Κινηματογραφική - και μετεκλογική - βδομάδα με 7 ταινίες, χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες, και μια αριστουργηματική επανέκδοση του Λουκίνο Βισκόντι. Ευτυχώς ο ισπανικός κινηματογράφος κάνει πάλι το θαύμα του και σώζει την παρτίδα... «Στα Ακρα»!

Το 76ο Φεστιβάλ Καννών τελειώνει στις 27 Μάη και αναμένουμε να δούμε πόσες ταινίες θα πάρουν διανομή στη χώρα μας από το φετινό διαγωνιστικό πρόγραμμα, που απαρτίζεται από ηχηρά ονόματα του κινηματογράφου.

Μέχρι τότε, το Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Αθήνας - FeCHA επιστρέφει για 7η χρονιά, μεταξύ 25 - 31 Μάη, στους θερινούς κινηματογράφους «Ελληνίς Cinemax» και «Αελλω Cinemax», με ενδιαφέρον πρόγραμμα και πολλές παράλληλες εκδηλώσεις. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στην ιστοσελίδα της διοργάνωσης: https://fecha.gr

Eνώ το διαχρονικό πλέον Ταινιόραμα 2023, στον κινηματογράφο «Αστυ», ξεκινά σήμερα και θα κρατήσει μέχρι και τις 21 Ιούνη, με δύο ταινίες κάθε μέρα, παλιότερες αλλά και πιο πρόσφατες, και ανάμεσά τους διαχρονικά αριστουργήματα, με ένα εισιτήριο. Για πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στην ιστοσελίδα του κινηματογράφου: https://www.amafilms.gr

Την Κυριακή 28 Μάη, στις 12 το μεσημέρι στη Σχολή Κινηματογράφου - Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου (Πατησίων 65, Αθήνα), θα προβληθούν δύο σημαντικά ντοκιμαντέρ που ασχολούνται με τους πρωτεργάτες τεχνικούς του ελληνικού κινηματογράφου: «Γιώργος Καβάγιας - Ο δάσκαλος και ο άνθρωπος» και «Πέτρος Καπουράλης - Ο σκηνογράφος ποιητής», σε σκηνοθεσία του Προκόπη Δάφνου και καλλιτεχνική επιμέλεια και μοντάζ του Τζαννέτου Κομηνέα.

Στον κινηματογράφο «Studio New Star Art Cinema», εκτός από το αριστούργημα του Βισκόντι, «Ο Αθώος», θα προβάλλεται για ακόμα μία βδομάδα και το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Ρώμη, 1891. Ο Τούλιο Χέρμιλ και η σύζυγός του, Τζουλιάνα, διατηρούν από καιρό εντελώς τυπικές σχέσεις. Και ενώ η Τζουλιάνα φαίνεται να δέχεται παθητικά τη σχέση του συζύγου της με την κόμισσα Τερέζα Ράφο, στη διάρκεια μιας απουσίας του Τούλιο γνωρίζει τον συγγραφέα Φιλίπο Ντ' Αρμπόριο και γίνεται ερωμένη του. Βλέποντας ότι τον εγκαταλείπει, ο Τούλιο αισθάνεται εκ νέου γοητευμένος και της προτείνει να ξαναρχίσουν μαζί μια νέα ζωή...

Το κύκνειο άσμα του τιτάνα Ιταλού σκηνοθέτη είναι δυστυχώς λιγότερο γνωστό από τις υπόλοιπες ταινίες του, αλλά το ίδιο σπουδαίο. Ο Βισκόντι στηρίζει την ταινία στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Ντ' Ανούτσιο και αναδεικνύει όχι μόνο την παρακμή της ιταλικής αριστοκρατίας του 19ου αιώνα, αλλά και τον καθοριστικό ρόλο της πατριαρχίας στις σχέσεις των δύο φύλων. Η γυναίκα υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί τις «ανάγκες» του άντρα, ο οποίος ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την καλοπέρασή του και την «καθαρότητα» των απογόνων του, δηλαδή για τη μοίρα της περιουσίας του... Και όταν δεν μπορεί να το διασφαλίσει αυτό, γίνεται ικανός για τα πάντα. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για σκηνοθεσία, ερμηνείες, κοστούμια, σκηνικά... Αυτά για τον «κόκκινο κόμη» του ιταλικού σινεμά είναι αυτονόητα!

Η αντίστροφη μέτρηση μίας μόνο μέρας... Ποια είναι η επίδραση του οικονομικού στρες στις προσωπικές σχέσεις και πώς η φιλία και η αλληλεγγύη μπορούν να μας βοηθήσουν στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής; Ενας συναρπαστικός αγώνας ενάντια στον χρόνο, στο περιθώριο μιας μεγάλης πόλης.

Εξώσεις και μετανάστευση είναι οι δύο πόλοι που συγκροτούν αυτήν τη «δική μας» ταινία. Μια ταινία που μιλάει για την εργατική τάξη και τις αγωνίες που βιώνει. Η Ακιουζένα, μια υπάλληλος σούπερ μάρκετ με ένα μικρό παιδί, χάνει το σπίτι της και βρίσκει συμπαράσταση στους άλλους κατατρεγμένους. Ο Ράφα, ένας δικηγόρος, προσπαθεί να ισορροπήσει την προσωπική του ζωή με τη δέσμευσή του στο πλευρό των μεταναστών. Η Τεοντόρα, μια ηλικιωμένη γυναίκα, προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τον γιο της, που ντρέπεται να την αντικρίσει σαν μετανάστης, γιατί δεν κατάφερε να γίνει κάτι άλλο από ένας εργάτης που ζει σε άθλιες συνθήκες.

Μια ρεαλιστική κοινωνική ταινία που μόνο και μόνο για την υπόθεσή της αξίζει να πάει κανείς να τη δει. Αληθινοί άνθρωποι, αληθινές καθημερινές αγωνίες, όλες οι δυσκολίες των ανθρώπων που αγωνίζονται να επιβιώσουν, των ανθρώπων που αγωνίζονται για όλους σαν μια γροθιά. Θυμίζει το σύνθημά μας «Μόνο ο λαός σώζει τον λαό» και στ' αλήθεια λίγες ταινίες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που αγωνιζόμαστε στον κόσμο, ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται και διαβρώνει σαν το σαράκι τις ανθρώπινες σχέσεις, ότι όσο αγώνα κάνουμε για την κοινωνία, τόσο αγώνα χρειαζόμαστε και για την οικογένειά μας... Ο χρόνος είναι αδυσώπητος, οι συνθήκες είναι αδυσώπητες, αλλά μέσα σε όλα τούτα ξεπροβάλλει ένας ήλιος, το «Μαζί». Δεν θα συζητήσουμε καν για τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, ένα δικό τους βλέμμα είναι ένα δικό μας βλέμμα.

Οταν η ταυτότητα ενός πράκτορα της CIA αποκαλύπτεται μαζί με τη μυστική του αποστολή, θα δώσει μάχη με τον χρόνο προκειμένου να δραπετεύσει προτού τον εντοπίσουν οι ειδικές δυνάμεις του Αφγανιστάν...

Μόνο από την υπόθεση καταλαβαίνει κανείς περί τίνος πρόκειται. Είναι η δεύτερη ταινία που βγαίνει φέτος μέσα σε διάστημα μόλις ενός μήνα με το ίδιο θέμα. Η προηγούμενη ήταν η «πατάτα» του Γκάι Ρίτσι... Η αλήθεια είναι ότι είναι πιο συγκροτημένη σεναριακά, πιο πλούσια στη δράση της και με περισσότερες «αλήθειες», που είναι και αναμενόμενες - όπως ότι το Αφγανιστάν είναι η χαρά των μυστικών υπηρεσιών... Χαλάλι, όμως, όσο ξεπλένονται οι ΗΠΑ και η πολυετής επέμβαση και εμπλοκή τους, όλα καλά. Ισως κάποτε πρέπει κάνα «κακό παιδί» του Χόλιγουντ να κάνει ένα ντοκιμαντέρ να εξηγήσει λίγο τα πράγματα, ακροθιγώς έστω, στους έρμους τους Αμερικανούς...

Ενας αφοσιωμένος διπλωμάτης δέχεται μια απόσπαση στο Ιρκούτσκ ως επικεφαλής της «Alliance Francaise» στη Σιβηρία. Ελπίζει ότι η αλλαγή αυτή θα είναι καλή για την οικογένειά του και τον γάμο του. Σύντομα όμως οι επιλογές του τον φέρνουν σε αντίθεση με τις τοπικές αρχές...

Με λίγα λόγια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί θρίλερ ψυχροπολεμικής υφής, μόνο που στη θέση της ΕΣΣΔ βρίσκεται η σημερινή Ρωσία. Η σεναριακή κατασκευή είναι σχεδόν αστεία: Ο διπλωμάτης αντιμετωπίζει φυλάκιση για τη δήθεν κακοποίηση της κόρης του, επειδή ανέβασε μια παράσταση με ομοφυλόφιλους χορευτές και χόρεψε με τη νύφη του υπεύθυνου της υπηρεσίας πληροφοριών σε ένα πάρτι. Αν είναι δυνατόν να γυρνάμε πίσω σε τέτοιες ζοφερές εποχές του προπαγανδιστικού σινεμά. Σε λίγο θα βγάλουν «Ρόκι» και «Ράμπο» προσαρμοσμένα στις σημερινές συνθήκες....

Είναι η αγαπημένη ιστορία της Αριελ, μιας όμορφης και ζωηρής νεαρής γοργόνας, η οποία λαχταρά να μάθει περισσότερα για τον κόσμο πέρα από τη θάλασσα...

Δυστυχώς, όταν ένα καρτούν είναι τόσο επιτυχημένο και διαχρονικό όπως το «Αριελ - Η μικρή γοργόνα» (1989), πρέπει να καταβάλεις τεράστια προσπάθεια έστω για να το ισοφαρίσεις. Η ταινία δυστυχώς βλέπεται μόνο ώστε να συγκρίνει κανείς το live action (μεταφορά του με ηθοποιούς) με το καρτούν. Και, ειλικρινά τώρα, πόσο μεγάλη διαφορά θα είχε, από τη στιγμή που ο κεντρικός τόπος της ταινίας είναι ο ωκεανός, άρα χρησιμοποιήθηκαν άπειρα ειδικά εφέ. Ακόμα και ο ωκεανός είναι πολύ πιο σκοτεινός και λιγότερο εντυπωσιακός από ό,τι στο καρτούν. Θα ρωτήσει κανείς, έτσι δεν είναι στην πραγματικότητα; Βεβαίως, μόνο που δεν βλέπουμε ντοκιμαντέρ του Κουστώ, αλλά μια ιστορία φαντασίας για μικρά παιδιά. Οσο κι αν προσπάθησαν οι ηθοποιοί που επιλέχθηκαν, δεν υπάρχει η παραμικρή σύγκριση... Το γεγονός ότι η «Disney» προσπαθεί να συμβαδίσει με τις επιταγές της εποχής, έτσι η Αριελ είναι μελαψή, δεν αλλάζει τίποτα ιδιαίτερο στη συγκεκριμένη ιστορία. Επίσης, τα επιπλέον σχεδόν 45 λεπτά από την αρχική εκδοχή μάλλον κουράζουν παρά ανοίγουν νέους δρόμους στην κλασική ιστορία.

Πέντε κορίτσια και πέντε αγόρια αφήνουν την πόλη για να ζήσουν κοινοβιακά σε ένα σπίτι στην εξοχή. Επανεφεύρεση της ελληνικής οικογένειας με glitter, neon φώτα και ψυχή...

Ο μόνος λόγος που βρίσκεται αυτή η ταινία στη στήλη είναι για να προλάβουμε κάποιον από το να διαπράξει το λάθος να πάει να τη δει. Είναι μια μεταμοντέρνα, συμβιβασμένη και αντιδραστική μέχρι το μεδούλι ταινία, τυλιγμένη σε δήθεν προοδευτικό σελοφάν. Ανούσιοι διάλογοι, ανύπαρκτο σενάριο, μηδαμινή πλοκή και πορνογραφική διάθεση, που τελικά επιτυγχάνει μόνο αποστροφή στον έρωτα. Μια κακοποίηση της «Γλυκιάς Συμμορίας»...