Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα, ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Αντονι Μπλίνκεν, υπογράμμισε ότι «η Αλεξανδρούπολη έχει γίνει στρατηγικός κόμβος για να φέρουμε νέα αμυντικά όπλα, φορτηγά, πυροβολικό, στρατιωτικές μονάδες σε όλη την Ευρώπη». Ο κρίσιμος αυτός ρόλος της αποκαλούμενης «Σούδας του Βορρά» βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο μια μέρα μετά, σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Αλεξανδρούπολη.

Ανάμεσα σε όσους πήραν τον λόγο ήταν ο «παλιός γνώριμος», πρώην πρέσβης και νυν υφυπουργός Ενέργειας, Τζ. Πάιατ, αλλά και ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της αμερικανικής Γερουσίας, Μπ. Μενέντεζ. Ο τελευταίος μάλιστα εξέφρασε την ικανοποίησή του για το γεγονός ότι η Αλεξανδρούπολη λειτουργεί ήδη «ως σημαντικός αμυντικός κόμβος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και τώρα μετατρέπεται, επίσης, σε ενεργειακό κόμβο, με μια νέα εγκατάσταση υγροποιημένου φυσικού αερίου».

Ο Πάιατ αναφέρθηκε ιδιαίτερα στις υποδομές που λειτουργούν ή κατασκευάζονται στην περιοχή, από τη σκοπιά της σύγκρουσης ΝΑΤΟ - Ρωσίας, όπου η Ενέργεια παίζει καθοριστικό ρόλο. Ο αγωγός ΤΑΡ, είπε, μαζί με άλλες υποδομές και συνδετήριους, συνέβαλε ώστε την κρίσιμη στιγμή «να μην επιτρέψουν στο Κρεμλίνο» να χρησιμοποιήσει την «Ενέργεια ως όπλο για να διασπάσει τη διατλαντική κοινότητα και να μειώσει την αλληλεγγύη προς τους Ουκρανούς».

Στους ενεργειακούς σχεδιασμούς που ανταγωνίζονται τα ρωσικά μονοπώλια και έχουν για επίκεντρο την Αλεξανδρούπολη, εντάσσονται μεταξύ άλλων η πλωτή μονάδα αποθήκευσης και επαναεριοποίησης (FSRU) που κατασκευάζεται στην πόλη, για την αύξηση των εισαγωγών LNG από τις ΗΠΑ κατά 50% μέχρι το 2025 (έχουν ήδη στείλει διπλάσιο όγκο LNG στην Ευρώπη σε σχέση με το προηγούμενο έτος). «Μαζί με το Κατάρ, οι ΗΠΑ θα παραμείνουν ένας από τους δύο μεγαλύτερους εξαγωγείς LNG τα επόμενα χρόνια και φυσικά αυτό συνδέεται και με το FSRU της Αλεξανδρούπολης, που είναι μια ακόμα σημαντική παράμετρος της ανθεκτικότητας που η Ελλάδα οικοδομεί για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη», είπε ο Πάιατ, δείχνοντας τη σημασία που αποδίδουν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακή πύλη προς την Ευρώπη.

Οσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν, όμως, οι κίνδυνοι παραμονεύουν στην επόμενη γωνία για τον λαό, που μετατρέπεται σε στόχο. Γι' αυτό πλασάρουν τους σχεδιασμούς τους με «δολώματα», για να εφησυχάσουν, να αποσπάσουν συναίνεση ή ανοχή. Για παράδειγμα, εκπρόσωποι κατασκευαστικών ομίλων έταξαν 4.000 θέσεις εργασίας στην κατασκευή των έργων υποδομής. Ομως πρόκειται για ξαναζεσταμένη σούπα, αφού οι εργαζόμενοι μετά την ολοκλήρωση του αγωγού ΤΑΡ πετάχτηκαν πίσω στην ανεργία.

Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες υποδομές: «Με την κατασκευή του σιδηροδρόμου μειώνονται οι ώρες μεταφοράς των cargo σε σχέση με τις μεταφορές διά θαλάσσης. Υπάρχει κέρδος για τον επιχειρηματία, που φυσικά αποτυπώνεται στην τοπική κοινωνία», ακούστηκε στο συνέδριο, επιβεβαιώνοντας ότι προτεραιότητα και αφετηρία του σχεδιασμού είναι τα κέρδη του κεφαλαίου και τα συμφέροντα των διεθνών συμμαχιών του. Ετσι, η αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου δεν γίνεται με κριτήριο την ασφαλή, φτηνή μετακίνηση του λαού, αλλά την αύξηση της μεταφορικής ικανότητας για τους ομίλους, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που μέσα σε δύο χρόνια έχουν εκτελέσει μέσω Αλεξανδρούπολης 54 σιδηροδρομικές αποστολές με πολεμικό και άλλο υλικό.

Από το συνέδριο δεν θα μπορούσε βέβαια να λείψει και η αναγνώριση της συνεισφοράς του ΣΥΡΙΖΑ στη μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο. «Μπορεί η Αριστερά στην Ελλάδα να έχει τα θέματά της, αλλά σίγουρα καταλαβαίνει ότι η κοινή στρατιωτική παρουσία ελληνικών και αμερικανικών δυνάμεων στην Αλεξανδρούπολη αναβαθμίζει στρατηγικά τη χώρα μας στον υπερθετικό βαθμό (...) Θυμίζω ξανά ότι ήταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που προχώρησε στη συνεργασία με τους Αμερικανούς, την οποία συνεχίζει και η σημερινή κυβέρνηση», ακούστηκε κατά την έναρξη του συνεδρίου.

Για το τέλος αφήσαμε το «καλύτερο»: «Η Αλεξανδρούπολη είναι πλέον μία πόλη υπό την προστασία της Αμερικής», ειπώθηκε από το βήμα. Με τέτοια ξεδιάντροπα και κατάπτυστα «επιχειρήματα» προσπαθούν να πείσουν τον λαό ότι θα πρέπει να αισθάνεται ασφαλής στην πόλη του, που χώνεται όλο και πιο βαθιά στον βούρκο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σχεδίων. Με τέτοιους ...«συμμάχους - προστάτες», τύφλα να 'χουν οι «εχθροί»!