Ο βραβευμένος με νόμπελ Λογοτεχνίας Ζοζέ Σαραμάγκου μαζί με άλλους οχτώ ποιητές και λογοτέχνες βρίσκεται αυτές τις φριχτές κατοχικές και πολεμικές μέρες στα παλαιστινιακά εδάφη με οικοδεσπότη τον Μαχμούντ Νταρβίς, το σημαντικότερο ίσως εκπρόσωπο των παλαιστινιακών αραβικών Γραμμάτων. Βλέποντας την κατάσταση και λίγο πριν επισκεφθεί το Ισραήλ, την παρομοίασε με το Αουσβιτς. Μίλησε για ισοπεδωμένα από τις ισραηλινές στρατιωτικές μπουλντόζες χωριά, για το φριχτό απαρτχάιντ που έχει επιβληθεί από τον Αριέλ Σαρόν κι ως ήταν φυσικό οι δηλώσεις του ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων στο Ισραήλ.

Με τον εκλεγμένο Παλαιστίνιο αγωνιστή ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ φυλακισμένο στα υπόγεια των καταληφθέντων γραφείων του στη Ραμάλα έτοιμο να πεθάνει, με το αίμα να ρέει σε δρόμους, σπίτια, μαγαζιά και ξενοδοχεία, αξίζει σύντροφοι να προσέξουμε την απάντηση που έδωσε στο νομπελίστα Πορτογάλο συγγραφέα και μέλος του ΚΚ Πορτογαλίας ο Ισραηλινός επίσης έξοχος λογοτέχνης Αμος Οζ. «Οι δηλώσεις του Σαραμάγκου αποδεικνύουν μια τρομακτική ηθική τύφλωση. Οποιος δεν μπορεί να διακρίνει τις διαβαθμίσεις του κακού εξυπηρετεί το ίδιο το κακό. Το να συγκρίνει κανείς την ισραηλινή κατοχή με τα ναζιστικά εγκλήματα είναι σαν να συγκρίνει το Σαραμάγκου με το Στάλιν».

Πριν από δυο βδομάδες έγραφα εδώ για την ανάγκη να βρουν οι κομμουνιστές της Γης την ποιητική τους ξανά. Να μιλήσουν στις καρδιές των λαών σε ώρες καθολικού πολέμου και με αφυπνισμένο το νεοταξίτικο φίδι, έτοιμο να κατασπαράξει όλους εκείνους - κι είμαστε οι περισσότεροι - που δεν εξυπηρετούν τα άνομα συμφέροντά του.

Συμφέροντα πολιτικά, οικονομικά, κατοχικά αργυρώνητα πνευματικά, που μόνο στόχο έχουν να εξασφαλίσουν την ευημερία και κυριαρχία της άρχουσας τάξης. Σήμερα αυτή η διαμάχη δυο καταξιωμένων πνευματικών δημιουργών που εμπλουτίζει το νοητικό οπλοστάσιο των Παλαιστινίων και Ισραηλινών αλλά και διεθνών αναγνωστών τους, καταδείχνει την ανάγκη να αναζητήσουμε να στηρίξουμε και να διδάξουμε την τολμηρή εκείνη Τέχνη που προάγει τους λαϊκούς αγώνες, που λέει με το δικό της μοναδικό τρόπο πως τα ιστορικά εγκλήματα επαναλαμβάνονται, συχνά με μετάθεση των θυμάτων στη θέση των θυτών. Την Τέχνη εκείνη που ατρόμητη και γι' αυτό βαθιά πολιτική δεν απεμπολεί την ταξική της συνείδηση επωφελούμενη των προνομίων που επιφυλάσσει στους υπηρέτες του ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός των ημερών της παγκοσμιοποίησης. Στο επίπεδο της ποίησης δε χωρούν διλήμματα και θέσεις όπως «ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον». Γιατί το κακό δε διαβαθμίζεται κι ας λέει ό,τι θέλει ο Αμος Οζ. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί ναζί και καλές και κακές ναζιστικές κατοχικές μέθοδοι και γονιδιακές απαλλαγές από την πολιτική της φρίκης.

Την ποιητικότερη και συνάμα γυμνή πολιτική αλήθεια την εκστόμισε τοποθετούμενος στη διαμάχη ο Νταρβίς στην εφημερίδα που ίδρυσε εξόριστος για πολλά χρόνια στη Βηρυτό: «Για μας τους Παλαιστίνιους η ελπίδα είναι μια ανίατη ασθένεια... Δε ζητούμε παρά το δικαίωμα να ζήσουμε μια φυσιολογική ζωή σε ένα ανεξάρτητο κράτος».

Υ.Γ. Εξαιρετικώς αφιερωμένο σήμερα το παρόν άρθρο σε ανίατους κομμουνιστές και ανίατους οπαδούς της... καλής παγκοσμιοποίησης του ιμπεριαλιστικού κακού.