Δύο γεγονότα σχεδόν ταυτόχρονα: Τη μία μέρα ο πρωθυπουργός διαφημίζει την ιδιωτικοποιημένη «επικουρική σύνταξη». Και συνομιλώντας με νέους ανθρώπους που μπαίνουν τώρα στην αγορά εργασίας, τους μιλά για τα οφέλη τού να παίζουν τις εισφορές τους στον τζόγο, να δημιουργήσουν μια «κουλτούρα επενδύσεων», να εξοικειωθούν με «βασικές επενδυτικές αρχές, όπως τι σημαίνει να παίρνεις μεγαλύτερο ρίσκο σε μια επένδυση». Πρόκειται για το ιδιωτικοποιημένο ταμείο που ψήφισε πέρυσι η κυβέρνηση, εφαρμόζοντας και στην Ελλάδα τη γνωστή πρακτική που διεθνώς έχει στερήσει τη σύνταξη σε χιλιάδες ασφαλισμένους με τα γνωστά «κανόνια» της ασφαλιστικής αγοράς. Την επόμενη μέρα λοιπόν στη Θεσσαλονίκη, εργάτης οικοδόμος, 68 ετών, πέφτει από το μαδέρι της σκαλωσιάς όπου εργαζόταν και σκοτώνεται επιτόπου, την ώρα του μεροκάματου. Εκτός από τις ελλείψεις σε μέσα προστασίας, αυτό που δεν κρύβεται είναι το γεγονός ότι ένας 68χρονος αντί να απολαμβάνει τη σύνταξή του, αναγκάζεται να βγαίνει στη δουλειά. Πρόκειται για την ίδια πολιτική που μετατρέπει την Κοινωνική Ασφάλιση σε «ατομική υπόθεση» και πεδίο επενδύσεων, στην άλλη της όψη όμως έχει την επιμήκυνση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στον απώτατο βαθμό, με δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα. Καλές λοιπόν οι φιέστες, αλλά η σκληρή πραγματικότητα στους χώρους δουλειάς αποκαλύπτει την εγκληματική πολιτική σε όλο της το μεγαλείο.