Πάνω από 200 δισ. ευρώ κρατική βοήθεια για τα μονοπώλιά της ετοιμάζει η Γερμανία, για να αντεπεξέλθουν στη λεγόμενη «ενεργειακή κρίση», μεταφέροντας στην ουσία το αυξημένο κόστος παραγωγής λόγω εκτόξευσης των τιμών Ενέργειας στον λαό. Αντίστοιχα μέτρα παίρνονται και στην υπόλοιπη ΕΕ, αλλά και στη χώρα μας, με τον λογαριασμό να γράφει πολλά μηδενικά.

Το κράτος των καπιταλιστών δηλώνει «παρών» με όλα τα μέσα στη στήριξη της κερδοφορίας τους σε ανάπτυξη και κρίση. Το είδαμε και στην προηγούμενη οικονομική κρίση, όπου μέχρι και παρεκκλίσεις από το δύσκαμπτο Σύμφωνο Σταθερότητας είχαν αποφασιστεί, προκειμένου να ανοίξουν οι κρουνοί της χρηματοδότησης και των φτηνότερων δανείων προς τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Το ποιος πληρώνει όλα αυτά είναι πέρα από κάθε αμφιβολία: Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Οι κυβερνήσεις εμφανίζουν τα μέτρα στήριξης των επιχειρήσεων ως «ανακούφιση» τάχα για τον λαό, ενώ στην πραγματικότητα αυτός πληρώνει είτε άμεσα, με αύξηση της φορολογίας και νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά «προαπαιτούμενα», είτε μακροπρόθεσμα, φορτώνοντας στο σβέρκο του ένα τεράστιο κρατικό χρέος που θα αποπληρωθεί από τη δική τους τσέπη.

Οι θηριώδεις επιδοτήσεις με αφορμή την επερχόμενη κρίση, την πανάκριβη Ενέργεια και τον κίνδυνο γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, δείχνουν ότι το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του δεν έχουν «ταμπού» όταν πρόκειται να υπηρετηθούν τα συμφέροντά τους κάτω από όλες τις συνθήκες.

Εναλλάσσουν μέτρα επεκτατικής και περιοριστικής διαχείρισης, ανοιγοκλείνουν την κάνουλα του φτηνού χρήματος ανάλογα με τις περιστάσεις, αλλά πάντα με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, τη διαμόρφωση προϋποθέσεων για νέο κύκλο κερδοφορίας.

Ετσι εξηγείται για παράδειγμα γιατί οι κρατικές επιδοτήσεις στη ΛΑΡΚΟ θεωρήθηκαν πριν από μερικά χρόνια «αθέμιτες πρακτικές» και «στρέβλωση του ανταγωνισμού», δένοντας τους εργαζόμενους χειροπόδαρα με τα εξοντωτικά πρόστιμα του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, που ακόμα παίζουν ρόλο καταλύτη στην παραπέρα ιδιωτικοποίηση της στρατηγικής σημασίας επιχείρησης.

Αντίθετα, σήμερα, θεωρείται από όλους σχεδόν αυτονόητο ότι η κρατική στήριξη στις επιχειρήσεις δεν νοείται να έχει ταβάνι, στη μεγαλύτερη αναταραχή που κλονίζει την αγορά Ενέργειας από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.

Αλλο παράδειγμα είναι οι ιδιωτικοποιήσεις και το δίδυμο αδελφάκι τους, οι επανακρατικοποιήσεις. Στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης» τομέων της οικονομίας, σε μια προηγούμενη φάση της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ευρώπη και παγκόσμια, το άνοιγμα της αγοράς επέβαλε την αποχώρηση του κράτους από την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου στρατηγικών επιχειρήσεων, δίνοντας χώρο σε συσσωρευμένα ιδιωτικά κεφάλαια να επενδυθούν με μεγάλα περιθώρια κέρδους.

Σήμερα, με τον κίνδυνο της χρεοκοπίας να επικρέμαται πάνω από το κεφάλι τους, το κράτος πρωταγωνιστεί στην αντίστροφη πορεία «σωτηρίας», επαναγοράζοντας την πλειοψηφία των μετοχών, επανακρατικοποιώντας επιχειρήσεις μεγαθήρια, όπως έγινε για παράδειγμα στη Γερμανία και στη Γαλλία με τους στρατηγικούς ομίλους της Ενέργειας.

Αυτά τα παραδείγματα επικαλείται και στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ, εξαγγέλλοντας την επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ. Στην πραγματικότητα, τίποτα προς το καλύτερο δεν πρόκειται να αλλάξει για τον λαό.

Πόσο μάλλον αν υπολογίσει κανείς ότι η κρατική ΔΕΗ αύξανε την τιμή του ρεύματος από χρόνο σε χρόνο, πρωτοστατούσε στην «απελευθέρωση» της αγοράς και στη διασυνδεσιμότητα των δικτύων, έκλεισε λιγνιτικά εργοστάσια στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης, πρόσθεσε νέους κόφτες στους δικαιούχους των ελάχιστων παροχών που έδινε, μεταφέροντας τις όποιες εκπτώσεις στο εμπορικό της τιμολόγιο, για όσους είχαν τη δυνατότητα να πληρώνουν χωρίς καθυστέρηση τους λογαριασμούς.

Οι αιτίες επομένως για την ενεργειακή φτώχεια που μεγαλώνει και τις δυσβάσταχτες τιμές παραμένουν και διογκώνονται, στο πλαίσιο της στρατηγικής του κεφαλαίου για την Ενέργεια, που κλιμακώνεται, είτε με ιδιωτική, είτε με κρατική πλειοψηφία στη ΔΕΗ.

Καμιά αναμονή λοιπόν και καμιά ελπίδα από τη μια ή την άλλη εκδοχή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Με τα ίδια παλιά υλικά που παρουσιάζουν σαν «νέα», ετοιμάζουν ένα νέο μπαράζ μέτρων και «πακέτων» στήριξης του κεφαλαίου, που προϋποθέτει νέες θυσίες για τον λαό.

Θα τις αποδεχτεί; Η απάντηση είναι όχι! Η διέξοδος βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή, στον αγώνα για να πάρει ο ίδιος από τα χέρια τους τα κλειδιά της εξουσίας και της οικονομίας και με τη δική του εργατική διακυβέρνηση να οργανώσει την οικονομία με κριτήριο τις δικές του σύγχρονες ανάγκες.