Τετάρτη 8 Μάρτη 2023
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 3
ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
8/3/1928
ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ: Τρία καινούργια εγκλήματα...

Πώς ζουν, πώς δουλεύουν και πώς δολοφονούνται οι ανοργάνωτοι εργάτες απ' τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τα όργανά τους

Πριν καν να διαβάσουν οι αναγνώστες μας την αναγγελία του προχθεσινού διπλού δυστυχήματος, τρία καινούργια θύματα στο Μολώχ του Κεφαλαίου! Τρία ακόμη εγκλήματα εις βάρος των ανυπεράσπιστων σκλάβων του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου!

Ονομάζονται Παν. Δημητρουλάκος, εργάτης της ΑΚΤΕ Εταιρείας Ασφαλτοστρώσεων και Τεχνικών Εργων και Νικ. Ρεμπάμπης και Γιάννης Δέρμης, εργάτες της Πάουερ.

Τα δυστυχήματα γίναν χθες το πρωί και ενώ καμμιά αστική φυλλάδα δεν έγραψε μια γραμμή για τα νέα αυτά δυστυχήματα, μονάχα ο «Ριζοσπάστης», η εφημερίδα των φτωχών, καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων μαζών, στέλνει συντάχτη του, να δη από κοντά τα θύματα και να φωνάζη μέσα από τις στήλες του τα καθημερινά εγκλήματα.

Αθλια ζωή

Μαζύ με τους προχτεσινώς τραυματισμένους εργάτες μεταφέρθηκε και βρίσκεται στην κλινική ο εργάτης Παναγ. Δημητρουλάκος.

Δούλευε στο εργοστάσιο της ΑΚΤΕ στου Ρουφ. Το εργοστάσιο αυτό παράγει άσφαλτο, έχοντας διάφορα τμήματα, που σπαν τις πέτρες, φτιάνουν την πίσσα και τέλος την άσφαλτο. Ο εργάτης αυτός δούλευε μαζί με άλλους εκατό εργάτες στις μηχανές που σπάζουν πέτρες και τις μεταβάλλουν σε μικρά κομμάτια και σκόνη.

Δουλιά 11 ώρες στις μηχανές αυτές, με τον διαρκή κίνδυνο να στραβωθούν. Μα και οι άλλοι εργάτες των καζανιών δεν πηγαίνουν πίσω, δουλεύοντας μέσα στα κατράμια που βράζουν στους αποπνικτικούς καπνούς.

Και όλο αυτό το καθημερινό μαρτύριο για 50 δραχμές. Αληθινά μεροκάματα πείνας.

Και δολοφονούνται

Δεν ήταν όμως αρκετό στην Εταιρεία να εξαναγκάζει τους εργάτες σε μια τέτοια ζωή αλλά για να αποταμιεύση περισσότερα κέρδη, δεν λάβαινε κανένα ασφαλιστικό μέτρο, δολοφονώντας έτσι τους εργάτες. Ενώ ο εργάτης δούλευε σε ένα μηχάνημα, το λουρί της μηχανής πετάχτηκε όξω από τις ρόδες του άξονα και τον χτύπησε στα πόδια και στο στήθος, προξενώντας σοβαρά τραύματα. Μεταφέρθηκε σε λίγο σε ένα κοντινό φαρμακείο και κατόπι στην κλινική, όπου βρίσκεται σε κακά χάλια.

Η ευθύνη

Καθώς μας βεβαιώνουν όλοι σχεδόν οι εργάτες του εργοστασίου, ειδικά του τμήματος όπου γίνηκε το δυστύχημα, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά την εταιρεία και τους μηχανικούς, οι οποίοι αφ' ενός δε φρόντισαν να λάβουν κανένα ασφαλιστικό μέτρο και αφ' ετέρου δεν είχον δώση καμμιά απολύτως προσοχή στο λουρί της μηχανής, που ήταν πολύ μεγαλύτερο από ό,τι έπρεπε, καίτοι άλλοτε είχε ξαναβγεί, ευτυχώς χωρίς άλλο δυστύχημα.

Ετσι δεν μπορεί να μιλάμε για τυχαίο δυστύχημα, μα για έγκλημα... Η δολοφονική αυτή τακτική της Εταιρείας δεν εφαρμόζεται για πρώτη φορά, ούτε ο τραυματισμός αυτός του εργάτη είνε το πρώτο αποτέλεσμα της τακτικής αυτής. Προ 20 ημερών ένα καζάνι κατραμιού έπεσε από τη βάση του και σκότωσε ένα παιδί ανήλικο που δούλευε εκεί.

Το έγκλημα αυτό συγκαλύφτηκε, καμμιά αστική εφημερίδα δεν έγραψε τίποτα και αν δεν δίνονταν η σύμπτωση του νέου δυστυχήματος το φριχτό αυτό έγκλημα θάμενε ακόμα στο σκοτάδι.

Οπως και στις άλλες εταιρείες, η ασφάλιση και αποζημίωση των εργατών αποτελεί συστηματική και αισχρή κοροϊδία. Ενώ οι κάσες των εργοστασιαρχών γεμίζουν και οι ασφαλ. εταιρείες πλουτίζουν από τον ιδρώτα των εργατών, όταν κανένας πάθη τίποτα, πέρνη για κοροϊδία μισό μεροκάματο, ενώ έπρεπε να πέρνη ολόκληρο και αποζημίωση ακόμα.

Η θέση ειδικά του εργάτη αυτού καταντά τραγικώτερη από το γεγονός ότι είναι παντρεμένος, η δε γυναίκα του πρόκειται αυτές τις μέρες να γεννήση. Μένει χωρίς καμμιά απολύτως ενίσχυση, υλική ή ηθική βοήθεια ενώ αυτός καρφωμένος στο κρεβάτι συλλογίζεται όλα αυτά και μεγαλώνει το μαρτύριό του...

Οι δολοφόνοι της Πάουερ

Στην πλατεία της Ομονοίας, στα έργα της Πάουερ για την κατασκευή της σήραγγας Αθηνών, ενώ ο εργάτης Νικόλαος Ρεμπάμπης μετέφερε με το καροτσάκι τσιμέντο στη μπετονιέρα, ένας αυστριακός μηχανικός παρατήρησε ότι το καροτσάκι δεν άδειασε καλά, οπότε:

- Ρωμηέ παληόσκυλλο!

Αρχισε να βρίζη και στο τέλος με μια κλωτσιά πετάει τον δυστυχισμένο εργάτη, μαζύ με τα τσιμέντα και τις πέτρες, στη μπετονιέρα απ' όπου παρά λίγο θα έβγαινε λυωμένος.

Αλλά οι συνάδελφοί του έτρεξαν και τον τράβηξαν αναίσθητο, με αδιάκοπες αιμοπτύσεις!

Ο εργάτης αυτός μεταφέρθηκε στο σπήτι του στο συνοικισμό Συγγρού.

Μπροστά στις πρωτάκουστες αυτές αγριανθρωπιές των διευθυνόντων τις εργασίες της Πάουερ, ο συντάχτης μας θέλησε να κάμη φαρδύτερη εξέταση, αλλά στην εταιρεία για να πάρη άδεια τον παρέπεμπαν από τον Αννα στον Καϊάφα και δεν έδιναν την άδεια επί 1½ μέρα, φοβούμενοι την αποκάλυψη των εγκλημάτων τους.

Και τρίτο

Την ίδια μέρα στα ίδια έργα της Πάουερ κοντά στη διασταύρωση Γ' Σεπτεμβρίου - Αβέρωφ άνοιξε το κεφάλι του εργάτη Νικ. Δέρμη. Ενώ δούλευε στο μέρος εκείνο κοντά στα πόδια της κατασκευαζόμενης γέφυρας, παρατήρησε ότι το μέρος δεν ήταν καθόλου στέρεο, γιατί πέφταν όγκοι χωμάτων.

Ο εργοδηγός δεν απέδωσε καμμιά σημασία όταν ειδοποιήθηκε και σε λίγο αιμόφυρτος τραβήχτηκε ο εργάτης αυτός χτυπημένος από μια πέτρα, που έπεσε μαζύ με τα χώματα.

Ο εργάτης αυτός για να εξοικονομήση το φαγητό αναγκάστηκε παρά το τραύμα και τους πόνους να δουλέψη.

Δείγμα κι αυτό της φροντίδας και περίθαλψης που απολαμβάνουν οι εργάτες.

Και τέταρτο παρ' ολίγο

Λίγο έλειψε να γίνη την ίδια μέρα και τέταρτο δυστύχημα. Ενας καινούργιος τεράστιος όγκος χωμάτων γκρεμίστηκε και αν βρισκόταν κοντά εργάτης τη στιγμή εκείνη θα καταπλακώνονταν. (...)

Οι εργάτες

(...) Υστερα από τα δυστυχήματα αυτά και την ξεκάθαρα αντεργατική και δολοφονική τακτική των εργοδοτών τους άρχισαν να καταλαβαίνουν πως ο μόνος σωστός δρόμος για τη διεκδίκηση των ζητημάτων που τους ενδιαφέρουν άμεσα, το οχτάωρο, αύξηση μεροκαμάτων και για την άμυνα της ίδιας της ζωής των, είνε η οργάνωση.

Δε χρειάζεται δα και μεγάλος κόπος για να το καταλάβη κανείς αυτό. Γιατί μονάχα όταν οι εργάτες είνε συσωματωμένοι σε μια γερή οργάνωση, σα την τοπική Βιομ. Ενωση Εργατών Οικοδόμων θα μπορέσουν να επιβάλουν στους εργοδότες να τους εξασφαλίσουν μια ζωή καλύτερη και να λογαριάζουν ακόμη τη ζωή τους αυτή...

***

Από το 1928, όταν δημοσιεύτηκε το παραπάνω αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», πέρασαν δεκάδες χρόνια και άλλαξαν πολλά.

Ενα όμως δεν άλλαξε διόλου:

Η ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη και η πολιτική που την υπηρετεί.

'Η, όπως το έγραφε τότε ο «Ριζοσπάστης»:

«Δεν ήταν όμως αρκετό στην Εταιρεία να εξαναγκάζει τους εργάτες σε μια τέτοια ζωή αλλά για να αποταμιεύση περισσότερα κέρδη, δεν λάβαινε κανένα ασφαλιστικό μέτρο, δολοφονώντας έτσι τους εργάτες».

Αυτό είναι το κοινό νήμα που συνδέει τα τρία εργατικά «ατυχήματα» του 1928 με το εργατικό «ατύχημα» στη ΛΑΡΚΟ το 1977, τη βύθιση του «Εξπρές Σάμινα» το 2000, το εργατικό «ατύχημα» στο Πέραμα το 2008, τον άδικο χαμό του εργάτη της COSCO το 2021, το έγκλημα στα Τέμπη, τους δεκάδες νεκρούς εργάτες στους δήμους και τους ντελιβεράδες.

Στον βωμό των κερδών και της εγκληματικής πολιτικής που υπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου, θυσιάζονται τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη δουλειά, στις μεταφορές, θυσιάζονται τα αναγκαία μέτρα αντισεισμικής και αντιπλημμυρικής προστασίας, αφού αντιμετωπίζονται συστηματικά ως «κόστος».

Η σύγκρουση με τα παραπάνω είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου! Γιατί μόνο ο λαός σώζει τον λαό, στον δρόμο της ανατροπής, ενάντια σε αυτό το σάπιο, καπιταλιστικό σύστημα.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ