Ούτε σαν «κρύο» ανέκδοτο δεν ακούγονται για τον λαό τα περί «καθαρού ορίζοντα ανάπτυξης και ευημερίας για όλους», που αναμασάει η κυβέρνηση της ΝΔ, με αφορμή την ολοκλήρωση της «μεταμνημονιακής εποπτείας».

Από την επέκταση των μνημονίων, που σηματοδοτούσε στην πραγματικότητα η λεγόμενη «μεταμνημονιακή εποπτεία» και υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους «θεσμούς» το 2018, η σκυτάλη περνάει στα «μνημόνια διαρκείας» της ΕΕ.

Ξεχειλίζει η «ευημερία» από τα μπατζάκια των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, που βλέπουν τους λογαριασμούς του ρεύματος να αυξάνονται κατά 1.000% μέσα σε δυο μήνες.

Που κόβουν ακόμα και τα στοιχειώδη στο σούπερ μάρκετ και δίνουν κάθε μήνα έναν μισθό στο νοίκι και ό,τι περισσέψει στην εφορία και στους έμμεσους φόρους.

Που βλέπουν τις συντάξεις και τους μισθούς «φιλοδωρήματα» να εξαφανίζονται από τις πρώτες μέρες του μήνα.

Διπλές τσέπες ράβουν τα 40.000 λαϊκά νοικοκυριά που τα σπίτια τους σχεδιάζεται να βγουν στον πλειστηριασμό έως το τέλος της χρονιάς, με τους νόμους της σημερινής και της προηγούμενης κυβέρνησης.

Αλλά και ο ένας στους δύο που έχει αφήσει απλήρωτους λογαριασμούς, έχοντας περιορίσει στο ελάχιστο την κατανάλωση, σε βάρος στοιχειωδών αναγκών.

Η μεταμνημονιακή εποχή βρίσκει τους εργαζόμενους με μέσο μισθό μειωμένο κατά 23,5% σε σχέση με το 2011, με μία στις δύο νέες θέσεις εργασίας να είναι μερικής η εκ περιτροπής απασχόληση.

Βρίσκει τον λαό αντιμέτωπο με τη φρίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου, με τους ανταγωνισμούς να χτυπούν κόκκινο και τις στρατιωτικές δαπάνες να εκτοξεύονται, με τον λογαριασμό να καταλήγει συστημένος σ' αυτόν.

Βρίσκει όμως και το κεφάλαιο μπροστά σε μια τεράστια πίτα δεκάδων δισ., από το Ταμείο Ανάκαμψης και τους επενδυτικούς νόμους, έτοιμο να τα ξεκοκαλίσει.

Με 340 νέους αντιλαϊκούς νόμους στη φαρέτρα του, μόνο την τελευταία τριετία, δίπλα σ' αυτούς των μνημονίων, που παραμένουν ακλόνητοι στις θέσεις τους.

Οσο λοιπόν κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να πείσει για το αντίθετο, όσο κι αν τσακώνονται με τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος «άνοιξε» και το ποιος «έκλεισε» τον «μνημονιακό κύκλο», η πραγματικότητα είναι πως αυτός δεν έκλεισε ποτέ.

Αλλωστε, ούτε μια «τρίχα» από τους μνημονιακούς νόμους δεν έχουν ακουμπήσει όλες διαδοχικά οι κυβερνήσεις, που χτίζουν η μια πάνω στην άλλη.

Οπως έκαναν για παράδειγμα με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, τους αντιαπεργιακούς νόμους, τις ανατροπές στις συντάξεις και στην Ασφάλιση, τις ΣΔΙΤ στην Υγεία και τη μετατροπή των πανεπιστημίων σε ΑΕ.

Είτε με το «μεταμνημονιακό» μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, είτε σήμερα με το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης και την «κανονικότητα» των Ευρωπαϊκών Εξαμήνων, χαμένος είναι ο λαός και κερδισμένοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Αυτό είναι το «κοινό έργο» ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια ώρα, όμως, δείχνουν και τι πραγματικά υπολογίζουν, όταν «ξορκίζουν» ό,τι μπορεί να αμφισβητήσει την αντιλαϊκή αυτή «κανονικότητα»: Τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, που με συκοφαντίες και λάσπη στοχοποιεί η κυβέρνηση, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί χυδαία να τους καπηλευθεί, για να γίνει ξανά χαλίφης στη θέση του χαλίφη και να συνεχίσει την εφαρμογή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής με «κοινωνική συναίνεση».

Οποια πέτρα κι αν σηκώσει κανείς, από την καθήλωση των μισθών και το χτύπημα δικαιωμάτων έως τους πλειστηριασμούς, τη φοροληστεία και την πανάκριβη Ενέργεια ελέω «απελευθέρωσης» και «πράσινης ανάπτυξης», τα όσα ζουν σήμερα οι εργαζόμενοι έχουν την ίδια «σφραγίδα»: Τη «λερναία ύδρα», που σε ανάπτυξη και κρίση, με επεκτατική ή περιοριστική πολιτική, τσακίζει τις ανάγκες του λαού για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Μπροστά στον «δύσκολο χειμώνα» της ακρίβειας που ήρθε για να μείνει και τα «μαύρα σύννεφα» της ενεργειακής φτώχειας που πυκνώνουν απειλητικά, ο λαός δεν έχει άλλη επιλογή: Για να πάρει ανάσα πρέπει να γίνει αυτός ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

Δυναμώνοντας παντού την οργάνωση, την πάλη για αυξήσεις στους μισθούς, για ουσιαστική προστασία από την ακρίβεια, για ξήλωμα όλων των αντιλαϊκών νόμων.

Στον αγώνα αυτόν δεν είναι μόνος. Εχει την πείρα από τους μεγάλους αγώνες των προηγούμενων χρόνων και έχει στο πλευρό του το ΚΚΕ. Εχει τη δύναμη να ανοίξει δρόμους για τη μοναδική διέξοδο υπέρ των δικών του συμφερόντων, ανατρέποντας τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, που υπηρετούν σημερινοί και επίδοξοι κυβερνητικοί «σωτήρες».