Με το που ανακοινώθηκε η «αύξηση» στον κατώτατο μισθό, οι «πένες» των αστικών ΜΜΕ έπιασαν δουλειά. Εμπνεόμενες από το ...ανέκδοτο που ξεστόμισε ο πρωθυπουργός, ότι η «αύξηση» αυτή είναι σαν να παίρνει ο εργαζόμενος 15 αντί για 14 μισθούς, ξεκίνησαν μια φάμπρικα κάθε λογής συγκρίσεων: Πώς θα είναι ο κατώτατος αν διαιρούμε τις ετήσιες μισθολογικές αποδοχές διά του 12 αντί διά του 14, όπως κάνουν και στην Ευρώπη; Πού κατατάσσεται τώρα η χώρα μας σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές σε ό,τι αφορά το ύψος του κατώτατου μισθού; Και άλλα παρόμοια... Τρία πράγματα όμως ούτε ακούστηκαν ούτε πρόκειται να ακουστούν: Πρώτον, ότι τα 713 ευρώ μεικτά είναι 38 ευρώ λιγότερα από τον κατώτατο μεικτό μισθό των 739 ευρώ που έπαιρναν οι εργαζόμενοι πριν από 13 χρόνια. Δεύτερον, ότι ο πληθωρισμός και η ακρίβεια έχουν καταπιεί την «αύξηση» αυτή πριν ακόμα ανακοινωθεί, μαζί και την άλλη που δόθηκε στις αρχές του χρόνου, όπως κι αυτή που έκανε η προηγουμένη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο ρεύμα και θέρμανση έχουν ήδη «φάει» τουλάχιστον δύο μισθούς τον χρόνο. Τρίτον - και το πιο βασικό - το πραγματικό μέτρο στον αγώνα των εργαζόμενων για αυξήσεις στους μισθούς δεν μπορεί να είναι αυτά που αναφέρουν οι «πρόθυμες πένες». Ούτε βέβαια οι «αντοχές» και η «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας», που είναι κριτήριο για το κράτος και την εργοδοσία και προϋποθέτουν το ξεζούμισμά τους. Το πραγματικό μέτρο δεν μπορεί να είναι άλλο από τις ανάγκες τους, που δεν συναντιούνται πουθενά με τον αντεργατικό νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου και τις «αυξήσεις» του, τις διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, τη δουλειά ήλιο με ήλιο για ένα ξεροκόμματο.