Το 12ο International Micro μ Festival επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 13 έως τις 16 Οκτώβρη και θα διεξαχθεί ταυτόχρονα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ρόδο, Ηράκλειο, Ξάνθη, Βέροια, Πτολεμαΐδα, Κοπεγχάγη και Παρίσι. Παράλληλα με το ελληνικό διαγωνιστικό και σπουδαστικό μέρος του φεστιβάλ, οι θεατές θα παρακολουθήσουν και 12 ευρωπαϊκές «μικρές» ταινίες πρώτης προβολής στην Ελλάδα, όπως και τις «Πνοές» του Κυριάκου Χατζημιχαηλίδη, έναν κύκλο video art που αποτελείται από 20 μικρές οπτικοακουστικές δημιουργίες, με βάση την ελληνική ποίηση. Τις ίδιες μέρες η Ενωση Ελληνικού Ντοκιμαντέρ, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και η Ταινιοθήκη της Ελλάδος διοργανώνουν το 7ο Αφιέρωμα στο Ελληνικό Ντοκιμαντέρ, «Με τα μάτια ανοιχτά», στην Ταινιοθήκη. Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα της Ταινιοθήκης http://www.tainiothiki.gr.

Επίσης, από την επόμενη Τετάρτη 19 έως και τις 29 Οκτώβρη θα διεξαχθεί το 10ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων με προβολές, εκθέσεις, masterclasses, εκδόσεις, αφιερώματα και έναν πλούσιο κατάλογο ταινιών και εργαστηρίων για την εκπαιδευτική κοινότητα. Στα αφιερώματα του φεστιβάλ ξεχωρίζουν οι παράλληλες εκδηλώσεις, που φέτος περιλαμβάνουν αφιερώματα στους Νίκο Κούνδουρο, Κώστα Γαβρά, Ροβήρο Μανθούλη και Μίκη Θεοδωράκη, ενώ τις μέρες του φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί και το 35o συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας με θέμα «Ο Κινηματογράφος στην Εκπαίδευση». Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του φεστιβάλ https://chaniafilmfestival.com/.

Ενας θεατρικός σκηνοθέτης που έχασε πρόσφατα τη γυναίκα του, δέχεται την πρόσκληση να ταξιδέψει στην πόλη της Χιροσίμα και να αναλάβει εκεί ένα ανέβασμα του τσεχοφικού «Θείου Βάνια». Μέσα από την καθημερινή του επαφή με τα μέλη του θιάσου, καθώς και με τη λιγομίλητη νεαρή γυναίκα που αναλαμβάνει χρέη οδηγού για λογαριασμό του, ο σκηνοθέτης θα κατορθώσει να διαχειριστεί την απώλεια και τη μοναξιά.

Το «Drive my Car» είναι από τις ταινίες που σκέφτεται κανείς για καιρό. Την ίδια στιγμή που είναι τόσο απλή στο σενάριό της και ράθυμη στην κινηματογράφησή της (σχεδόν 3 ώρες), βάζει τον θεατή σε εγρήγορση. Μας κάνει να αναζητούμε τις συνδέσεις που επιχειρεί ο Χαμαγκούτσι με το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ και τον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πραγματικά θέλει να πει σε ένα δεύτερο επίπεδο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε τα έργα που πραγματεύεται, ούτε η πόλη που γυρίστηκε, ούτε ο ασφαλής χώρος απόδρασης που είναι το αυτοκίνητο κι εκεί διαδραματίζονται ουσιαστικές σκηνές του έργου. Πώς «ησυχάζει» ο άνθρωπος από το τραύμα; Πώς απελευθερώνεται; Περιμένει, μήπως, κάποιο θαύμα; Υπομένει μια δυσβάσταχτη ζωή για να τον λυτρώσει ο θάνατος; Κρύβει τις αδυναμίες του κάτω από ένα φαινομενικά ήρεμο προσωπείο; `Η αντλεί δύναμη «σκάβοντας» πιο βαθιά μέσα στον εαυτό του; Η αλήθεια είναι ότι ο Ιάπωνας δημιουργός μάς δείχνει τη δύναμη του θεάτρου να απελευθερώνει τον άνθρωπο. Μας δείχνει τη βαθιά του επίδραση στον ανθρώπινο ψυχισμό. Ο κάθε ήρωας στην ταινία επιβιώνει ή όχι της προσωπικής του «Χιροσίμα». Κάποιοι ήρωες προχωρούν παρακάτω, καταφέρνουν να αποτινάξουν τη σκόνη απ' τα συντρίμμια και να ζήσουν συμφιλιωμένοι με τις πληγές τους, αφήνοντας πίσω τους την πυρκαγιά...

Να τη δείτε έχοντας στο νου σας τουλάχιστον τις υποθέσεις των θεατρικών έργων, γιατί θα βρείτε πολλές αντιστοιχίες και θα κάνετε πολλές συγκρίσεις με τους ήρωες. Θα τους δείτε να μεταμορφώνονται υπόκωφα αλλά ουσιαστικά.

Στο West End του Λονδίνου της δεκαετίας του 1950, τα σχέδια για την κινηματογραφική μεταφορά του επιτυχημένου θεατρικού έργου «Η ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι διακόπτονται απότομα όταν ένα βασικό μέλος του συνεργείου δολοφονείται. Οταν ο αποτραβηγμένος από τον κόσμο επιθεωρητής Stoppard και η πρόθυμη αρχάρια Constable Stalker αναλαμβάνουν την υπόθεση, βρίσκονται μπλεγμένοι σε ένα αινιγματικό παιχνίδι υπόπτων, ερευνώντας τη μυστηριώδη ανθρωποκτονία με δικό τους κίνδυνο.

Ξεκινώντας με το γεγονός ότι μια κριτική δεν πρέπει να αποκαλύπτει την πλοκή της ταινίας, θα δώσουμε μόνο μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία και θα σας προτρέψουμε να πάτε στη σκοτεινή αίθουσα, για να ρίξετε άπλετο φως στο μυστήριο... Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Λέο Κόπερνικ, που αναλαμβάνει την κινηματογραφική μεταφορά, είναι στη μαύρη λίστα του Μακάρθι, ενώ η συγγραφέας έχει βάλει όρο στον παραγωγό που αγόρασε τα δικαιώματα ότι μπορούν να ξεκινήσουν τα γυρίσματα μόνο 6 μήνες μετά το κατέβασμα της παράστασης, που γνωρίζει τεράστια επιτυχία... Κατά τ' άλλα, ό,τι ξέρετε ξεχάστε το κι απολαύστε μια εξαιρετική από όλες τις απόψεις ταινία εποχής αλά Αγκάθα Κρίστι, με γενναίες δόσεις λεπτής ειρωνείας, στην οποία η «Ποντικοπαγίδα» είναι μόνο το πρόσχημα. Εξαιρετικό καστ, κοστούμια, σκηνικά, φωτογραφία υπέροχα, σκηνοθεσία εκρηκτική σε ρυθμό κι ένα σενάριο να το πιεις στο ποτήρι. Μέχρι σχεδόν το τέλος, όσες «αστυνομικές ικανότητες» κι αν έχει ο θεατής, δεν μπορεί να υποψιαστεί τον δολοφόνο. Και αυτό για τα έργα του είδους στο σινεμά σημαίνει διασκέδαση...

Το 2012, μετά από 500 χρόνια, αποκαλύπτονται σε ένα πάρκινγκ του Λέστερ τα χαμένα λείψανα του Βασιλιά Ριχάρδου Γ'. Η έρευνα οργανώθηκε με πρωτοβουλία της ερασιτέχνη ιστορικού, Φιλίππα Λάνγκλι, της οποίας η στάση δεν έγινε ποτέ κατανοητή ούτε από τον κύκλο της ούτε από τους ειδικούς και τους ακαδημαϊκούς.

Ταινία χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Φρίαρς μάς δείχνει την ιστοριοδίφη ως «αερικό» που «συνομιλεί» με τον Ριχάρδο, τα παρατάει όλα και βάζει ως στόχο της ζωής της να ανακαλύψει τον τάφο του και να αποκαταστήσει την επικρατούσα ιστορική «αλήθεια» για το πρόσωπό του. Η ταινία μας δείχνει ότι το ενδιαφέρον της για τον Ριχάρδο πυροδοτήθηκε όταν αγόρασε ένα βιβλίο για τον βασιλιά, που είχε τελείως διαφορετική προσέγγιση από εκείνη του Σαίξπηρ.

Μιλάμε για υπαρκτό πρόσωπο, όπως υπαρκτή είναι και η «Εταιρεία Ριχάρδος», που ασχολείται με την... υστεροφημία του βασιλιά. Τώρα, γιατί τόσοι άνθρωποι ψάχνουν τους χαμένους βασιλιάδες να τους ενθρονίσουν στη συνείδηση του λαού και γιατί πρέπει να μας απασχολεί εμάς σήμερα, είναι άλλο θέμα...

Το «Moonage Daydream» ρίχνει φως στη ζωή του Ντέιβιντ Μπόουι. Στην ταινία υπάρχει υλικό που έρχεται στην επιφάνεια για πρώτη φορά.

Μια εξαιρετικά φανταχτερή, δαιδαλώδης και κουραστική αφήγηση, η οποία παρουσιάζει αποσπασματικά κάποιες πλευρές και απόψεις, κυρίως περί τέχνης, του Ντέιβιντ Μπόουι, χωρίς να επικεντρώνεται καθόλου στη ζωή του. Ουσιαστικά δεν μαθαίνουμε ποιος ήταν, αφού η ταινία μοιάζει σαν τις αγαπημένες στιγμές ενός φανατικού ακροατή του και όχι σαν τεκμηριωμένη έρευνα. Οποιος έχει την ανάγκη να «αποθεώσει το είδωλο» και όχι να μάθει στοιχειώδη βιογραφικά στοιχεία, τον τρόπο σκέψης του και τι οδήγησε αυτή την προσωπικότητα της τέχνης να δημιουργήσει το πολύ ιδιαίτερο σύμπαν του και το αποτύπωμά του στη μουσική, μπορεί να πάει να δει αυτή την ταινία. Οι υπόλοιποι θα περιμένουμε μια βιογραφία της προκοπής...