Συνεχίζουμε με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, για να κάνουν οι εργάτες και οι εργάτριες, οι άνθρωποι του μόχθου, μια επιλογή που είναι στη σκέψη τους, αλλά συχνά αναβάλουν για αργότερα.

Να πάρουν τη θέση τους δίπλα στο ΚΚΕ, σε όλες τις μάχες, να φτάσουν στην κάλπη με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στο χέρι.

Με μεγαλύτερο πείσμα και δύναμη και κόντρα σε θεούς και δαίμονες, όπως έχουμε μάθει, δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να βγει πιο δυνατό το ΚΚΕ στις εκλογές! Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις, για να είναι δηλαδή ο λαός πιο δυνατός την επόμενη μέρα! Να είναι όσο γίνεται πιο αδύναμη και η επόμενη, από χέρι, αντιλαϊκή κυβέρνηση, όποιο χρώμα κι αν έχει!

Μπορούμε να τα καταφέρουμε! Μπορούμε να ακυρώσουμε τους εκβιασμούς που εξαπολύουν τα κόμματα του κατεστημένου, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Να αχρηστεύσουμε τις παγίδες που στήνουν, πότε με τα ψεύτικα διλήμματά τους, πότε με την κάλπικη αντιπαράθεσή τους, για να κρύψουν ότι και οι δύο έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Οπως έγινε, και όπως επίσης αποδείχτηκε τις 3 προηγούμενες μέρες στη Βουλή με την πρόταση δυσπιστίας.

Ετσι γινόταν πάντα, έτσι γίνεται και τώρα, για να εγκλωβιστεί ο λαός. Αυτοί τη δουλειά τους και μεις τη δική μας.

Θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να δει ο λαός ότι πραγματικό κέρδος για τον ίδιο, για το κίνημά του, και το οποίο θα το βρει μπροστά του την επόμενη μέρα, είναι η ισχυροποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι βρεθήκαμε πλάι στους αγώνες τα προηγούμενα χρόνια, για να εμποδίσουμε μέτρα, για να μη φορτωθούμε νέες απώλειες, για να κερδίσουμε ορισμένες ανάσες ανακούφισης.

Για να μείνουν στα χαρτιά οι αντιλαϊκοί, αντιδραστικοί νόμοι που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ, πολλές φορές με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι μας εμπιστεύτηκαν στα σωματεία, στους συλλόγους, στις επιτροπές αγώνα. Σε όσους και όσες στην πραγματικότητα άρχισαν να εμπιστεύονται τη δύναμη της συλλογικής οργάνωσης, του ανυποχώρητου αγώνα.

Αρχισαν να βλέπουν ότι μπροστά μας δεν έχουμε απλά μία αδίστακτη κυβέρνηση του κεφαλαίου, αλλά συνολικά το ίδιο σύστημα και την εξουσία του, κι αυτό πρέπει να βάλουμε σημάδι για να βαδίσουμε στον δικό μας ανεξάρτητο και αυτοτελή δρόμο, για τις δικές μας ανάγκες.

Αυτό το βήμα που πολλοί και πολλές έκαναν, σήμερα δεν μπορεί να μείνει στη μέση, να ανακοπεί, να ακυρωθεί, να μπλοκαριστεί από ένα λάθος. Πρέπει να προχωρήσει σταθερά μπροστά!

Κι έτσι, η στήριξη που δώσατε στους κομμουνιστές στα εργατικά σωματεία, στους φοιτητικούς συλλόγους, στους μαζικούς φορείς της συνοικίας, η συμμετοχή σας στην απεργία, στη διαμαρτυρία, στην κινητοποίηση, ΤΩΡΑ στις εκλογές να γίνει ψήφος στο ΚΚΕ.

Γιατί έχουμε πάλι αγώνες αύριο, όπως έλεγε κι ένα παλιό, αλλά επίκαιρο σύνθημα.

Κι αυτούς τους αγώνες που μπορεί να φουντώσουν και να γίνουν κοινωνική έκρηξη φοβούνται τα αστικά επιτελεία, γι' αυτό εμφανίζουν πάλι τον μπαμπούλα της κυβερνητικής σταθερότητας.

Παίρνουν τα μέτρα τους, γιατί βλέπουν πως αν στο παρελθόν δυσκολεύτηκαν μια φορά να κουμαντάρουν τα αδιέξοδα του συστήματός τους, με τις οικονομικές κρίσεις που εναλλάσσονται με περιόδους μικρής ανάκαμψης, με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κλιμακώνεται και τις αντιθέσεις τους που οξύνονται, τώρα θα δυσκολευτούν δέκα φορές περισσότερο.

Βασικό μέλημά τους είναι να μην απειληθεί η σταθερότητα του συστήματος - όπως την λένε - που όλοι τους υπηρετούν.

Ομως αυτό που καμιά φορά μοιάζει αδύνατο, μπορεί να γίνει δυνατό! Μπορεί να δημιουργηθούν ρωγμές και κλονισμοί στην εξουσία του κεφαλαίου... Θα φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.

Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι πήραν κουράγιο και δύναμη από την αταλάντευτη στάση του ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια. Οσοι ψήλωσαν γιατί τους έδωσε μπόι η συμμετοχή στον αγώνα. Οσοι αναθάρρησαν γιατί κρατά ξανά ζωντανή την ελπίδα το Κόμμα.

Θυμάστε; Μέσα στην πανδημία και το αυστηρό lockdown, η εικόνα της μεγάλης συγκέντρωσης της Πρωτομαγιάς κόντρα στις απαγορεύσεις, που έκανε τον γύρο του κόσμου για να στείλει μήνυμα παντού ότι η εργατική τάξη δεν έχει πει την τελευταία της κουβέντα. `Η όταν η κόκκινη ανθρώπινη αλυσίδα στον γιορτασμό του Πολυτεχνείου που είχε απαγορεύσει η κυβέρνηση, δεν έσπασε, έμεινε όρθια μπροστά στην καταστολή και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης της ΝΔ.

Οταν τα έδρανα του ΚΚΕ μέσα στη Βουλή έμειναν άδεια στην ομιλία της μαριονέτας του ΝΑΤΟ Ζελένσκι και των ναζί του Αζόφ.

Οταν τα στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη Θεσσαλονίκη αποδείχτηκαν παλικάρια απέναντι στην άγρια καταστολή και τις διώξεις, γιατί η απεργιακή συγκέντρωση μπήκε μέσα στο λιμάνι, όπου είχε καταπλεύσει ΝΑΤΟικό πλοίο για να ξεφορτώσει στρατιωτικό εξοπλισμό με προορισμό την Ανατολική Ευρώπη.

Ολοι παίρνουν κουράγιο και δύναμη όταν τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αλλά και άλλοι αγωνιστές αφήνουν έξω από τα εργοστάσια, τα γραφεία, τους κλάδους τους αντιλαϊκούς νόμους, πετάνε στα σκουπίδια τον αντεργατικό νόμο του Χατζηδάκη.

Οταν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες πετάνε έξω από τις σχολές την πανεπιστημιακή αστυνομία, όπως εδώ στο ΑΠΘ. Οταν πετάνε έξω από τα σχολεία και τις γειτονιές τους φασίστες, ναζί εγκληματίες και δω στη Θεσσαλονίκη.

Απευθυνόμαστε σε όλους όσοι αρχίζουν να σκέφτονται πως τελικά υπάρχει εναλλακτική για τον λαό. Κι ότι αυτή την κρατάει με πείσμα ζωντανή αυτό το Κόμμα, γιατί έχει ολοκληρωμένο επιστημονικό σχέδιο για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας. Αυτό το σχέδιο το έχει επεξεργαστεί το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Απευθυνόμαστε στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που δεν εμπιστεύονται τα αστικά κόμματα. Που όταν τους ρωτάνε ποιος είναι πιο κατάλληλος για την επόμενη κυβέρνηση, η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, απαντούν «κανένας»!

Γεγονός που, και από μόνο του, αναδεικνύει ότι σε μεγαλύτερα τμήματα του λαού γίνεται όλο και πιο φανερό ότι μέσα στα όρια της αστικής πολιτικής, στα όρια του συστήματος, δεν μπορεί να υπάρξει λύση στα οξυμένα προβλήματά τους.

Απαντούν «κανένας» γιατί η εργασιακή ζούγκλα για χάρη της καπιταλιστικής ανάπτυξης έχει τη σφραγίδα και της ΝΔ σήμερα και του ΣΥΡΙΖΑ πριν, όπως και του ΠΑΣΟΚ πιο πριν. Γιατί οι μισθοί και οι συντάξεις παραμένουν στον πάτο, παρά τα ψίχουλα που υπόσχεται ο Μητσοτάκης για να κατευνάσει τις αντιδράσεις για την ακρίβεια.

Η Κοινωνική Ασφάλιση και η Πρόνοια έχει θαφτεί με νόμους πάνω στους νόμους, που έχουν την υπογραφή όλων των υπουργών Εργασίας, και της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και πριν του ΠΑΣΟΚ.

Γιατί η Παιδεία και η Υγεία με τις πολυδιαφημισμένες μεταρρυθμίσεις της Κεραμέως και του Πλεύρη, όπως πριν των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει υποβαθμισμένη, ακριβοπληρωμένη, βαθιά ταξική, ελέω επιχειρηματικής δράσης, που πουλάει και αγοράζει ακόμα κι αυτά τα πολύτιμα αγαθά.

Γιατί η προστασία του κράτους, είτε η ΝΔ το ονομάζει «επιτελικό», είτε ο ΣΥΡΙΖΑ «κράτος δικαίου», απέναντι στην ανθρώπινη ζωή που συνεχώς κινδυνεύει, είναι ανύπαρκτη.

Γιατί η πρόληψη και βοήθεια με ευθύνη του κράτους απέναντι στα απροστάτευτα παιδιά και τις κακοποιημένες γυναίκες έχει απαλειφθεί ακόμα και από το λεξιλόγιό τους.

Γιατί ο αυταρχισμός και η καταστολή έχουν περάσει σε άλλα επίπεδα, έχουν εκσυγχρονιστεί με κανονισμούς και Οδηγίες της ΕΕ, που όλοι τους διαδοχικά ενσωμάτωσαν στην ελληνική νομοθεσία.

Ενα μεγάλο, λοιπόν, ποσοστό εργαζομένων στο ερώτημα, ποιος είναι πιο κατάλληλος ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας, απαντούν «κανένας»!

Γιατί γνωρίζουν πως και οι δύο μοιράζονται τις ίδιες δεσμεύσεις και από τους ίδιους και πως με κάποιες πιθανές παραλλαγές θα τις υλοποιήσουν την επόμενη μέρα. Είναι οι δεσμεύσεις απέναντι στο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, αυτό το νέο υπερμνημόνιο σε βάρος του λαού. Είναι οι δεσμεύσεις στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, που θέλουν ακόμα πιο φτηνούς εργάτες, ακόμα περισσότερα προνόμια και ελαφρύνσεις για να θωρακίζονται τα κέρδη τους.

Είναι οι δεσμεύσεις απέναντι στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, δεσμεύσεις που υπαγορεύουν την ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία στην Ουκρανία, τη μετατροπή όλης της χώρας σε ορμητήριο πολέμου με την υπογραφή και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

Κι αυτές οι δεσμεύσεις υπαγορεύουν να βρίσκονται στο τραπέζι του διαλόγου, υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, οι απαράδεκτες αξιώσεις της τουρκικής αστικής τάξης, με τον δρόμο για επικίνδυνους συμβιβασμούς σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας να μένει ανοικτός.

Οι εργαζόμενοι απαντούν «κανένας» από τους δύο και καλά κάνουν! Γιατί και ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας, μπροστά στις εκλογές εκβιάζουν τον λαό.

Η ΝΔ προβάλλοντας το δίλημμα «σταθερότητα ή αστάθεια» επιδιώκει να κρύψει πως αυτή η σταθερότητα και η ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης είναι που έχει μεγαλώσει την αστάθεια και την αβεβαιότητα στη ζωή του λαού μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκβιάζει με το δίλημμα «ή εμείς ή η ΝΔ», μόνο που ο ίδιος πολλές φορές επέλεξε «ΝΔ», όταν ψήφισε την προμήθεια των «Rafale» και άλλους εξοπλισμούς με κριτήριο τις ΝΑΤΟικές ανάγκες...

Οταν ψήφισε και στήριξε την ιδιωτικοποίηση και ΝΑΤΟποίηση των Ναυπηγείων της Ελευσίνας. Οταν ψήφισε την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Οταν ψήφισε την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού για να εισπράξει τα συγχαρητήρια του Λάτση. Οταν ψήφισε πάνω από το 50% των άρθρων του νόμου Χατζηδάκη για τα Εργασιακά, αυτού του άθλιου νόμου που τα στελέχη του τον εφαρμόζουν σε μια σειρά εργατικά σωματεία και Ομοσπονδίες. Οταν ψήφισε να γίνουν μόνιμα τα χαράτσια στην Ενέργεια, εκτοξεύοντας το κόστος για τα λαϊκά νοικοκυριά.

Και μετά απ' όλα αυτά, έχει το θράσος να μιλάει για «προοδευτική διακυβέρνηση», λες και ο λαός μας έχει μνήμη χρυσόψαρου και έχει ξεχάσει ότι αυτές οι κυβερνήσεις, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, εφάρμοσαν στο όνομα της προόδου τις πιο δεξιές πολιτικές... Εσπειραν την απογοήτευση στους πραγματικά προοδευτικούς ανθρώπους, ενίσχυσαν τη συντηρητικοποίηση, έδωσαν χώρο δράσης σε αντιδραστικές δυνάμεις.

Καλά θα κάνουν, λοιπόν, τα σαΐνια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ορισμένα της ΝΔ, να αφήσουν έξω και μακριά από τις βρωμοδουλειές τους το ΚΚΕ.

Γιατί το ΚΚΕ βρίσκεται και κει θα μείνει σταθερά: Απέναντι από τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, στο πλευρό της εργατικής τάξης, του λαού. Να πρωταγωνιστεί στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, για να ασκείται πραγματική και αποτελεσματική πίεση στην κυβέρνηση, να μπαίνουν εμπόδια, να καθυστερούν αντιλαϊκά μέτρα, να υπάρχουν ακόμα και κατακτήσεις.

Γιατί τελικά το κρίσιμο σήμερα είναι αυτό που λένε όλο και περισσότεροι, ότι «κανένας από τους δύο» δεν μπορεί να δώσει λύση στα αδιέξοδα του λαού. Να μετατραπεί στην πράξη σε «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό» στον δρόμο της ανατροπής και της σύγκρουσης. Σε αυτήν την υπόθεση πρωτοστατεί το ΚΚΕ και γι' αυτήν την προοπτική διαθέτει όλες του τις δυνάμεις, στους δρόμους του αγώνα αλλά και μέσα στη Βουλή, παντού.

Καθώς πηγαίνουμε προς τις εκλογές, όλα τα κόμματα του συστήματος ρίχνουν τα «δίχτυα» τους με ιδιαίτερη στόχευση προς τη νεολαία, θέλοντας να εξασφαλίσουν τη στήριξή της.

Αλλωστε, όλοι καταλαβαίνουν πόσο σημαντικός είναι ο αριθμός των 400.000 νέων από 17 έως 20 ετών που θα ψηφίσουν φέτος για πρώτη φορά.

Προσθέστε εδώ και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους που απείχαν ή έκαναν τη μία ή την άλλη επιλογή στις εκλογές του 2019, αλλά αυτή κάθε άλλο παρά παγιωμένη και σίγουρη είναι. Από τότε απέκτησαν πλούσια πείρα, έζησαν πράγματα που κανείς δεν φανταζόταν την τετραετία που πέρασε.

Προκύπτει, λοιπόν, μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που μπορεί να κάνει τη διαφορά, μέχρι και να φέρει τα πάνω κάτω.

Ετσι, η ΝΔ και ο Μητσοτάκης ζητούν από τους νέους μία ακόμα τετραετία, στην οποία - λένε - «χωρίς τις έκτακτες καταστάσεις που ζήσαμε και με περισσότερη ομαλότητα» θα γίνουν πράξη οι υποσχέσεις για «πολλές και καλές δουλειές», θα μοιραστούν σε όλους τα οφέλη της ανάπτυξης! Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι, ως συνήθως, δηλαδή.

Την ανάπτυξή τους τη βιώνουμε αυτήν τη στιγμή, όπως βιώνουμε και τι σημαίνει για τη νέα γενιά και τις οικογένειες των νέων ανθρώπων:

Ακρίβεια, αβεβαιότητα, εργασιακή ζούγκλα και μισθοί που τελειώνουν στα μισά του μήνα, εμπόδια στο δικαίωμα στη μόρφωση, αίσθημα αδικίας, καταστολή.

Κι επειδή είναι πολλοί πλέον οι νέοι και οι νέες που τα ακούν αυτά και εξοργίζονται, κάπου εδώ έρχεται ο έτερος δήθεν εγγυητής της σταθερότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη δήθεν εύκολη λύση, αυτή που έχει πάντα κάθε αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία ...που σέβεται τον εαυτό της.

Για να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, λέει ο κύριος Τσίπρας στο γνωστό σποτάκι που απευθύνεται στη νεολαία, δεν χρειάζονται και πολλά, είναι πάρα πολύ απλό, απλά την Κυριακή των εκλογών να πας να ψηφίσεις...

Βέβαια, όταν προσπαθείς επιτηδευμένα να «κάτσεις με τη νεολαία», αλλά στην πραγματικότητα έχεις πάρει διαζύγιο από τις αγωνίες και τις ανάγκες της, η φάση αναγκαστικά γίνεται αμήχανη και άβολη, για να μην πούμε γελοία.

Το βασικό πρόβλημα, όμως, εδώ είναι άλλο.

Αυτό που καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη νέα γενιά να κάνει, να κάθεται δηλαδή στο περιθώριο, παρατηρητής των εξελίξεων και απλά να πηγαίνει μια φορά στα 4 χρόνια και να επιλέγει τον δήθεν λιγότερο κακό διαχειριστή της σαπίλας, όχι απλά δεν είναι πρόοδος, αλλά είναι ο ορισμός της μούχλας και της οπισθοδρόμησης. Και αυτά δεν ταιριάζουν στη νεολαία.

Εμείς, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, με το χέρι στην καρδιά και με το θάρρος που έχουμε αποκτήσει από την καθημερινή κοινή δράση με εκατοντάδες χιλιάδες νέους και νέες στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, τους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, τους χώρους άθλησης και πολιτισμού, τους κοιτάζουμε στα μάτια και τους λέμε αυτό που πρώτος είχε γράψει ο Μπρεχτ: «Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν' αλλάξεις: Οργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάκτηση»... Και καταλήγει: «Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν' αλλάξουμε».

Και αν κάτι πρέπει να μας έχει μάθει έως τώρα η πραγματικότητα, είναι πως ό,τι πετύχαμε μέχρι σήμερα, όποτε μπορέσαμε να πάρουμε «ανάσα» και να χαμογελάσουμε, όποτε καταφέραμε να στριμώξουμε την κυβέρνηση της ΝΔ, και κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση, το κάναμε με τους αγώνες και την ενεργητική μας δράση και όχι από τον καναπέ και το περιθώριο.

Εμείς μπορούμε να δηλώνουμε περήφανοι που σε όλες αυτές τις στιγμές, σε όλους αυτούς τους αγώνες το ΚΚΕ αποτέλεσε τον νου, την καρδιά και τον οργανωτή.

Η αλήθεια είναι ότι η ψήφος στις εκλογές δεν φτάνει για να αλλάξουμε τον κόσμο.

Η ψήφος που μπορεί να δώσει, όμως, στο ΚΚΕ ένα μεγάλο μέρος αυτής της κρίσιμης μάζας των λαϊκών ανθρώπων, μπορεί να κάνει τον λαό και τη νεολαία μας να χαμογελάσει, να νιώσουν και να είναι όντως πιο δυνατοί. Αυτοί όλοι είναι που μπορούν να κάνουν και την όποια αυριανή αντιλαϊκή κυβέρνηση να τρέμει.

Και σε αυτές τις εκλογές, το σύνθημα είναι ένα: Μόνοι τους και όλοι μας, με πολύ πιο δυνατό ΚΚΕ!

Για το Κόμμα μας η αληθινή Τέχνη είναι συστατικό στοιχείο της πολιτικής και ιδεολογικής του δράσης, απαραίτητο μάλιστα στις σύγχρονες συνθήκες, όπου τα πολιτιστικά απόβλητα πνίγουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Ετσι και σήμερα, εδώ στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιούμε αυτό το αφιέρωμα στον μεγάλο λαϊκό δημιουργό της χώρας μας, τον Απόστολο Καλδάρα.

Και θέλουμε να ευχαριστήσουμε απ' την καρδιά μας τους τραγουδιστές, τους μουσικούς, τους τεχνικούς, όλους τους συντελεστές που θα ζωντανέψουν το έργο του. Ενα έργο πραγματικά θαυμαστό κι αξέχαστο!

«Η Ιστορία μαθαίνεται και μέσα από τα τραγούδια» είπε πολύ εύστοχα στην πρόσφατη συνέντευξή του στον «Ριζοσπάστη» ο Γιώργος Νταλάρας. Και έτσι είναι. Μέσα στα τραγούδια κυλάει το κόκκινο ποτάμι της Ιστορίας αυτού του τόπου.

Γίνονται λίπασμα οι πράξεις, οι στοχασμοί και τα αισθήματα των πρωταγωνιστών της, για να μπορέσουν να φυτρώσουν τα αυριανά λουλούδια της ζωής.

«Τι να θυμηθεί» κανείς και «τι να ξεχάσει», όπως λέει και το τραγούδι, από τα 600 και πλέον τραγούδια που έγραψε ο Απόστολος Καλδάρας! Τραγούδια σε στίχους μεγάλων στιχουργών όπως του Κώστα Βίρβου, της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Πυθαγόρα αλλά και του ίδιου. Τραγούδια που μέχρι και σήμερα ο λαός θεωρεί δικά του, κτήμα του. Τα αναγνωρίζει από τις πρώτες συγχορδίες, ξέρει τους στίχους λέξη προς λέξη, σαν να τους έγραψε αυτός πριν τον στιχουργό. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά;

Μέσα στο ευρύ και πολύπλευρο μουσικό έργο του Απόστολου Καλδάρα, βρήκαν απάγκιο και φώλιασαν «τα βάσανα και οι καημοί» και «του φτωχού ο πόνος», αλλά και οι έρωτές του, οι χαρές και οι αγωνίες του.

Θα περίμενε κανείς ότι αυτά τα τραγούδια που συνομιλούν με τόσο ευθύ και γνήσια λαϊκό τρόπο με τον «απλό άνθρωπο» είναι εξίσου «απλά». Κι όμως, στην περίπτωση του Καλδάρα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, καθώς πρόκειται για ιδιαίτερα δύσκολα και απαιτητικά κομμάτια από άποψη σύνθεσης και ενορχήστρωσης.

Ο Απόστολος Καλδάρας ήταν αναμφίβολα ένας μεγάλος δημιουργός που συνέβαλε καθοριστικά στη δημιουργία και την εξέλιξη της λαϊκής μουσικής, ξεκινώντας από τη ρεμπέτικη και προχωρώντας σε πιο σύνθετες μορφές, με εισαγωγή νέων, καινοτόμων στοιχείων στη μελωδία, αλλά και στη σύνθεση της ορχήστρας.

Με λίγα λόγια, είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο Απόστολος Καλδάρας - παρά τις αντιφάσεις στη μουσική του διαδρομή - «χάραξε πορεία» στο ελληνικό τραγούδι.

Η αρχή έγινε με ένα τραγούδι ορόσημο για το πέρασμα από τη ρεμπέτικη στη λαϊκή μουσική. Ορόσημο συνολικά για την ελληνική δισκογραφία και ειδικότερα για το πολιτικό τραγούδι: Το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι».

Αρχές του 1945 και ο τότε νεαρός Τρικαλινός, ανήσυχος φοιτητής της Γεωπονικής Σχολής, Απόστολος Καλδάρας, βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, όπου, όπως έλεγε ο ίδιος, «μετά τον Δεκέμβρη άρχισαν οι πρώτες συλλήψεις των αριστερών, των κομμουνιστών, που τους πιάναν και τους κλείναν στο Γεντί Κουλέ».

Κι έτσι ένα σούρουπο που βρισκόταν κοντά στο Επταπύργιο, επηρεασμένος βαθιά από την εικόνα των φυλακισμένων αγωνιστών, έγραψε αυτό το επικό τραγούδι - σύμβολο. Οχι μόνο για αυτόν τον τόπο μαρτυρίου εδώ στη Θεσσαλονίκη, αλλά και για κάθε φυλακή της χώρας που γέμισε με εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές, με αγωνιστές και αγωνίστριες, που με το «φως» των ιδανικών τους ήθελαν να γκρεμίσουν το βαθύ σκοτάδι της τυραννίας.

«Νύχτωσε και στο Γεντί το σκοτάδι είναι βαθύ,

Κι όμως ένα παλληκάρι δεν μπορεί να κοιμηθεί».

Φυσικά, οι παραπάνω στίχοι δεν μπορούσαν να περάσουν τον ασφυκτικό κλοιό της λογοκρισίας και ο Καλδάρας τους άλλαξε, στην ηχογραφημένη εκτέλεση του 1947.

Αλλωστε, ο τρόπος να ξεγλιστρά από την κρησάρα της λογοκρισίας, ήταν ένα ακόμα στοιχείο στο οποίο ήταν «μαέστρος».

Η στάση των κομμουνιστών μπροστά στους διωγμούς και τον θάνατο δεν σταμάτησε, όπως φαίνεται να τον συγκινεί, να τον εμπνέει. Ποιος δεν νιώθει, για παράδειγμα, τον σπαραχτικό θρήνο αλλά και την οργή απέναντι στον φασισμό, όταν ακούει το «Ο θάνατος του ποιητή», αφιερωμένο στον κομμουνιστή ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα;

Η δημιουργική πορεία του Καλδάρα συνέχισε να συναντά τις πιο σημαντικές στιγμές της Ιστορίας αυτού του τόπου. Αλλωστε, δεν μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Το 1922, η χρονιά που γεννήθηκε, είναι και η χρονιά της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Τα δύο εμβληματικά έργα του, η «Μικρά Ασία» σε στίχους του Πυθαγόρα και ο «Βυζαντινός Εσπερινός» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, με τραγούδια που θα απολαύσουμε όλοι μαζί σε λίγο, είναι μουσικά έργα - «σταθμοί» στην ελληνική μουσική.

Με περίσσια καλλιτεχνική ωριμότητα, ο Απόστολος Καλδάρας έσμιξε τη δημοτική και τη μικρασιάτικη μουσική κληρονομιά, όπως σμίγουν μέσα σε αυτά τα τραγούδια οι δυο λαοί, τα μεγάλα θύματα εκείνης της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας, όπως και κάθε ιμπεριαλιστικού πολέμου. Συνεπώς δεν μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε απλώς «επετειακά».

Ο Γιώργος Νταλάρας, που μαζί με την Χαρούλα Αλεξίου πρωτοτραγούδησε αυτά τα σπουδαία τραγούδια, είπε το εξής χαρακτηριστικό: «...Οι πόλεμοι μόνο συμφορά φέρνουν κι απελπισία. Το τραγούδι με τον στίχο "Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός, κι εγώ λαός κι εσύ λαός" είναι πολιτικό, αντιπολεμικό τραγούδι και τονίζει πως οι λαοί υποφέρουν από τον πόλεμο είτε είναι από τη μεριά των νικητών είτε από την πλευρά των ηττημένων».

«Κάντε κάτι για ν' αλλάξει η ζωή» είναι οι τελευταίοι στίχοι που ακούγονται στον «Βυζαντινό Εσπερινό».

Δεν είναι όμως οι τελευταίοι στο πλούσιο και σε μεγάλο βαθμό κοινωνικό - ταξικό έργο του Καλδάρα, που ενθαρρύνουν τον λαό να πάρει την υπόθεση στα χέρια του και να αλλάξει τούτη τη ζωή που μόνο «φαρμάκια στάζει».

Τον λαό που είναι «τ' αλάτι της γης», «του κόσμου το φως», όπως λέει και το τραγούδι του «Ο αφέντης λαός». Κι αυτό θα γίνει όταν ο λαός μετατρέψει το «μινόρε του καημού» του στο ματζόρε της πραγματικής ευτυχίας και κάνει πράξη το γνωστό τραγούδι:

«Να σου δώσω μια να σπάσεις

Αχ βρε κόσμε γυάλινε

Και να φτιάξω μια καινούργια

Κοινωνία άλληνε».