Ο δίκαιος αγώνας των αγωνιστών της ΛΑΡΚΟ, εδώ κι είκοσι έξι μήνες, πέφτει για ακόμη μία φορά πάνω στον τοίχο της ανάλγητης κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μετά την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθήνας για το προσωρινό «πάγωμα» των ομαδικών απολύσεων μέχρι τις 6 Μάη, που σήμανε μια κάποια πρώτη θετική εξέλιξη για τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, ο ειδικός εκκαθαριστής επανέρχεται δριμύτερος.

Ως βρώμικο εργαλείο καταστολής των εργατικών διεκδικήσεων, με πρωθυπουργική εντολή, προσφεύγει στο εν λόγω δικαστήριο για να ακυρώσει με τη μέθοδο της ανακοπής την απόφασή του.

Μπροστά σ' αυτά τα νέα εκβιαστικά δεδομένα, ο μπροστάρης Παναγιώτης Πολίτης, πρόεδρος του Σωματείου των Εργαζόμενων της ΛΑΡΚΟ στο εργοστάσιο της Λάρυμνας, μιλάει έξω από τα δόντια «για τρομοκρατία κι εκβιασμό της κυβέρνησης που μαρτυρά τον πανικό της». Γι' αυτό καλεί σε συμμετοχή στην πανελλαδική απεργία, την ερχόμενη Τετάρτη, στις 6 Απρίλη, για ν' ακουστούν δυνατότερα τα διεκδικητικά αιτήματα των 1.080 εργαζομένων.

Μπροστά στα εκβιαστικά διλήμματα ζωής ή θανάτου βρέθηκαν 900 εργάτες της ΛΑΡΚΟ από την κυβέρνηση Καραμανλή, με τη χρήση απεργοσπαστικού μηχανισμού και παράνομες απολύσεις. Ετσι, ξεκίνησαν κοινή και αλληλέγγυα πάλη, σαν μία γροθιά, πριν από ακριβώς σαράντα πέντε χρόνια. Κήρυξαν απεργία που κράτησε εκατόν δέκα μέρες: Συγκεκριμένα, από τις 27 Γενάρη του 1977, η οποία ολοκληρώθηκε νικηφόρα στις 12 Μάη της ίδιας χρονιάς. Τα κύρια αιτήματά τους ήταν η αύξηση των μισθών κατά 20% και η βελτίωση των συνθηκών εργασίας.

«Τα οφέλη», σημείωνε σε ανακοίνωση η Ενωση Εργαζόμενων της Εταιρείας ΛΑΡΚΟ, όταν πλέον οι απεργοί είχαν επιστρέψει στις δουλειές τους, «δεν είναι αυτά που βλέπουμε στα οικονομικά. Είναι αυτά που θα έρχονται και θα φαίνονται κάθε μέρα από σήμερα. Και δεν ανήκουν μόνο σε εμάς. Ανήκουν σε όλους τους εργάτες. Τους τα προσφέρουμε μαζί με τις θερμότερες ευχές και ευχαριστίες μας, σαν ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης για την καθ' οιονδήποτε τρόπο συμβολή τους στη νίκη μας». Οι απεργοί είχαν κατακτήσει αύξηση 17% στον μηνιαίο μισθό, δεκαπέντε χιλιάδες οικονομική ενίσχυση για τον καθένα και επαναπρόσληψη των απολυμένων.

Διαβάζουμε στη δακτυλογραφημένη ανακοίνωση του Σωματείου, που κυκλοφόρησε την 7η Φλεβάρη, για το τι συνέβαινε τις πρώτες μέρες της απεργίας και τον διασπαστικό ρόλο που έπαιξε η εργοδοσία - ακόμα δεν είχε κλείσει μήνας από την έναρξη του αγώνα. Διασώζεται στο πολύτιμο ανοιχτό Αρχείο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ακολουθούμε το ορθογραφικό σύστημα της εποχής, καθώς δεν έχει καθιερωθεί ακόμη το μονοτονικό). Απέναντί τους οι ατσαλωμένοι και ετοιμοπόλεμοι απεργοί είχαν τον τότε ιδιοκτήτη Πρόδρομο Μποδοσάκη και ολόκληρη την κρατική μηχανή σε ρόλο υπηρετικού προσωπικού:

«(...) Η Εταιρεία έχει πράξει μέχρι σήμερα παντός είδους έργα με αντικειμενικό σκοπό να διασπάση τον ιερό και δίκαιο αγώνα μας, από επισκέψεις σε σπίτια απεργών συναδέλφων μας μέχρι αποστολή απατηλών επιστολών στις οποίες άλλοτε καλοπιάνει, άλλοτε απειλεί, άλλοτε υπενθυμίζει την ανύπαρκτη για την περιοχή φιλία μεταξύ Εταιρίας και εργαζομένων και άλλοτε διαβάλη την Διοίκησι του Σωματείου ως παράλογη.

»Στην προσπάθειά της αυτή να διασπάση τον δίκαιο αγώνα μας, τον βοηθούν μερικοί μικροεργολάβοι της περιοχής ιδιοκτήτες φορτηγών αυτοκινήτων, μηχανημάτων κ.λπ., όσοι απ' αυτούς βλέπουν ότι με την ακινησία του εργοστασίου χάνουν τα ωραία τους χιλιάρικα, που χρόνια τώρα τους καταβάλη η εταιρεία από το αίμα και τον ιδρώτα τον δικό μας. Και τον βοηθούν προσπαθώντας να πείσουν τους απεργούς να σπάσουν την απεργία, για να ξαναρχίση να λειτουργεί το Εργοστάσιο και να εισπράττουν αυτοί τα χιλιάρικα, αδιαφορώντας για τα δικά μας δικαιώματα που διεκδικούμε, ή προσπαθώντας να πείσουν τους μη εργαζόμενους κατοίκους της περιοχής, ότι τα κίνητρα της απεργίας μας δεν είναι καθαρά οικονομικά και υπάρχουν ξένοι υποκινηταί. Επίσης μαζί με άλλους εργολάβους προσπαθούν να στρατολογήσουν νέους εργαζόμενους από την περιοχή δήθεν για επισκευές για να δημιουργήσουν απεργοσπαστικό κλίμα και να κλονίσουν το ηθικό των απεργών».

Στην ίδια θεματική ενότητα του Αρχείου του ΚΚΕ ανακαλύψαμε τρία εργατικά ποιήματα: Η «ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΤΗΣ "ΛΑΡΚΟ"» (με κεφαλαία γράμματα) έχει την υπογραφή «ΓΚΙΚΑΣ ΚΩΝ. ΣΕΛΕΚΟΣ», ενώ τα άλλα δύο, με τους τίτλους «Γιατί αγωνίζομαι» και «Στους συναδέλφους» αντίστοιχα, είναι ανώνυμα. Οι λαϊκοί δημιουργοί έχουν επιλέξει να δηλώσουν την «ταυτότητα» του επικαιρικού ποιήματός τους με τα ακόλουθα στοιχεία: Στο πρώτο διαβάζουμε «Ενας συνάδελφός σας», ενώ στο δεύτερο «Από ένα Συνάδελφό σας».

Η έρευνά μας στα στοιχεία που είχαμε στη διάθεσή μας, με αφορμή το ποίημα «ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ», δεν άργησαν να μας οδηγήσουν στον πρωτεργάτη συνδικαλιστή της ΛΑΡΚΟ Γκίκα Δ. Σελέκο (1931-2013). Περισσότερα από τριάντα χρόνια βρέθηκε σε όλους τους αγώνες υπέρ των εργατών της μεταλλευτικής εταιρείας και υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη, ήδη από το 1965, του Σωματείου Εργαζομένων.

Στον «Ριζοσπάστη» της 18ης Δεκέμβρη 2013, τυπώθηκε νεκρολογία του κομμουνιστή αγωνιστή. Σταθήκαμε στην όχι πλατιά γνωστή εφεύρεσή του: «Διακρίθηκε στη δουλειά του και εφεύρε τη μορφή του κοκκοποιημένου Νικελίου, διεθνή κατοχυρωμένη πατέντα από τη ΛΑΡΚΟ».

Ακόμη κι αν το δακτυλογραφημένο ποίημα ανήκει σε συγγενικό και συνεπώνυμό του πρόσωπο, τουλάχιστον μπορούμε να του το αφιερώσουμε, παραθέτοντάς το ολόκληρο (κρατάμε τη γραμματική επιλογή του πρωτότυπου κειμένου):

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΤΗΣ «ΛΑΡΚΟ»

Μπαίνει ο Μάης με τραγούδια, με λουλούδια με πουλιά

Μ' απεργίες στην Ελλάδα και με την ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ.

Πρωτομαγιά και από χαρά, όλος ο κόσμος λάμπει

γαρύφαλλα, τριαντάφυλλα, κοκκίνισαν οι κάμποι.

Πρωτομαγιά στη Λάρυμνα, μαζί και απεργία,

Που μήνες τώρα ο κόσμος, αυτή την κοινωνία

Βλέπει και γελοιοποιεί... μα και κατακρίνη ακόμα,

τους κάθε Μποδοσάκηδες με το μεγάλο στόμα

Που με καινούριες φόρμουλες πάντα τα καταφέρνουν.

Τα μάτια να μας κλείνουνε και την μπουκιά να παίρνουν

Πρωτομαγιά του αγωνιστή και του κουρασμένου Εργάτη

μα και αν οι Μποδοσάκηδες τον βλέπουνε μ' ένα μάτι,

εμείς, εδώ στη Λάρυμνα όλοι οι απεργοί,

δημοσίως καταγγέλλουμε κάθε τέτοια κεφαλή.

Που ενάντια στα συμφέροντα των εργατών πηγαίνη

Και δεν νοιάζεται για το φτωχό Εργάτη αν πεθαίνη.

Κι αν μας χτυπήσανε κύματα κι αν μας βρήκανε μπόρες,

και αν μας πολιορκήσανε και δύσκολες πάντα ώρες

και αν μας τραβούσαν σαν σκυλιά εδώ στους δρόμους

και οι άνομοι δεν σκεφτήκανε του απεργού τους νόμους

κι αν μας χτυπάγαν με τα κλομπς και μας ασκήσαν βία

εμάς εδώ ουδέποτε μας έσκιαζε η φοβία.

Ας μάθη ο κάθε άνθρωπος για αυτήν την απεργία

κι ας γράφη με δύο γράμματα, για μας η Ιστορία.

Πως ουδέποτε τέτοιος ΑΓΩΝ, από μας θα προδοθή,

Κάλλιο και προτιμότερο βαθιά μέσα στη γη,

Παρά ραγιάδες σήμερα, του κάθε Μποδοσάκη,

που χρόνια εκμεταλλεύεται ετούτο τον κοσμάκη.

Γεμάτη ζωή, με μια ψυχή ακλόνητοι σαν βράχοι.

ΕΡΓΑΤΩΝ ΑΔΙΚΗΜΕΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ