Πρωτομαγιάτικη απεργία στην είσοδο της προβλήτας. Οι εργαζόμενοι έστησαν ένα τρικούβερτο γλέντι μπροστά στα μούτρα ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού μεγαθηρίου. Που «οπλισμένο» με τους αντεργατικούς νόμους όλων των κυβερνήσεων, τους κυνηγάει, τους πάει στα δικαστήρια, φέρνει τις δυνάμεις καταστολής, προσπαθεί να τους φοβίσει, να τους υποτάξει. Βρυχάται, αλλά μάταια.

Πρώτοι στο γλέντι οι απεργοί της COSCO με το σωματείο τους, την ΕΝΕΔΕΠ. Κουβαλάνε πάνω τους τέσσερις μέρες απεργίας. Εχουν στο πλάι τους σταθερά, αποφασιστικά, έμπρακτα την αλληλεγγύη εργαζομένων και συνδικάτων άλλων κλάδων. Ο,τι γνωρίζουν, ό,τι συνειδητοποιούν αυτές τις μέρες της απεργίας, θα χρειάζονταν σε άλλες συνθήκες «ηρεμίας» χρόνια για να το μάθουν.

Και είναι όλα αυτά μαζί που κάνουν το γλέντι γνήσια λαϊκό: Ο σκληρός αγώνας των λιμενεργατών, η ταξική αλληλεγγύη, η Πρωτομαγιάτικη απεργία. Τραγούδια αγαπημένα, αλλά και χιλιοειπωμένα, αποκτούν νόημα ξανά. Τα ξαναζωντανεύει ο ίδιος ο αγώνας.

Είναι μια ώρα μαγική όταν σηκώνεται ο Κώστας, απεργός στο λιμάνι, να χορέψει ζεϊμπέκικο. Μπελαλίδικο πράγμα. Ακολουθούν ο Μάρκος και αμέσως μετά ο Δαμιανός.

Κάθε τους στροφή, κάθε τους βήμα ήταν το βήμα εκατοντάδων απεργών. Είναι η ώρα που ο στίχος «πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία» παίρνει νόημα από τον περήφανο απεργιακό αγώνα στο λιμάνι. Τότε είναι που τα μεγαθήρια μικραίνουν και μικραίνουν, μπροστά στα ανήμερα θεριά, τους απεργούς, που ανακαλύπτουν την τεράστια δύναμη της εργατικής τάξης κρατώντας σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου!