Στα σκουπίδια πέταξαν από κοινού κυβέρνηση και ηγεσία της ΓΣΕΕ τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων για ένα καλύτερο, με αναβαθμισμένες συντάξεις και παροχές, δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Τα μέτρα που παρουσίασε χτες η κυβέρνηση, και αποδέχτηκε η πλειοψηφία, αναβαπτίζουν, ενισχύουν το νόμο του Σιούφα, επιβεβαιώνουν ότι σταθερός στόχος τους είναι η μείωση των συντάξεων, η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, η επιβολή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος.

Για να υλοποιήσουν τα αντιασφαλιστικά μέτρα, καταφεύγουν στις γνωστές ταχυδακτυλουργίες, όπως έκαναν και πέρσι με το «πακέτο Γιαννίτση» και την ώρα που τσακίζουν τους ασφαλισμένους και συνταξιούχους, ισχυρίζονται ότι αντιμετωπίζουν το Ασφαλιστικό.

Τόσο με το «πλαίσιο αρχών» που παρουσιάστηκε στις 5 Μάρτη, όσο και με την εξειδίκευση που έκανε χτες το υπουργείο Εργασίας, επιχειρείται η «ενιαιοποίηση» προς τα κάτω των όρων της Κοινωνικής Ασφάλισης. Με σημείο αναφοράς τις ανατροπές που επέβαλε ο νόμος Σιούφα, ολόκληρες κατηγορίες εργαζομένων και κλάδοι συμπιέζονται και μπαίνουν στο καλούπι των αντιασφαλιστικών νόμων της περασμένης δεκαετίας. Τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης φτάνουν προς το παρόν μέχρι και τα 67 χρόνια - με τάσεις παραπέρα αύξησης - ενώ αντί για 35ετία χωρίς όριο ηλικίας, επιβάλλονται τα 37 χρόνια εργασίας. Ισχυρό χτύπημα θα δοθεί στους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, των τραπεζών και του δημοσίου, για τους οποίους σήμερα γίνονται δύο συναντήσεις.

Συγκεκριμένα: Επιδίωξη της κυβέρνησης είναι η δημιουργία ενός Ενιαίου Ταμείου Μισθωτών κύριας σύνταξης. Εκεί θα ενταχθούν όλοι οι μισθωτοί της χώρας που εργάζονται με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου. Και είναι προφανές ότι αργά ή γρήγορα εδώ θα ενταχθούν όλοι οι μισθωτοί που σήμερα, για λόγους σκοπιμότητας, εξαιρούνται.

Αντίστοιχα δημιουργείται ένα Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Μισθωτών (ΕΤΕΑΜ), αφού διαχωριστεί το ΙΚΑ -ΤΕΑΜ, από το ΙΚΑ. Το ΕΤΕΑΜ θα είναι ο βασικός οργανισμός επικουρικής ασφάλισης μισθωτών. Δεν αποκλείεται η δημιουργία ορισμένων ακόμα επικουρικών ταμείων, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από τη στάση των ομοσπονδιών των εργαζομένων.

Ενώ στην περίπτωση του ενιαίου ταμείου της κύριας ασφάλισης επιχειρείται η αποδυνάμωση και η μείωση της κύριας ασφάλισης για όλους τους εργαζόμενους που θα ενταχθούν εκεί, στο επικουρικό και με δεδομένη την ισχνή κεφαλαιακή βάση του ΙΚΑ -ΤΕΑΜ, μέσω της σαλαμοποίησης, επιτυγχάνεται το χτύπημα και της επικουρικής σύνταξης.

Για τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ, πριν το 1992, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν κάνει καμία βλαπτική μεταβολή και αφήνει τα πράγματα ως έχουν. Στην πραγματικότητα, αρνείται να μειώσει τα 4.500 ένσημα στα 4.050 όπως ζητούν τα συνδικάτα. Δεν προβλέπει την παραμικρή βελτίωση των συντάξεων που σε ποσοστό 70% είναι στριμωγμένες στα κατώτερα επίπεδα. Ουσιαστικά επιβεβαιώνει το γεγονός ότι οι όροι συνταξιοδότησης για τους εργαζόμενους - ασφαλισμένους στο ΙΚΑ και για τους συνταξιούχους του έχουν κατέβει σε τέτοιο σημείο μιζέριας, που δεν πάει παρακάτω. Μάλιστα όσον αφορά τα ειδικά όρια συνταξιοδότησης, αντί για 35ετία χωρίς όριο ηλικίας που απαιτούν οι εργαζόμενοι, καθορίζει τα 37 χρόνια. Ταυτόχρονα κρατά σε ισχύ τα 35 έτη ασφάλισης, με προϋπόθεση το 58ο έτος ηλικίας, προϋπόθεση που σημαίνει δουλιά και μετά τα 35 χρόνια.

Η κυβέρνηση επαίρεται ότι κρατά σε ισχύ το ποσοστό αναπλήρωσης και τις συντάξιμες αποδοχές, όταν όλα τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι ο μέσος πραγματικός δείκτης αναπλήρωσης του συντάξιμου μισθού από τη σύνταξη βρίσκεται σήμερα στο 44%. Αυτό που κρατά σε ισχύ είναι το νόμο που αποσυνδέει τις κατώτερες συντάξεις από τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη.

Για τους ασφαλισμένους μετά το 1993, η κυβέρνηση κρατά σε ισχύ τον πυρήνα του νόμου Σιούφα και τον επεκτείνει, αν και έλεγε ότι θα καταργήσει τους νόμους της ΝΔ. Ετσι επιβεβαιώνει και διαιωνίζει την αύξηση των ορίων ηλικίας για άντρες και γυναίκες στα 65 χρόνια. Ταυτόχρονα όμως τον χειροτερεύει υπό το πρόσχημα του «εθελοντισμού». Ετσι αυξάνει το όριο ηλικίας στα 67 χρόνια, προσφέροντας για κάθε έτος 3% αύξηση στο ποσοστό αναπλήρωσης της σύνταξης. Με δεδομένη την απόλυτη μείωση των συντάξεων που επέρχεται μέσω της γενικότερης ανατροπής και της «ενιαιοποίησης» προς τα κάτω, τα 67 χρόνια γίνονται καταναγκασμός και όχι επιλογή του εργαζόμενου.

Η λεγόμενη αύξηση του ποσοστού αναπλήρωσης από 60% στο 70% για τη συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων, σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι γενιές που μπήκαν και συνεχίζουν να μπαίνουν στην παραγωγή μετά το 1993 είναι σε χειρότερη μοίρα από τις προηγούμενες. Θα δουλεύουν περισσότερο και θα παίρνουν λιγότερη σύνταξη, παρά την τεράστια εξέλιξη της τεχνολογίας, την αύξηση της παραγωγικότητας και τη συσσώρευση πλούτου για τους εργοδότες. Μάλιστα ακόμα και αν ένας εργαζόμενος συμπληρώσει τα 35 χρόνια εργασίας, θα πρέπει να αναμένει να φτάσει στα 65 χρόνια για να πάρει αυτό το 70%. Διαφορετικά αν θελήσει να την πάρει μετά το 55ο έτος της ηλικίας και αφού θα έχει συμπληρώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα, θα το παίρνει μειωμένο κατά 1/200 ανά μήνα όπως προβλέπει ο νόμος Σιούφα.

Προκλητικά η κυβέρνηση κρατά τις εργαζόμενες μητέρες μέχρι τα 65 χρόνια στην παραγωγή. Η δήθεν προστασία της μητρότητας αποδεικνύεται τζίφος, αφού η πλασματική ενίσχυση με κάποιο χρόνο δεν αποτελεί χρόνο θεμελίωσης ασφαλιστικού δικαιώματος.