Πέμπτη 14 Ιούλη 2022
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 7
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ
Οι λαοί μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω, να κάνουν τη νύχτα της εκμετάλλευσης και του πολέμου μέρα

Στην παρουσίαση της έκδοσης για το 1922 που διοργάνωσε η ΚΟ Κύπρου του ΚΚΕ μίλησε η Αλ. Παπαρήγα

Το Σάββατο 9 Ιούλη πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στη Λεμεσό η εκδήλωση - παρουσίαση της ΚΟ Κύπρου του ΚΚΕ για την έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» «1922 - Ιμπεριαλιστική εκστρατεία και Μικρασιατική Καταστροφή». Ομιλήτρια της εκδήλωσης ήταν η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Η εκδήλωση άνοιξε με χαιρετισμό από τον πρόεδρο του Συλλόγου «Αναγέννηση Προσφύγων» Θουκυδίδη Θουκυδίδη, ο οποίος αφού εξέφρασε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενούν την εκδήλωση του ΚΚΕ, αναφέρθηκε σύντομα στην ιστορία του Συλλόγου και της περιοχής όπου φιλοξενείται το οίκημά του.

Ακόμη τον λόγο πήρε ο Ακης Πούλος, Γραμματέας της ΤΕ Κύπρου του ΚΚΕ, ο οποίος ανέφερε πως «με τη σημερινή εκδήλωση επιδιώκουμε να συζητήσουμε για τις αιτίες της Μικρασιατικής Καταστροφής, να φωτίσουμε πλευρές της Ιστορίας της τότε περιόδου από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, να συζητήσουμε για τα πολύτιμα συμπεράσματα που βγαίνουν». Ευχαριστώντας τον Σύλλογο «Αναγέννηση Προσφύγων» για την παραχώρηση του χώρου, η ΚΟ Κύπρου αντάλλαξε δώρα με τον εκπρόσωπο του Συλλόγου.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος τρόπος ζωής και ανάπτυξης του καπιταλισμού

Στην κεντρική ομιλία, η Αλέκα Παπαρήγα εισαγωγικά τόνισε ότι χωρίς να υποτιμούνται οι σημαντικές εξελίξεις, όπως και ότι παλαιά φαινόμενα με νέες μορφές ή και νέα φαινόμενα έχουν εμφανιστεί σε μια περίοδο διάρκειας ενός αιώνα, από το 1922 ως το 2022, «υπάρχουν θεμελιακά κοινά γνωρίσματα που καθορίζουν τις αιτίες του πολέμου, τη σχέση του πολέμου με τον καπιταλισμό στο μονοπωλιακό του στάδιο, δηλαδή το ιμπεριαλιστικό, το ζήτημα της "ιμπεριαλιστικής ειρήνης" που συνάπτεται ανάμεσα στους νικητές και τους ηττημένους με τη λήξη του πολέμου. Αναπόσπαστο ζήτημα αποτελεί το γεγονός ότι στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, όχι κατά την έναρξή του αλλά λίγο πριν και κυρίως στο τέλος του, εμφανίζεται η δυνατότητα, η πιθανότητα κλονισμού και αποσταθεροποίησης της αστικής εξουσίας, ή και η πιθανότητα επαναστατικής κατάστασης».


Πρόσθεσε πως το πρόβλημα είναι ότι «ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν είναι μια παρέκκλιση του καπιταλιστικού συστήματος, δεν είναι ένα ηθικό αμάρτημα, αλλά τρόπος ζωής και ανάπτυξης του καπιταλισμού στο μονοπωλιακό του στάδιο, που τον διαδέχεται η "ιμπεριαλιστική ειρήνη", στη διάρκειά της κυοφορείται ένας νέος γύρος ιμπεριαλιστικών πολέμων και αναμετρήσεων (...) Εχει αντικειμενικό χαρακτήρα, βασίζεται στην κούρσα του ανταγωνισμού ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κράτη για τις οικονομικές άρα και πολιτικές ζώνες επιρροής, τους αγωγούς, τους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων, το εμπόριο όπλων κ.λπ. (...) Πρέπει να υπάρχει ετοιμότητα, αν δεν αποτραπεί ο πόλεμος, οι λαοί να έχουν τη δική τους προετοιμασία και ανεξάρτητη παρέμβαση, να μη στοιχίζονται πίσω από τις αστικές τους τάξεις και τα συμφέροντά τους, είτε η αστική τάξη είναι η πρώτη επιτιθέμενη είτε είναι αμυνόμενη. Και οι δύο αστικές τάξεις, η επιτιθέμενη πρώτη και η αμυνόμενη φύτεψαν τον σπόρο του πολέμου».

Οι αστικές τάξεις και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες υπαίτιοι των δεινών για τους λαούς

Στη συνέχεια αναφέρθηκε διεξοδικά στα όσα προηγήθηκαν της Μικρασιατικής ιμπεριαλιστικής Εκστρατείας στο έδαφος της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπως την πορεία της ανερχόμενης τουρκικής αστικής τάξης που για να αποκτήσει την κυριαρχία της έπρεπε να νικήσει την ελληνική και την αρμένικη αστική τάξη που είχαν πρωτεύοντα ρόλο στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στους Βαλκανικούς Πολέμους, ενώ πια είχε δρομολογηθεί η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, βάζοντας στην ημερήσια διάταξη τον διακανονισμό για το πώς θα κατανεμηθούν τα εδάφη της. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που λίγο πριν από τη λήξη του σημειώθηκε η νίκη της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης και η γέννηση του πρώτου εργατικού κράτους, της Σοβιετικής Ρωσίας. Στις αντιθέσεις στους κόλπους τις ελληνικής αστικής τάξης για το πώς θα υπηρετηθούν καλύτερα οι αξιώσεις της, όπως αποτυπώθηκε στη διαμάχη των δύο βασικών πολιτικών παρατάξεων.

Για το ΣΕΚΕ σημείωσε πως «πρωτοστάτησε στους εργατικούς αγώνες, στη νέα άνοδό τους, ήταν στην πρώτη γραμμή στην αποκάλυψη του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα του πολέμου, οργάνωσε κομματικούς πυρήνες στον στρατό. Η αντιπολεμική δράση μέσα στην Ελλάδα και στη Μικρά Ασία, στις γραμμές του αστικού στρατού, ήταν πρωτότυπη, ηρωική, συνεπαγόταν διώξεις, δολοφονίες, εκτελέσεις». Εξήγησε όμως ότι «στις συνθήκες που η Μικρασιατική Εκστρατεία συντάραξε κυριολεκτικά τη σταθερότητα της καπιταλιστικής εξουσίας στην Ελλάδα, το ΣΕΚΕ υποχώρησε από την αρχική του πολιτική θέση και υιοθέτησε θέση που πρόβαλλαν όλα τα αστικά κόμματα, δηλαδή τη θέση του σταματήματος του πολέμου και της ιμπεριαλιστικής "ειρήνης". (...) Βεβαίως ο κλονισμός της αστικής εξουσίας δεν ταυτιζόταν με την επαναστατική κατάσταση, όμως μια σταθερή διαφορετική θέση του Κόμματος, τέτοια που επιβάλλεται σε συνθήκες αποσταθεροποίησης, θα συνέβαλλε όχι μόνο να διατηρήσει την αναγκαία, υποχρεωτική αυτονομία του από τις αστικές αντιλήψεις και τις ενδοαστικές αντιθέσεις, αλλά θα βοηθούσε στην προσπάθεια συνένωσης των τοπικών εστιών δράσης, στην εξέλιξη της ταξικής πάλης και ενδεχομένως στον βαθύτερο κλονισμό της αστικής εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση, σε τέτοιες συνθήκες, απέναντι, ακόμα, σε σημάδια αποσταθεροποίησης, απαιτείται η ύπαρξη πρωτοπόρας οργάνωσης της εργατικής τάξης που θα αμφισβητεί την αστική εξουσία, επιδιώκοντας σταθερά την ανατροπή της και την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας».

Συνοψίζοντας για την ιμπεριαλιστική Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή, τα όσα τραγικά ακολούθησαν, με τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων, ανέδειξε πως οι υπαίτιοι είναι «αυτοί που επιδίωξαν την ιμπεριαλιστική επέκταση εδαφών σε συνδυασμό με την αξιοποίηση της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και των ενδοϊμπεραλιστικών ανταγωνισμών. Ηταν δηλαδή οι αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, οι ανταγωνιζόμενες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που προκάλεσαν το αίμα και την προσφυγιά εκατομμυρίων ανθρώπων».

Ειδικότερα στάθηκε στο ζήτημα του τεράστιου κύματος προσφυγιάς της περιόδου, στο πώς αξιοποιήθηκε από την αστική τάξη, σε αντιδιαστολή με την ταξική δράση του ΚΚΕ. «Η αστική ιστοριογραφία στην Ελλάδα ωραιοποιεί με προκλητικό τρόπο, εξιδανικεύει την πολιτική των κυβερνήσεων απέναντι στα θύματα του μικρασιατικού πολέμου που με βάση τη Συνθήκη της Λοζάνης υποχρεώθηκαν στην ανταλλαγή πληθυσμών. Το τι σημαίνει προσφυγιά το ξέρετε και εσείς στην Κύπρο ύστερα από την τουρκική εισβολή του 1974, με πρόσχημα το χουντικό πραξικόπημα. Από τα πρώτα χρόνια και στη συνέχεια έβλεπαν την προσφυγιά ως ευκαιρία για την ταξική εκμετάλλευσή της, με στυγνούς όρους, ως χώρο ιδεολογικοπολιτικής χειραγώγησης και ενσωμάτωσης, ακόμα και με καταστολή, ώστε αυτή να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Το ΚΚΕ έβλεπε την προσφυγιά ως ταξικά αδέλφια της ελληνικής εργατικής τάξης, αδέλφια και της αγροτιάς και σε κάθε περίπτωση αντιστάθηκε σθεναρά όταν οι εργοδότες και ο αστικός πολιτικός κόσμος τούς χρησιμοποιούσαν στη λογική του "διαίρει και βασίλευε"».

Πολύτιμα συμπεράσματα του χτες για το σήμερα

Η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε χρήσιμα και διαχρονικά συμπεράσματα από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τόνισε πως «η πείρα του 20ού και των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα επιβεβαίωσε πανηγυρικά ότι ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του πολέμου δεν αφορά μόνο το καπιταλιστικό κράτος που επιτίθεται πρώτο. Ιδιος είναι ο χαρακτήρας του πολέμου από την πλευρά του κράτους που υποχρεώνεται να διεξαγάγει αρχικά αμυντικό πόλεμο, που και αυτός θα γίνει επιθετικός στον βαθμό που καταφέρνει να υπερισχύσει του κράτους που εξαπέλυσε πρώτο τη στρατιωτική ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή καταδίκασε την απαράδεκτη ρωσική εισβολή, αλλά ταυτόχρονα ανέδειξε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του ανταγωνισμού ανάμεσα στα δύο κράτη, και της Ρωσίας και της Ουκρανίας, θυμίζοντας τι προηγήθηκε με αφετηρία τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τις διαφορές που ανέκυψαν ανάμεσα στα αναδυόμενα νέα κράτη (...) Διαβεβαιώνουμε ότι αν αφυπνιστούν οι λαοί μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω, να κάνουν τη νύχτα μέρα. Αρκεί να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους. Η δύναμη των λαών δεν είναι κάτι το αφηρημένο, προκύπτει από το γεγονός ότι αυτοί παράγουν τον πλούτο και μόνο αυτοί. Προκύπτει από το γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστές, είτε είναι "μεγάλοι" είτε είναι "μικροί", στρέφονται κατά των λαών, άρα η απάντηση είναι λαοί ενωμένοι στον κοινό αγώνα μεταξύ τους με ορμητική αντεπίθεσή τους. Η προσωρινή οπισθοδρόμηση μπορεί να ανέδειξε σοβαρές πλευρές αρνητικής πείρας, παρεκκλίσεων, αλλά και από την αρνητική πείρα κανείς μπορεί να βγάλει διδάγματα προς τα εμπρός».

Αναφερόμενη στη συζήτηση για τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», υπογράμμισε πως για τους λαούς «η σωστή είναι η δική τους πλευρά, που είναι στην αντίπερα όχθη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, του ιμπεριαλιστικού πολέμου».

Σχολιάζοντας, τέλος, τα εκλογικά σενάρια, επισήμανε ότι το ΚΚΕ επιδιώκει την ενίσχυσή του ώστε ο λαός να μπορεί, όσο γίνεται, να καίει καταρχάς τα αντιλαϊκά σενάρια, να δυσκολεύει την αποτελεσματικότητά τους και ότι «η συμπόρευση και ενίσχυση του ΚΚΕ είναι η προϋπόθεση στον αγώνα που κλιμακώνεται από το κατώτερο στο ανώτερο επίπεδο, με προοπτική τη σοσιαλιστική οικονομική και κοινωνική οργάνωση στον 21ο αιώνα».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ