«Αύξηση εσόδων» για την εργοδοσία, «ενίσχυση παραγωγικότητας», «λιγότερες αναρρωτικές άδειες για το προσωπικό»: Αυτά είναι τα «κέρδη» της λεγόμενης 4ήμερης εργασίας που καταγράφονται σε έκθεση της ΜΚΟ «4 day week global», η οποία έχει αναλάβει να προωθήσει το σχετικό «πείραμα» σε μια σειρά από χώρες.

Ετσι, σύμφωνα με τη ΜΚΟ, οι πρώτες εταιρείες που συμμετείχαν στη σχετική μελέτη σχεδιάζουν να διατηρήσουν το συγκεκριμένο σχήμα και μετά την παρέλευση της δοκιμαστικής περιόδου.

Από τα ίδια τα συμπεράσματα της έκθεσης προκύπτει ότι η περιβόητη «4ήμερη βδομάδα εργασίας» είναι η ...χαρά του εργοδότη, με τους εργαζόμενους να βυθίζονται ακόμα περισσότερο στη βαρβαρότητα της «ευελιξίας». Είναι χαρακτηριστικό ότι η ίδια η έκθεση κάνει λόγο για 42 ώρες δουλειάς συνολικά, δηλαδή για πάνω από 10 ώρες τη μέρα, οι οποίες βέβαια δεν λογίζονται ως υπερωρίες, ώστε να αμειφθούν με τις ανάλογες προσαυξήσεις, αλλά αντισταθμίζονται με ρεπό, νομιμοποιώντας το ξεχείλωμα του εργάσιμου χρόνου και το οριστικό διαζύγιο με ό,τι θύμιζε 8ωρη εργασία.

Τα παραπάνω, που στην Ελλάδα κάνει σημαία του ο ΣΥΡΙΖΑ, διαφημίζοντας άλλοτε το ισπανικό και άλλοτε το πορτογαλικό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο ως πιο «φιλεργατικά», καταγγέλλοντας μάλιστα τη ΝΔ ότι αποκλίνει από την «ευρωπαϊκή κανονικότητα» που ενθαρρύνει τέτοιους ...«πειραματισμούς», δεν είναι τίποτα διαφορετικό από την εφαρμογή της «διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου» που εδώ και χρόνια προωθεί η ΕΕ, για την ένταση της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας.

Δεν είναι όμως τίποτα διαφορετικό κι από όσα προβλέπονται στον νόμο - έκτρωμα (νόμος Χατζηδάκη) για τα Εργασιακά που ψήφισε πέρσι μέσα στο κατακαλόκαιρο η κυβέρνηση της ΝΔ. Εναν νόμο, τον οποίο αφού ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε τα μισά του άρθρα, σήμερα «δεσμεύεται» ότι θα τον καταργήσει αν εκλεγεί κυβέρνηση. Το τι «σόι» κατάργηση σκοπεύει να κάνει γίνεται φανερό από την ανυπομονησία του να εφαρμόσει τις προβλέψεις για το περαιτέρω ξήλωμα του 8ωρου με όχημα την «4ήμερη εργασία» και την «πληρωμή» σε ρεπό για τη 10ωρη δουλειά. Ολα εκείνα δηλαδή που είχαν σηκώσει την εργατική τάξη στο πόδι με δύο απεργιακές κινητοποιήσεις και με τα πιο μαζικά συλλαλητήρια των τελευταίων χρόνων.

Από τα στοιχεία λοιπόν της εφαρμογής του παραπάνω μέτρου σε μια σειρά επιχειρήσεων στο εξωτερικό γίνεται σαφές ότι ούτε το «αφεντικό τρελάθηκε» ούτε το πήρε ο πόνος να δουλεύουν οι εργαζόμενοι τάχα «λιγότερο» με τις ίδιες αμοιβές. Το κριτήριο είναι ένα και μοναδικό: Πώς σε κάθε ώρα που δουλεύει ο εργαζόμενος θα αποδίδει τα μέγιστα για τον εργοδότη και πώς θα «κοστίζει» λιγότερο. Αυτό είναι που επιδιώκεται και με την αυξομείωση του ωραρίου, την «ευελιξία», τα σπαστά προγράμματα, τις απλήρωτες υπερωρίες, τη διάκριση «ενεργού και ανενεργού χρόνου», όλα εκείνα δηλαδή που οι εργαζόμενοι πληρώνουν ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή, με τα εργατικά «ατυχήματα» και τις επαγγελματικές ασθένειες.

Γι' αυτό και τα σχετικά δημοσιεύματα για τα αποτελέσματα των «πιλοτικών εφαρμογών» της 4ήμερης εργασίας εστιάζουν στην αύξηση εσόδων και παραγωγικότητας για τις επιχειρήσεις. Σε όποια επιχείρηση εφαρμόστηκε το συγκεκριμένο σχήμα, απαράβατος όρος ήταν ότι ο όγκος εργασίας θα παρέμενε τουλάχιστον ο ίδιος, επομένως ο εργαζόμενος κλήθηκε σε 4 μέρες να βγάζει τη δουλειά που έβγαζε σε 5. Δηλαδή, πρόσθετη εντατικοποίηση και πρόσθετη φθορά του οργανισμού, χωρίς όμως την πρόσθετη αποζημίωση που είχε κατακτήσει η εργατική τάξη τις προηγούμενες δεκαετίες.

Μάλιστα, οι ίδιες οι εταιρείες παραδέχονται ότι όταν δεν είναι δυνατόν να βγει η δουλειά σε 4 μέρες ή όταν μεγαλώνει ο όγκος εργασίας, τότε και η 4ήμερη εργασία πάει περίπατο.

Για παράδειγμα, δικηγορική εταιρεία στον Καναδά αναφέρει ότι αν και για την 4ήμερη εργασία προβλεπόταν ρεπό κάθε Τετάρτη, αυτό «φυσικά και δεν δινόταν πάντα», αφού «οι δικηγόροι μπορεί να χρειαστεί να δουλέψουν ακόμα και τα Σαββατοκύριακα», ενώ οι περισσότεροι δούλεψαν και Τετάρτες περίπου το 30% του χρόνου... Αντίστοιχα, διαδικτυακή πλατφόρμα που εφάρμοσε το πρόγραμμα λέει ότι οι εργαζόμενοι έπαιρναν «μια ολόκληρη μέρα ρεπό μόνο αν κατόρθωναν τις υπόλοιπες μέρες να ολοκληρώσουν τις εβδομαδιαίες εργασίες τους». Για να επιτευχθεί μάλιστα αυτός ο στόχος «οι μέρες έγιναν μακρύτερες (μέχρι και 9,14 ώρες) και τα διαλείμματα μικρότερα (από 12,6 λεπτά σε 5,4 λεπτά)»!

Οι εργαζόμενοι μπορούν να αναλογιστούν:

Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω τόσο με την ανάγκη τους να δουλεύουν λιγότερο και να αμείβονται περισσότερο, όσο και με τις αντικειμενικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για καθολική μείωση του εργάσιμου χρόνου με αύξηση των αποδοχών;

Τι σχέση έχει η κόλαση της δουλειάς - λάστιχο με τη ζωή που θα μπορούσαν να κάνουν αν εργάζονταν με σταθερά και ανθρώπινα ωράρια;

Τι σχέση έχουν τα «πειράματα» που προωθεί η ΝΔ με τους νόμους της και που ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται με τις «δεσμεύσεις» του, με το δίκαιο αίτημα για 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, με κατοχύρωσή του μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις που παλεύουν εκατοντάδες συνδικάτα και το ΚΚΕ στηρίζει ανεπιφύλακτα;

Αυτό είναι το πραγματικά σύγχρονο για την εργατική τάξη, για το οποίο μπορεί να παλέψει με ακόμα καλύτερους όρους, με την οργάνωσή της, την ένταση της διεκδίκησης, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, με την ενίσχυσή του και στην κάλπη. Γιατί και η ζούγκλα των «ανοιχτών ωραρίων», στην οποία συναντιούνται όλα τα αστικά κόμματα, αποτελεί ένα ακόμα ασφαλές κριτήριο για τους εργαζόμενους, ώστε να γυρίσουν την πλάτη σε κάθε είδους «σωτήρα».