Μπροστά στην Πρωτομαγιά, τα σωματεία και οι μαζικοί φορείς «ανεβάζουν στροφές» ώστε όλος ο Απρίλης να είναι μήνας «γεμάτος δράση», για κάθε ζήτημα που «καίει» την εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Οι πρόσφατες μαζικές απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις απέδειξαν ότι το έγκλημα στα Τέμπη ήταν η σπίθα για ένα παλλαϊκό ξέσπασμα, για να ξεχυθούν και να βρεθούν μαζί στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων που διαδήλωσαν μετά από χρόνια ή και για πρώτη φορά πίσω από τα πανό των σωματείων τους, που ανταποκρίθηκαν στο αγωνιστικό κάλεσμα συνδικαλιστικών οργανώσεων και άλλων φορέων. Πόλεις ολόκληρες βρέθηκαν στο πόδι, εργαζόμενοι, φτωχοί αγρότες, μικροί ΕΒΕ, μαθητές και φοιτητές έκαναν πράξη το «Ολοι στους δρόμους» και συμμετέχοντας στον αγώνα, με το σύνθημα «`Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», έφεραν στο προσκήνιο όλα εκείνα τα ζητήματα προστασίας της ζωής του λαού: Από τις υποδομές που σμπαραλιάζονται στο όνομα του «κόστους - οφέλους» και τους κινδύνους κάθε είδους που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους, μέχρι τα νοσοκομεία - ρημαδιό, τους χώρους δουλειάς - καρμανιόλες κ.ο.κ. που αποκαλύπτουν την εγκληματική φύση μιας πολιτικής και ενός κράτους ταγμένων να υπηρετούν τα κέρδη των λίγων.

Οι κινητοποιήσεις αυτές συνέπεσαν με τα μεγάλα αγωνιστικά ξεσπάσματα σε μια σειρά από χώρες, όπως στη Γαλλία, που συγκλονίζεται από τις απεργίες, στη Μ. Βρετανία, που έζησε πρωτόγνωρες κινητοποιήσεις, στη Γερμανία και αλλού, με χιλιάδες να πλημμυρίζουν τους δρόμους, φανερώνοντας ότι η εγκληματική πολιτική κεφαλαίου - ΕΕ δεν γνωρίζει σύνορα, αλλά και ότι οι λαοί δεν το βάζουν κάτω. Οτι υπάρχουν ελπιδοφόρες διεργασίες, που αναδεικνύουν τις ανεξάντλητες δυνάμεις των εργαζομένων, τις δυνατότητες να μετατρέψουν την οργή τους από τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, από τις «θυσίες» κάθε είδους και τις καταστροφές που πληρώνουν ακόμα και με το αίμα τους σε οργανωμένο συνειδητό αγώνα.

Ο εργαζόμενος λαός, με τις μεγάλες κινητοποιήσεις, έδωσε απάντηση στην οργανωμένη προσπάθεια των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να παίξουν ξανά το θλιβερό παιχνίδι ευθυνών, ώστε να μένει στο απυρόβλητο η βάρβαρη πολιτική τους. Εδωσε απάντηση στην «ομοψυχία» τους που για μια ακόμα φορά εκφράστηκε σε μια κρίσιμη στιγμή, σε μια επανέκδοση του «θα λογαριαστούμε μετά» και της λογικής της «ατομικής ευθύνης».

Με πρωταγωνιστικό τον ρόλο των συνδικάτων, των φοιτητικών συλλόγων, των μαθητικών συντονιστικών και άλλων μαζικών φορέων, μπήκαν στην άκρη τα θολά συνθήματα, τα καλέσματα για «σιωπηλές διαμαρτυρίες». Επεσαν έξω όσοι υπολόγιζαν να «κοντύνουν» τις διεκδικήσεις, να τις στενέψουν στα όρια του συνθήματος «Φταίει η κακιά η χώρα», όσοι καλλιεργούσαν ότι «φταίει η αναξιοκρατία», η «απουσία αξιολόγησης» και άλλα παρόμοια.

Βρέθηκαν στο επίκεντρο διεκδικήσεις για ουσιαστικά μέτρα προστασίας, για προσλήψεις προσωπικού, κόντρα στην «απελευθέρωση» των μεταφορών που οδήγησε στην τραγωδία. Ετσι δόθηκε το έναυσμα για ανάλογες διεκδικήσεις σε κάθε κλάδο, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, όπως για την αντισεισμική θωράκιση, την αντιπλημμυρική προστασία, για τα σχολεία, τις βιομηχανικές ζώνες και τον κίνδυνο ατυχήματος μεγάλης έκτασης, για τα νοσοκομεία. Αλλά και για τις Συλλογικές Συμβάσεις, κόντρα στον εμπαιγμό της νέας προσαρμογής του κατώτατου μισθού, για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος, της λαϊκής κατοικίας από τους πλειστηριασμούς κ.λπ.

Οι κινητοποιήσεις ξεπέρασαν εμπόδια που επιχείρησαν να βάλουν η εργοδοσία και η κυβέρνηση, αξιοποιώντας και τον «συνήθη ύποπτο», τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, αφού παρά την προσπάθειά τους να υπονομεύσουν την απεργία της 8ης Μάρτη, αυτή πραγματοποιήθηκε κανονικά, κάνοντας κουρελόχαρτο και τους αντιαπεργιακούς νόμους.

Ανέδειξαν τα ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια που υπάρχουν για να βγουν στην πάλη περισσότερες δυνάμεις, να ζωντανέψουν συνδικάτα «από τα κάτω», να πολλαπλασιαστούν οι εγγραφές εργαζομένων, να δυναμώσει η συλλογική οργάνωση με κάθε τρόπο: Με επιτροπές αγώνα, με επιτροπές υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς που θα βάζουν στο επίκεντρο την προστασία των εργαζομένων, που θα συντονίζουν τη δράση τους με σωματεία και άλλους φορείς. Τέτοιες δυνατότητες αναδείχθηκαν και στην πρόσφατη μεγάλη σύσκεψη σωματείων της Αθήνας που κατέληξε σε πρόγραμμα δράσης για τις επόμενες βδομάδες.

Τώρα, μέχρι την Πρωτομαγιά, θα είναι ξανά μέρες μάχης, για να μπουν νέες δυνάμεις στον αγώνα, για την πιο αποφασιστική οργάνωση της πάλης στους χώρους δουλειάς. Και μέσα στη φωτιά της μάχης, σε αναμέτρηση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση μπορούν να μετρηθούν νέα βήματα, να γίνουν «φύλλο και φτερό» οι προσπάθειες να μένει στο απυρόβλητο το σάπιο κράτος, οι ισχυρισμοί ότι υπάρχουν και «καλές ιδιωτικοποιήσεις» ή «καλές κρατικές επιχειρήσεις» σε αυτό το σύστημα του κέρδους. Γιατί για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι αυτό το κράτος είναι «επιλεκτικά ανίκανο» απέναντι στον εργαζόμενο λαό. Είναι το ίδιο κράτος που δεν αφήνει «τίποτα στην τύχη του» όταν πρόκειται να βγάλει στο σφυρί τη λαϊκή κατοικία, όταν καλείται να ενισχύσει με fast track διαδικασίες το μεγάλο κεφάλαιο.

Είναι το ίδιο κράτος που τσακίζει τον μισθό του εργαζόμενου, που πετάει από πάνω του κάθε ευθύνη για ασφαλείς υποδομές, για δομές Υγείας - Πρόνοιας, για ρεύμα και νερό φθηνά για τον λαό.

Είναι το ίδιο κράτος που «εγγυάται» στο μεγάλο κεφάλαιο την απογείωση της «ευελιξίας», με τις πάνω από 7.000 απολύσεις τη μέρα, αλλά αποδεικνύεται «ανίκανο» να εξασφαλίσει ότι δεν θα κινδυνεύουν ο εργαζόμενος και τα παιδιά του στις συγκοινωνίες, στις δουλειές και τα σχολεία τους.

Με στόχο η Πρωτομαγιά να είναι ένας ακόμα μεγάλος απεργιακός σταθμός αγωνιστικής κλιμάκωσης, για τη ζωή που αξίζει στον εργαζόμενο, για ζωή με σύγχρονα δικαιώματα, οι μέρες που ακολουθούν θα είναι μέρες αγωνιστικής δράσης και ανάτασης. Μέρες που πρέπει να αξιοποιηθεί κάθε δυνατότητα για να βγει στην επιφάνεια όχι η παραλυτική «αναμονή» για τα παζάρια ανάμεσα στους μνηστήρες της κυβερνητικής καρέκλας, αλλά η αποφασιστική διεκδίκηση με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων που τσακίζονται στον βωμό του κέρδους.