθεί στους Γερμανούς, ανήκει σε Αμερικανούς. Οι περιβόητοι Γερμανοί «σωτήρες» των ναυπηγείων - όπως τους αποκαλούσε η κυβέρνηση και τα πρασινογάλαζα στελέχη του σωματείου εργαζομένων - αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσαν να σώσουν ούτε το «τομάρι» τους και θα «έσωζαν» το Σκαραμαγκά. Ετσι, για να διασωθούν οι «σωτήρες» του Σκαραμαγκά, πριν λίγες μέρες, πουλήθηκαν στη θυγατρική της τράπεζας του Σικάγου Bank One, στην One Equity Partners. Στα πλαίσια της επεκτατικής πολιτικής των αμερικανικών επιχειρήσεων, άμεσα εκδηλώθηκε η πρόθεση για την ολοκλήρωση της συμφωνίας για την απόκτηση του Σκαραμαγκά και με τη συνεργασία του Ταβουλάρη.

Αυτή η εξέλιξη φανερώνει πως μπροστά στην ανάγκη για γρήγορο δυνάμωμα του κεφαλαίου, ανταγωνιστικά συμφέροντα μπορούν να συμβιβάζονται προσωρινά, μεταθέτοντας τη μεταξύ τους αλληλοεξώντοση για αργότερα. Και σ'αυτό βεβαίως η κυβέρνηση που υπηρετεί τα συμφέροντά τους φροντίζει κατάλληλα ώστε να ευωδοθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτό υπηρετεί η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που εφαρμόζει. Αλλωστε έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο.

Τώρα, όσον αφορά στα πρασινογάλαζα στελέχη του σωματείου και του συνεταιρισμού, που επιδίωξαν με νύχια και με δόντια την ιδιωτικοποίηση του ναυπηγείου, ας βγουν ενώπιον των εργαζομένων που απέμειναν στο ναυπηγείο και σ' αυτούς, που, εξαιτίας της τεχνητής ανωμαλίας, εξαναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τη δουλιά τους, να δώσουν εξηγήσεις για το πώς το μεγαλύτερο ναυπηγείο της χώρας παραδίδεται στους Αμερικάνους.