Οταν μετά τις 11 Σεπτέμβρη ο ένας μετά τον άλλο οι επίσημοι των ΗΠΑ, αρχής γενομένης από τον ίδιο τον Πρόεδρό τους, έβγαιναν και δήλωναν προσεκτικά πως είναι υπέρ «ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους», εκείνοι που ξέρουν την ιμπεριαλιστική φύση και πώς λειτουργεί, ανησύχησαν σοβαρά για τις μελλοντικές εξελίξεις στην περιοχή. Με όχι ιδιαίτερη δεξιότητα, γιατί δεν τη χρειαζόταν στην πραγματικότητα, οι Αμερικάνοι σκορπούσαν προσωρινές αυταπάτες σε όλους εκείνους, που ήταν έτοιμοι από καιρό να τις δεχτούν και, ταυτόχρονα, τους προσέφεραν και άλλοθι για να συναινέσουν στον επιθετικό πόλεμο. Για όποιον «πήγαινε γυρεύοντας» να πειστεί, όλα τότε φάνταζαν - παρουσιάζονταν «τακτοποιημένα», λες και είναι ποτέ δυνατό να τακτοποιήσει ο οποιοσδήποτε ιμπεριαλισμός οτιδήποτε προς το συμφέρον των λαών.

Εκείνοι που δικαιολογημένα ανησύχησαν, ήταν γιατί με αυτές τις απανωτές δηλώσεις οι διοικούντες τις ΗΠΑ, εκτός από τον προσωρινό ελιγμό που κατάφερναν, ταυτόχρονα εκδήλωναν και κάτι άλλο. Εδειχναν με κάθε τρόπο πως «δεν κρατιούνται» να πάρουν το βλέμμα από την περιοχή... Πως ασυγκράτητα πλέον θέλουν να ορμήξουν και να ξεκαθαρίσουν όλες τους τις ιμπεριαλιστικές εκκρεμότητες.

Η αλήθεια δε χρειάστηκε, παρά ελάχιστες μέρες για να φανεί. Σχεδόν ταυτόχρονα με τον επιθετικό πόλεμο στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ, όχι μόνον έκαναν πλάτες στην κυβέρνηση Σαρόν για να αρχίσει τις λεγόμενες επιλεκτικές δολοφονίες ηγετών και στελεχών των Παλαιστινίων, αλλά ουσιαστικά έβαζαν φιτιλιές για να επεκταθεί η ισραηλινή βία και να δημιουργείται αδιέξοδο. Τότε ήταν που εντάθηκαν οι ισοπεδώσεις ολόκληρων χωριών, το ξεκλήρισμα οικογενειών, οι δολοφονίες μικρών παιδιών, που οι Ισραηλινοί στρατιώτες μάθαιναν σημάδι στα κεφάλια τους, οι απανωτοί αποκλεισμοί ολόκληρων πόλεων και οι λεγόμενες διεισδύσεις, δηλαδή ανοιχτές επεμβάσεις με τανκς, ελικόπτερα και ό,τι άλλο σύγχρονο όπλο τους προμηθεύουν οι ΗΠΑ.

Κι αυτό το έγκλημα γίνεται ανοιχτά μπροστά στα μάτια ολόκληρης της κοινής γνώμης, γιατί στόχος δεν είναι να τρομοκρατηθούν μόνον οι Παλαιστίνιοι, που αντιστέκονται με ό,τι τους έχει απομείνει, αλλά στόχος είναι να περάσει το μήνυμα σε όλο τον κόσμο πως οι Αμερικάνοι ενδιαφέρονται για την περιοχή και «τα σκυλιά δεμένα...».

Πολεμάνε με όργανο και τον ισραηλινό στρατό «να ισιώσουν το δρόμο», για να επιτεθούν στο Ιράκ και όπου αλλού τους οδηγήσει στη συνέχεια η ιμπεριαλιστική δίψα. Οποιος θέλει να πιστεύει πως ο ιμπεριαλισμός μπορεί να έχει «τελειωμό» και κάπου να σταματήσει, μάλλον παριστάνει τη στρουθοκάμηλο, για να δικαιολογήσει την απραξία, αν όχι τη συνενοχή, μπροστά στα ολοφάνερα εγκλήματα. Στη φόρα του δεν πρόκειται να φρενάρει, αν δεν τον σταματήσει, με προοπτική ανατροπής, η μαζική λαϊκή αντίσταση. Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι και δικός μας αντιιμπεριαλιστικός αγώνας.